Poekie
"Zullen we dan toch nog maar een hondje nemen..." zei Joop vorige week ineens. Ik schrok ervan want zoiets had ik totaal niet verwacht: "...het wordt wel stil in huis en we kunnen nu toch niet meer zo makkelijk weg". Dat vond ik een beetje raar, want zo vaak gingen we al niet weg en als we gingen dan namen we de honden mee.
De bedoeling zou dan een klein hondje zijn, zoiets als zijn broer heeft.
In het begin was ik best enthousiast. Maar ook als je je leven lang honden hebt gehad blijft het opvoeden een hoop moeite kosten. Honden hebben ook allemaal hun eigen karakter.
In mijn omgeving heb ik op het ogenblik een paar voorbeelden, het lukt wel met heel veel energie en er gebeuren dingen waar ze niet op gerekend hadden ook wat gezondheid betreft.
Mij was het in elk geval al snel duidelijk, nee! Ten eerste wil ik niet zo'n mormel waar je al snel een hele avond mee op schoot gaat zitten en ten tweede, gezelligheid maak je zelf, daar neem je geen hond voor.
Het uitlaten zou voor het grootste deel weer op mij neerkomen, in het donker ziet Joop zowat niks, als het licht is wel maar zo'n hondje is klein en ik zag hem al regelmatig languit in de kamer liggen omdat hij over Poekie gestruikeld was, mezelf ook trouwens.
Als ik boven zit te kleuren, wat ik heel vaak doe (ongezellig, daar voel ik me best weleens schuldig over) zou ik toch ook weer de neiging hebben wat vaker naar beneden te lopen om te kijken of alles goed ging en of Poekie niet aan de nieuwe dure gordijnen, of mijn schoenen lag te knagen, want ook dat hoort en ziet Joop niet en hoort nu eenmaal bij een pup. Didi heeft van ongeveer zes paar teenslippers de bandjes doorgeknauwd en de gordijnen op mijn kamertje.
En waarom vertel ik dit nu allemaal, want ik was het eerst niet van plan, het duurde maar een middagje of zo en toen wist ik het al. Dat komt omdat Hanscke twijfelt en natuurlijk weet ze wat ik vertel al lang maar toch.. zo kon ik mijn ei ook nog even kwijt.
Ik kan haar ook nog het verhaal vertellen van een ouder stel met een hond dat er een pup bij nam. Toen de pup een jaar of twee was overleed de eerste hond , weer een jaar later het baasje, bazinnetje is nu dus erg blij dat ze nog iets heeft, maar of je daar dan zo blij van wordt. (Hier speelt groot leeftijdsverschil bij de partners wel een rol.)
Mocht ik nog getwijfeld hebben dan weet ik het nu zeker, geen hond(je) meer voor mij! Ik heb zoveel nieuwe hondenvriendjes en vriendinnetjes.
zeven reacties
Wij stonden vorig jaar voor dezelfde keuze, omdat Aafje graag (weer) een hond wilde. Ik heb toen voorgesteld om de de hond van de kinderen hier naar toe te halen tijdens hun vakantie. Ik heb daar indertijd over geblogd: https://bit.ly/3fQqdSd
Al snel bleek het Aafje toch tegen te vallen om in weer en wind een aantal keren verplicht met de hond te moeten wandelen. Met een jonge hond zou ze er nog meer werk van hebben, wist ze nog van eerdere ervaringen. Dus wij kwamen tot dezelfde slotsom: niet meer aan beginnen.
Een zeer bewust besluit. Zo’n schoothondje zou ik ook niet willen. Een leenhondje is veel leuker. Als ze lastig worden geef je ze terug…
Ik denk er ook regelmatig aan. Een hond is echt een maatje. Maar ik zou nooit meer een pup nemen. Voor opvoeden ben ik te oud, ik bedoel, heb ik geen zin meer in. Maar een hond van twee of drie is over een jaar of 10 ook zo’n beetje op, net als wij. En ik kan niet meer afscheid nemen. Toen onze andere kat dood werd gevonden heb ik een week gejankt. Ik zou wel weer een kat nemen. Helemaal geen dier vind ik niks.
Ja, ik had van jou niet anders verwacht, ik weet al heel lang jouw standpunt. Natuurlijk heb ik daar ook wel aan gedacht, maar er is geen mens gelijk. Ik weet dat ik elke morgen heel blij wakker word omdat ik weet dat er weer een hondje komt. Ik weet ook dat het veel werk is maar ik ga er voor en ik hoop dat we er veel plezier aan gaan beleven. Tuurlijk twijfel ik wel eens en ik zal heus wel eens denken, waar ben ik aan begonnen, maar dat had ik ook wel eens met de andere honden. We gaan het zien hoe het komt, maar één ding is duidelijk, ik kijk er heel erg naar uit en mocht het toch zwaar zijn dan is mijn motto: niet klagen maar dragen en zoals mijn vader zei: een mens lijdt het meest door ‘t lijden dat hij vreest en nooit op komt dagen…..
Verstandig. ‘Gezelligheid maak je zelf’, dat is echte wijsheid.