Tot morgen
Vanmorgen eerst nog een rondje in de ochtendzon dat kon nog makkelijk, om twaalf uur zouden we naar het ziekenhuis rijden. Onder luid geloei van de sirenes reden we weg.
Ik hoefde niet meer mee naar binnen, we zeiden gedag en 'tot morgen'.
Half zeven wordt hij al gewekt voor allerlei plakkers die ze op zijn hoofd gaan plakken, daar zijn ze zowat een uur mee bezig. Acht uur de operatie en dan maar wachten tot ik gebeld word.
Vanmiddag sjouwde ik van alles, zoals ragebollen, stofzuigen, onder het afdakje opruimen en klimop knippen, zulke dingen, ik had het gewoon druk. Maar dan gaat de tijd ook lekker snel.
Net nog een rondje Korteweg en dan nu maar op naar morgen.
zes reacties
@irene: ja hoor dat gebeurt nog iedere maand en altijd moet ik dan aan didi denken, ze zal altijd verwonderd omhoog te kijken., maar blafte nooit.
Oh de operatie is morgen., ik dacht vandaag al, ik dacht ook al, sirenes? Maya was vroeger wel eens bang. Maar nu zit ze voor zich uit te kijken of ze wil zeggen, komt er nog een eind aan? Duurt volgens mij ook steeds langer.
Sterkte voor morgen!
Het zou mooi zijn als de operatie op dit moment geslaagd en voorbij was. Hopend op goeie berichten, wachten we het verder af.
Met geloei van sirenes? Hoezo moest dat? Of waren dat de eerste-maandag-van-de-maand-sirenes? Ik wist niet dat dat nog gebeurde.