Onzekerheid
Sinds Didi er niet meer is en dat is volgende maand alweer een jaar geleden loop ik meestal alleen door de polder, een ochtendrondje en een middagrondje, vaak dezelfde vooral 's morgens. 's Middags wisselt het wel, maar ja de keuze blijft beperkt natuurlijk.
In het begin werd er weleens aan me gevraagd of ik dan nooit bang was want zo zonder hond is het toch anders natuurlijk, in het begin word je al niet eens meer herkend.
Nee ik ben nooit bang, ik ben oud en krakkemikkig, heb geen waardevolledingen in mijn tasje, dus ja wat kan mij gebeuren denk ik dan. Tot vorige week. Ik loop eigenlijk nooit over de haven, zoveel moois vind ik daar niet aan zeker 's winters niet, maar afgelopen dagen was het vanwege de wind wel fijn. Er stond een flinke bries.
Ik was de dijk overgestoken en er stond alleen een busje, baasje stond op het punt de honden in de laden, ik kende ze niet. Het duurde even maar eindelijk zaten ze in de auto, ik was best opgelucht. Ze reden niet weg, pas toen ik dichterbij kwam, ik hield stevig de pas erin stel je voor ze moesten eens denken, ze stopten weer even nog steeds was ik niet heel dichtbij en gelukkig reed hij toen weg. Er kwam ook weer een andere auto aan.
Op zo'n moment voel ik me oersterk, ik kan ze met gemak aan, heb zo mijn programma klaar waarmee ik ze uitschakel, maar tegelijkertijd bekruipt me toch een angstig gevoel. Dat gevoel heb ik met Didi nooit gehad, ze had me tot op het bot verdedigd.
Het is meer dat je je onzeker voelt op zo'n moment, er gebeuren nu eenmaal soms best rare dingen en ik verdenk of beschuldig natuurlijk niemand in dit verhaal.
drie reacties
Ik kan me daar wel wat bij voorstellen, ik ben op een kerstavond, na een bezoek aan mijn ouders, eens aangevallen door een junk. Helaas voor hem voelde ik aan zijn gedrag dat het niet goed zou gaan en door mijn ervaringen als judoleraar, liep dat voor hem ook minder goed af. Het zet je op zo’n moment wel aan het denken.
Ja, met een grote hond aan je zijde voel je je zeker als vrouw op sommige plaatsen en in sommige situatie toch een stuk zekerder dan wanneer je daar alleen staat, lijkt me. En de coronacrisis waar we nog steeds in zitten, doet ook rare dingen met mensen. Je kunt niet attent en voorzichtig genoeg zijn. En dat is gewoon zwaar waardeloos, iedereen zou zich dag en nacht zeker moeten kunnen voelen in ons land.
Ik heb voor mijn dochters een alarm apparaatje besteld dat een vreselijk lawaai maakt als je het activeert. Heel klein, je hangt het aan je sleutelbos. Er zit ook een klein lampje in, voor als je in het donker thuiskomt, wat je niet doet denk ik. Wil je de link?