Bloemetjes en zo
Heleen kwam ook nog even afsheid van Didi nemen vanmorgen, we hebben wat bloemetjes bij haar gelegd en daarna kwamen ze haar ophalen van het crematorium. Ik heb de urn van Simba laten zien en Didi krijgt nu net zoiets, zo kunnen ze nog een tijdje in de kamer staan tot we het tijd vinden ze eens uit te strooien.
Daarna gelijk alle spullen opgeruimd, bakken weg, kussens weg, riemen, borstels, alles naar de garage uit het zicht anders blijf je er maar naar kijken.
Daarna ben ik een rondje door de polder gaan doen, ik kon nu lekker doorlopen want het was toch maar een gedreutel de laatste tijd natuurlijk. Joop en ik zullen nu ook wel weer eens vaker samen gaan, maar ik had nu echt nog de behoefte even alleen te gaan.
Ik heb haar af en toe eens geroepen en achter me gekeken of ze zogenaamd nog kwam, maar geen Didi meer, gezegd dat ze braaf was en lief en gehuild natuurlijk. Het zal nog wel een tijdje moeilijk blijven, zeker omdat er nu niets meer is. Toen Simba doodging hadden we Didi nog.
Voorlopig geen hond, eens kijken hoe dat na 24 jaar bevalt.
De Didi pagina is weer terug. Die had ik weggehaald toen de foto's bij photobucket weg waren. Nu zijn ze er weer en heb ik het een beetje aangepast. Ik denk dat ik de filmpjes er ook nog eens bij ga zetten, als ik me eens verveel.
Bovenstaand filmpje maakte ik vorige week nog, even later zou ik de ontmoeting met Jackson filmen.
Eind van de week kunnen we haar ophalen.
Iedereen heel erg bedankt voor het medeleven en de lieve woorden.
zeven reacties
Het was fijn om vanmorgen afscheid te hebben mogen nemen van Didi. Nu nooit geen staafjes meer, geen rode jas meer aan moeten, geen snoepjes in mijn zak, en geen Didi meer.
Dank je wel Didi dat we het zo leuk hebben gehad samen, ik zal je zo missen!
Afscheid nemen van een dier doet vaak meer pijn dan afscheid nemen van iemand die je kent. Een dier is dag en nacht bij je, gaat ook nooit weg, en is je beste vriend.
Dat is waar wat Sjoerd zegt, en ook wat Hanscke opmerkt. Ik zag en hoorde mijn hond nog lang nadat ze was overleden, Dat is al lang geleden, 25 jaar al, maar ik kan nog steeds huilen om haar verlies. Ja hoor alweer tranen!
Je gaat er dapper mee om, Ria. maar het gemis van de vriend waarmee je dagelijks een paar maal een wandeling zal nog wel een tijdje blijven. Het moet zijn tijd hebben, nogmaals sterkte.
Mijn ervaring is dat je de eerste dagen nog steeds denkt iets te horen of te zien en dan direct er achteraan, oh nee, dat kan immers niet meer. Toen we maanden later nadat Sjors was overleden Hessel als pup opgehaald hebben, heb ik gezegd, ik zie nu al tegen 1 ding op, dat ik ooit weer afscheid van hem moet nemen. Geldt ook voor Iemand natuurlijk, want het doet zo’n pijn. Neem de tijd om verdrietig te zijn, want dat mag.