Wat een weertje
Ik bleef maar naar dat bewegende gele vlekje kijken waarvan ik dacht dat het een gele kwikstaart was, zoomde in en maakte wat foto's en nog eens overnieuw, maar ik kon er geen wijs uit worden. Eenmaal thuis bleken het twee puttertjes te zijn en het gele vlekje een paardenbloem. Toch wel leuk dat er nog iets toonbaars op staat.
Heel warm ineens weer, ik scharrelde buiten, wandelde, hing een was op, veel met mijn gezicht in de zon en nu is denk ik mijn neus verbrand, heel mijn gezicht gloeit. Joop heeft ook al een pet gekocht, dat is beter, al vind ik het niet fijn.
De doden werden weer herdacht. Al het leed en de verhalen, je zit erbij en hoort het aan, maar eigenlijk is het niet te bevatten hoe het werkelijk was.
Bij ons thuis werd er niet veel over de oorlog gepraat. Onze ouders waren pas getrouwd, mijn zus werd in 1941 geboren. Ik heb nog een stapeltje brieven die mijn moeder naar haar ouders schreef in Serooskerke, toen ze pas op Dreischor woonde. Een paar heb ik er gelezen. Veel hetzelfde, hoe gaat het met jullie, met ons gaat het goed, of niet, en wat een weertje... Een soort weblog maar dan op papier, zonder foto's. Ik neem me bij deze voor ze toch eens allemaal te lezen en dan in de goede volgorde want dat is ook verwarrend als ze niet goed liggen.
Het was wat die oorlog. Mijn vader was Militair oorlogsinvalide, dan wordt je daar nog eens extra aan herinnerd.