Ooit
Bijna elke ochtend word ik wakker met een vreselijk rotgevoel, dat kan om drie uur zijn, als ik geluk heb een paar uur later, met nog meer geluk rond een uur of zeven. Meestal staat het huilen me dan nader dan het lachen, dat is al jaren zo, dat heeft ook niets met het overlijden van Didi te maken. Dat zal mijn karakter wel zijn, altijd zorgen om dingen waar ik toch niets aan kan veranderen.
Eenmaal uit bed gaat het al iets beter, zeker als we tegelijkertijd opstaan komt bij mij de vrolijkere kant alweer naar boven, altijd in de weer anderen op te vrolijken, grapjes maken, gek doen, ik kan er wat van, meestal dan hè.
En met een hond erbij wordt het dan nog leuker, want honden zijn ook altijd blij als ze je weer zien. Dat is nu niet meer. Toch ga ik naar buiten, buiten zijn is fijn ook zonder hond en het fotograferen helpt me daar ook bij natuurlijk.
De schoonheid van alles kunnen zien, ik ben zo blij dat ik dat heb!
En dan 's middags ga ik weer, lekker in de buitenlucht. Praatjes met mensen, of alleen maar af en toe een zwaai, dat doet me goed, daar word ik ook blij van.
Dus ik worstel me er wel doorheen op mijn manier, maar zoals ik gisteren al zei valt dat niet elke dag mee
Geen behoefte er met anderen over te praten, geen zelfmoordneigingen, het komt wel goed, ooit. Een leven zonder zorgen wat zou dat toch mooi zijn.
Joop heeft geen problemen, die denkt ook nooit, zegt hij altijd, maar om nu te zeggen dat die altijd zo vrolijk is....
zes reacties
Zou dat niet met de watersnoodramp te maken kunnen hebben.
Soms helpt het te weten waar een trauma vandaan komt.
Zo lang je in elk geval de mooie dingen om je heen nog maar kunt waarderen en daar vooral tijdens je dagelijkse wandelingen van kunt genieten. Anders wordt het leven zo kleurloos en saai.
Door het kunnen genieten van al het moois in de natuur tijdens wandelen, ik doe dat tijdens nordic walking of fietsen, geeft veel ontspanning, is mijn ervaring. Maakt ook je hoofd leeg.
@Ellen, zeker weten en het gaat ook echt met vlagen bij mij. Dat ochtendgevoel is wel steeds hetzelfde, maar er zijn ook gewoon wel veel ontspannen dagen.
@Dhyan Dat zou kunnen hoor. Ik zeg ook altijd dat mijn leven pas na de ramp begon, van ervoor herinner ik me weinig en aan de evacuatie in Rotterdam heb ik ook weinig leuke herinneringen, terwijl ik daar toch gewoon op een schooltje zat, ik weet er niets meer van. We gingen ook niet terug naar ons huis toen we terugkwamen, maar naar een ander huis op Dreischor waar we logeerden en daarna gingen we op Zonnemaire wonen, van heel die periode weet ik niets meer, welke mensen daar waren wat onze ouders deden. De ramp was in februari, we zaten drie maanden in Rotterdam, daarna nog vier maanden in Dreischor en per 1 september gingen we in Zonnemaire wonen, daar begon voor mij het leven. Ik ging naar school, had regelmaat, een eigen plekje, ik was daar zo gelukkig! En nog steeds 
Och ja, dromen mag toch… Ooit.