Momenten
We werden al vroeg gewekt vanmorgen, want de auto moest naar Kort, zodat hij er binnenkort weer uitziet om door een ringetje te halen. We hebben nu een joekel van een Golf.
Toen ik beneden kwam was Joop al weg, dat zijn toch rare momenten hoor, geen hond, geen man, verschrikkelijk. Best wel veel huilmomenten op een dag. Het gaat er niet eens om wat er gebeurt, maar ook wat er in je gedachten omgaat natuurlijk.
Vandaag is mijn zus jarig, dus bij de koffie beeldbelden we even. Ze had het nog nooit gedaan, dat was even wennen maar wel heel leuk dat je elkaar dan toch even kunt zien in deze rare dagen. Ik mag het eigenlijk niet zeggen maar ze wordt al 79, dus dan is het helemaal niet gek als je zo gauw het opneemknopje niet kunt vinden.
Ik vind het zelf ook heel leuk dus daarna deed ik het ook nog even met Sil, die zit daar ook maar helemaal alleen in dat verre Nijkerk, dat was ook al leuk, al was het alleen maar om elkaar even te zien, de boodschap doet er niet zo toe, even een beetje kletsen en ik zag Storm die lekker buiten lag en ook een oud beestje wordt, zo gaat dat nu eenmaal.
Vanmiddag vroeg op stap voor een wandeling. Joop ging fietsen, hij merkt dat dat beter is voor zijn voeten, het is toch een oude jarenlange blessure waarvan je niet wilt dat hij weer de kop op steekt.
Ik wandelde en ga nu wat verder om wat kilometers te maken, die ik anders ook wel maakte maar dan verdeeld over drie keer.
Af en toe roep ik Didi even, er is toch niemand in de buurt. 'Kom!' roep ik dan en dan zeg ik weer dat ze zo braaf is en een lieve hond, de dingen die ik altijd zei en dan huil ik weer een deuntje. Dat zal allemaal wel slijten, maar ik heb dat nu gewoon even nodig, net doen of ze er nog is. Vooral ook omdat ze daar in zo'n akelig crematorium ligt, ik zal erg blij zijn als ze weer thuis is, dat voelde bij Simba ook zo goed weet ik nog.
tien reacties
Ach ja Ria, gewoon het er lekker uit laten komen.
Ik weet nog dat ik nadat mijn moeder was overleden s, middags even op bed ging liggen. En opeens hoorde ik, “Dag kind”, en ik schoot overeind en riep, “hoi mam, ik kom eraan.” En ik stond in de kamer en er was dus niemand. En huilen. Het lucht dan toch op.
Sterkte ermee. En hou het wandelen er wel in.
Doe maar gewoon wat jij vindt dat je doen moet, dat weet je zelf het best. Het komt goed. Schouderklopjes.
Dat heb ik nooit gedaan, wandelen zonder hond. En ik had ook niet verwacht dat ik nu regelmatig het hondje van mijn zusje meekrijg. Daarmee heb ik al heel wat kilometers afgelegd en laten zien waar ik eerder gelopen heb met mijn eigen hond. En toch denk ik nog altijd aan hem.
Ja, het gemis van een huisdier moet ook slijten. Ik zag hier vorige week Poes nog zitten, al was het hem helemaal niet. Beeldbellen is leuk.
Het verdriet moet er toch uit, Ria, gewoon laten gebeuren, hoe vervelend het ook is. Hier in het noorden is het nu weer lekker zonnig, hopelijk is dat bij jou ook zo, want dat maakt het leven toch net weer wat makkelijker. Sterkte.
Lieve Ria,
Leef zo met jullie mee met het verlies van Didi.
En je verdriet moet je toelaten,huil het er maar uit,want je voelt je geamputeerd door het verlies van je maatje,waar je zoveel mooie jaren mee beleefd hebt,het zijn ook je kindjes.Vorige week hebben wij afscheid moeten nemen na 15 jaar van Brutus,het hondje van onze zoon.En al die jaren,iedere dag het wandelmaatje van Theo.Heel verdrietig allemaal weer,en heel dubbel!
Ik weet wat je en jullie voelen lieverd,en wens jullie heel veel sterkte,en denk aan jou /jullie hoor,dikke kus van mij
Lieve Ria, ik heb net een heel bericht naar je gestuurd maar er ging iets fout en nu staat het onder een bericht ergens in januari 2020 zie ik, ik meen rond 24 januari. Stom hè. Maar in ieder geval mijn gemeende condoleances met het verlies van Didi. Heel veel sterkte voor Joop en jou.