Overdenkingen
Lekker vroeg op stap om met Paule te wandelen. Ik had me voorgenomen hetzelfde rondje als gisteren te doen maar dan andersom. Paule had geen zin en weigerde de Bosweg in te gaan, later begreep ik dat hij dat rondje niet goed kent, de Langeweg en de Schapeweg zijn meer bekend terrein. Nu deden we een rondje dorp en we kwamen bekenden tegen, geen probleem, die omgeving kent hij weer beter.
Na de wandeling dronk ik nog even wat, eerder ging ik steeds gelijk naar huis, maar ik merk dat het bazinnetje het wel gezellig vindt als ik ook nog even wat drink. Er liggen al meerdere hondjes daar waar ze woont begraven en bij de laatste hadden zij en haar man besloten er geen meer te nemen.
Na het overlijden van haar man vonden de kinderen het beter dat ze toch nog maar een hondje nam ook in verband met de veiligheid.
Natuurlijk wilde ze dat wel want immers altijd honden gehad, maar nu kan ze er niet meer mee wandelen en moet ze van alles gaan regelen om het beestje toch wat in beweging te houden. Dat valt niet altijd mee en ze voelt zich dan weer schuldig, terwijl ik het graag doe natuurlijk. Zij is ongeveer tien jaar ouder dan ik.
Ik heb nu ook besloten dat ik geen hond meer wil en dat meen ik. Wandelen, oppassen, vind ik prima, maar geen eigen hond meer, dat dat duidelijk is, zelfs niet op zwakke momenten.
Voordat we Simba namen was ik al begonnen met wandelen omdat ik last van mijn rug had en dat hielp en toen iemand tegen mij zei 'waarom neem je geen hond, je wandelt zoveel' ben ik erover na gaan denken en wist ik ook al precies welk ras het moest zijn.
Ik heb zoveel van onze twee honden gehouden. Probleemloze honden waren het, nooit ziek, zoveel gewandeld, het waren echt mijn honden. Joop is niet zo'n hondenliefhebber, ze waren er en dat was goed.
Dus nu zeker geen hond meer, ik kan het Joop niet aandoen alleen met een hond achter te blijven en als ik alleen over zou blijven wil ik het ook niet meer. Dat heb ik nu besloten omdat ik die mevrouw zie, dat wil ik niet meemaken.
Ik zie ook een meneer hoor, dik in de tachtig, elke dag met zijn hondje lopen en fietsen, dat hondje is zijn alles, maar ja die rijdt ook nog een paar keer op een jaar naar Denemerken naar zijn zoon... er zijn natuurlijk uitzonderingen.
Het wandelen alleen bevalt me eigenlijk uitstekend. Ik kan lekker doorlopen, foto's maken zonder dat ik op Didi hoef te letten, ik kan gaan op andere momenten van de dag en zonder na te denken op een terrasje gaan zitten, ik vind het wel fijn.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik haar mis. elke dag en nacht, heel erg.
Harry Vermeegen zegt het raak in zijn bedankje een paar weken geleden toen zijn hond pas overleden was
'jullie snappen hoeveel je van een hond kunt houden en dat dat soms meer kan zijn dan van een mens...'
De liefde van een dier is onvoorwaardelijk… Daar kan geen mens tegenop.