Te laat

Het is na de pruimen ook een goed appeljaar, maar die koop ik wel in de winkel. Van deze wordt hoogstwaarschijnlijk appelsap gemaakt en dan verkocht in dozen in een kraam, opbrengst voor het rode kruis en appelsap drink ik nooit. Mischien moet ik eens cider voorstellen.

Pruimen staan er nog wel, maar nu hoef ik ze eigenlijk al niet meer, ik ben een rare wat dat betreft. Direct van de boom dat is het lekkerst. Deze meneer plukt ze allemaal tegelijk en maakt er dan jam van, veel jam, met heel veel suiker, dat hoef ik ook niet. Doe mij maar een plakje worst, met vet.

Vanmorgen was ik eerst bij de kapper. Doe maar lekker kort zei ik!

Bloemen voor Lisa uit Abcoude

Het rode handtasje. Ik denk steeds aan het rode handtasje. Hoe het bungelde aan haar stuur, terwijl ze door de nacht reed. Een nacht die ook haar toebehoorde, want we hebben allemaal 24 uur in onze dag. Vierentwintig uur die we mogen benutten, hoe en waar we willen zijn

Het tasje aan haar stuur, met portemonnee, een lipglossje en haar huissleutels. Of zaten die bij haar fietssleutels die ze in het slot had gestoken? Of tussen haar vingers geklemd? Haar telefoon, waar appjes op binnenkwamen over de avond uit. Dat het zo leuk was geweest en ‘stuur even als je veilig thuis bent’. Een extra haarelastiekje.

Het maakt niet uit wat er in het rode handtasje zat. Het enige wat uitmaakt is dat het tasje niets kan zeggen, terwijl het tasje alles heeft gezien. Misschien heeft het tasje één seconde hetzelfde gedacht als ik. Waarom gaat ze niet in de taxi met haar vrienden? Is het wel slim om alleen op de fiets te stappen? Misschien is het tasje daar rood door geworden. Door de schaamte die ik ook meteen voelde na die gedachte.

Medeplichtig

Want hoe durf ik haar medeplichtig te maken? Waar halen wij als maatschappij het gore lef vandaan om meisjes en vrouwen almaar medeplichtig te maken aan hun eigen rampspoed, hun eigen trauma, hun eigen dood.

Waarom ging ze zo laat nog fietsen? Waarom trok ze uitgerekend dat aan? Waarom ging ze met die engerd mee? Waarom schatte zij de situatie zo verkeerd in?

Dingen die ik mezelf ook heb verweten, want de nacht behoort ook niet aan mij toe. De nacht is van het gevaar en dat hebben we maar te slikken. De nacht is van de man in de bosjes, de seks zonder consent en de dood op onze hielen. De straten zijn van priemende ogen, sissende tongen en losse handen. Het donker geeft ons nog meer restricties, beperkingen en onvrijheid.

Ik eis de nacht op. Ik eis de straten op. Ik eis dat de angst wordt verlegd. Ik eis vierentwintig uur in mijn dag. Ik eis dat meisjes van 17 veilig thuiskomen.

Van Nienke 

https://www.instagram.com/nienkesgravemade/