Alles is anders
Het is bij het opstaan dat ik toch eerst de deur naar waar Didi lag opendoe. Vanmiddag deden we boodschappen en als ze niet meeging en we kwamen thuis dan riepen we 'daar zijn we weer!' en kwam ze al kwispelend aanlopen.
In drie winkels waren we, Joop ging mee vanwege de ontzettend grote bak die we hebben, ik kom bijna niet boven het dashboard uit. Maandag kunnen we de Polo weer ophalen.
Ik kreeg bloemen (2x) en mensen vragen waar m'n hond is, we maken een praatje en ze wensen me sterkte, dat doet een mens best goed. Het is ook niet zo dat ik hele dagen loop te huilen, ik heb genoeg te doen geukkig en ik probeer zoveel mogelijk het dagelijkse ritme aan te houden, alleen kunnen de wandelingen nu ook op andere tijden. Het ritme is wel wat verstoord.
De fotocursus bijvoorbeeld, die is er ook nog steeds en gebeurt sinds de laatste twee weken on line, niet prettig vind ik, maar ja het is nu eenmaal op alle fronten behelpen.
Afleiding zoeken in leuke bezigheden en zoveel mogelijk genieten van het mooie weer zijn waarschijnlijk nog de beste manier om deze rare tijd.