Gemis
Er was een filmpje ergens dat iemand blij begroet werd door haar hond. Hoe honden dan doen, alles is blij aan dat beest van kop tot het puntje van hun staart en zo bewegen ze dan ook, blij!
"Man man, zo blij dat ik je zie! Waar was je nou! Ik heb je zo gemist!"
Ook al was je maar vijf minuten weg...
Dat mis ik.
Joop maakt het niets uit als ik thuiskom of wegga, we roepen iets bij het gaan of komen, die kijkt niet eens op van zijn puzzel.
Niemand is nog blij om mij te zien, zo voelde dat bij dat filmpje en dat vlak voor het slapen gaan. En vanmorgen weer een mevrouw die maar u tegen me blijft zeggen, dat wil ik ook niet, ik ben geen u. Ze had ook medelijden, dat is erg lief natuurlijk, ik had haar nog niet gesproken nadat Didi er niet meer is.
Meestal gaat het wel, maar dan zie ik soms ineens weer die zwarte hobbel onder de trap liggen, of ergens anders, of ik wacht tot ze komt als ik naar de auto loop en onder het wandelen draai ik honderd keer om.
Ooit zal het wel een beetje slijten, maar voorlopig mis ik haar nog elke dag. Kilometers vol verdriet.
negen reacties
Ja het missen is heel moeilijk. Ook ik had er last van dat overal een Sjimmy de poes zag toen ze er na 19 jaar niet meer was en ik was ook zeker van mijn zaak dat ik niet opnieuw een poes wilde hebben. Afgelopen woensdag probeerde Carien mij alsnog met een poes naar huis te laten gaan. Op het vakantie park waar zij waren zwierf een poes die op Sjimmy leek en idd heel erg lief en aanhankelijk was, maar ik wilde toch echt niet. Ik vind het knap van je dat elke dag zo dapper door blijft wandelen.
Ik vind de buitenlucht heerlijk, dat is goed voor me en ook het wandelen is natuurlijk erg goed in allerlei opzichten. Ik moet toch ook foto’f blijven maken, anders was ik vandaag die schapen en lampionnen niet tegengekomen.
Een andere hond is ook geen optie, daar heb ik Didi niet mee terug en ik zie ook heus de voordelen wel van geen hond. Gelukkig maar, vind ik zelf.
En zelfs bij vreemden staan ze te kwispelen dat het een lieve lust is, althans overkomt mij dat als ik bij een boswandeling een hond tegenkom die ik vriendelijk toespreek. Gewoon over Didi blijven praten en schrijven.
jarenlang je beste maatje, het zou niet goed zijn als je haar niet zou missen. Schrijf het gewoon van je af…
Ja, Bentley slaat z’n staart er bijna af als ik thuiskom als hij niet meekon. Ze beginnen mij ook al u te noemen, vreselijk. Ook als ze op blogs u schrijven. Zo praat je toch niet tegen vrienden.
Logisch dat je Didi nog mist. Het was toch een groot deel van je leven! Loop je nog wel eens met je leenhondje?
Mijn kat Maya was ook heel blij dat we er weer waren. Die houdt van gezelschap. Ze liep zielig te doen, ging bij de buren bij de voordeur zitten mauwen! Die hebben een Berner Senner.
Wat mooi die foto’s met die schapen. Begrijpelijk dat je Didi mist na zoveel jaren met haar samen te zijn geweest.