68 jaar later
Het was weer maar een nattige miezerboel vandaag.
Vanmorgen geen rondje omdat Joop even naar de dokter moest en ik moest rijden, hij kan nu weer niet op zijn hiel staan, een soort hielspoor maar dan anders. Ook met fietsen kan je blijkbaar je hiel overbelasten. We wachten het maar weer af, in de loop van de dag gaat het wel steeds beter, maar morgenochtend is het dan weer stijf.
Daarom nam ik me voor om vanmiddag maar een wat langer rondje te doen en ik wandelde weer eens richting Dreischor waar 68 jaar geleden de ramp en ik elkaar troffen. Het zag er nu ook niet erg vrolijk uit en het was er ook weer behoorlijk nat.
En het was stil, erg stil. Ik heb ook een piepje in mijn oren waar veel mensen last van blijken te hebben. Ik hoor het niet altijd, maar wel als ik er aan denk, of als het zoals vanmiddag erg stil is, het overheerst niet gelukkig.
Na bijna negen kilometer was ik weer thuis, veel foto's rijker ook al was het grijs, want dat kwam er de laatste weken ook weinig van, grijze foto's dat wel, maar dat kan ook zijn charme hebben.
De pot schafte zuurkool met spek.
vijf reacties
De wereld is nu eenmaal grijs, maar we zijn wel een stapje dichterbij het voorjaar. Het wordt al langer licht. En wat toen gebeurd is blijft onvoorstelbaar, en toch moet men altijd waakzaam blijven, ook op dat gebied.
Typisch een kwakkelwintertje, de ene dag schijnt de zon en vriest het lekker en de volgende dag is het weer grijs en dooit het weer.
Aafje klaagt ook al een tijdlang over een hinderlijke piep in de oren. Heel vervelend.
Hier was het gister droog maar mistig. Vandaag is het een grote miezerbende maar geen probleem voor me, ik moet er toch door.
Het is inderdaad maar een trieste bedoening buiten, het wordt tijd voor een zonnetje…