Twintig ++
Familie en vrienden zijn er zo langzamerhand wel aan gewend dat ze na een bezoekje in elk geval even genoemd worden en als het even tegenzit ook nog met een foto. De meesten vinden dat wel goed, soms vraag ik het, dat ligt ook aan de foto. Wel zijn er die het nog steeds een beetje vreemd vinden (denk ik), of zich afvragen waarom dat nou moet. Nou daarom!
Het ging er bij mij in de beginperiode vooral om me te laten horen. Er was veel gebeurd voorgaande jaren op allerlei vlakken. Er waren vrienden en ook familie die het af liet weten, we waren vooral alleen, zo voelde dat voor mij tenminste. En dan dacht ik, die illusie had ik dan, dat wanneer ze zouden googelen op mijn naam dat we dan gevonden zouden worden en dat ze dan konden lezen hoe het met ons ging. Niet echt natuurlijk, want ik vertel lang niet alles. maar toch... we waren te vinden.
Eén iemand was er altijd, ik zie haar nog regelmatig, dan komt ze me tegemoet, of afgelopen week stond ze voor me bij een kassa.
Ze leeft al ruim een jaar niet meer, maar steeds meer merk ik hoe ze er altijd voor me was. Maanden kon het duren eer we elkaar weer eens spraken, maar als ik weer eens iets vaags had geblogd kreeg ik een berichtje 'watdoeterop?' Op de achtergrond draaide ze altijd mee.
Een mooie steen heeft ze inmiddels.
Leo is haar eerste man, vader van haar zoon, ze reizen samen verder.
Uiteindelijk is alles toch voor niks, maar tot het einde gaan we vrolijk door.