Het nieuwe jaar is me goed gezind wat fotomomentjes betreft. Vanmiddag kwam de overbuurman aan de deur, ik had toch een goed toestel, kon ik misschien de uiltjes op de foto zetten die bij hun voor de deur in de boom zaten.
Ik heb maar een gewoon toestel, maar natuurlijk ging ik gelijk mee om te kijken. Zo schattig die twee naast elkaar opeen tak.
Er hing natuurlijk van alles in de weg, katjes en takken en het was donker weer.
Maar ze staan erop.
Morgen weer eens kijken, hopelijk is het dan wat lichter weer.
Mijn oog viel er vanmorgen op, groen waar anders geen groen is, zoiets.
De blauwmaanzaadbollen die ik kocht vorig jaar om naar Margo te sturen en dat ik later gewoon vergat. Het zaad ontkiemt en het ziet er zo wel erg leuk uit.
Dat was dan ook het enige leuke van deze sombere koude zondag.
Ik was wel vroeg op en ook al vroeg aan de wandel.
Zaterdagmorgen ook al voelde het als maandag. Er was weer een beetje bedrijvigheid, het was ook lekker weer! En omdat het maandag leek besloot ik er gelijk maar een wasdag van te maken.
Van buiten hangen kwam niets terecht want toen ik daarmee wilde beginnen was er net even een buitje. Ik dacht ik lijk wel gek en bracht het gelijk maar naar boven.
Mijn schouders doen nog steeds erg pijn maar als ik oplet met bewegen gaat het goed en was ophangen is geen goeie beweging, net als bed opmaken. Je kunt wild gaan lopen schudden, maar het kan ook met beleid... het is gewoon even een kwestie van aanpassen.
Met aankleden net zo. Je kunt een trui aantrekken door eerst je armen in de mouwen te doen en daarna de trui over je hoofd trekken en daarbij met je armen te zwaaien, maar je kunt ook eerst de trui over je hoofd doen en daarna voorzichtig je armen in de mouwen.
Inmiddels was het flink opgeklaard en halfverwege de middag deed ik nog een rondje, in de verte kwam de volgende bui alweer.
De krstspullen zitten weer in de zak voor volgend jaar inclusief de lichtjes. Ik heb niet eens de moeite genomen ze netjes op te rollen of wat dan ook want ze ziitten toch elk jaar in de knoop.
Het ergste vind ik dat het dan zo lang duurt eer het twaalf uur is. Gelukkig was er Youp, wij kunnen er wel om lachen. En er was muziek ervoor en erna en dan eindelijk is het zover dat je elkaar even lekker beet kunt pakken, dat mogen wij, ik kreeg er bijna huidhonger van om met Youp te spreken.
Nou en dan is dat gebeurd, dan kijk je even naar buiten, het was koud dus ik heb heel even op de stoep naar de buren gezwaaid en het liefst zou ik dan gelijk maar naar bed gaan, maar nee dan blijf je toch nog maar even zitten, om een beginnetje te maken aan het nieuwe jaar of zo.
En dan lig je eindelijk op bed en dan kan je niet slapen, ik draai me suf. Mijn schouders doen zeer en daar lig je nu eenmaal op. Ik dacht vorige week te beginnen met wat oefeningen zodat de boel toch een beetje soepel zou blijven, maar daar is duidelijk iets mis gegaan, ik kan mezelf nog nauwelijk aankleden zonder pijnscheuten. Even geen fratsen, ik hoop dat het wegzakt tot in elk geval het niveau waarop ik zat. Overdag gaat het nog zonder pillen hoor, als ik tenminste geen rare bewegingen maak, daar moet ik voor oppassen, maar lekker is anders.
Gelijk maar weer een ochtendwandelingetje al stap je toch net even niet zo fris uit bed als anders, maar het was lekker buiten en vanmiddag weer een rondje met het hondje. Het was druk onderweg met de nieuwjaarswandelaars. Ik blijf het een rare toestand vinden heel die decembermaand, maar voorlopig zijn we er weer even vanaf.... gelukkig.
Twee jaar geleden maakte ik het filmpje van Didi en Guust.
We werden opgeschrikt door nieuwspagina van de PZC vanmorgen, er was brand geweest afgelopen nacht in Zonnemaire en daarbij was één persoon om het leven gekomen. We hadden niets gehoord, terwijl het eigenlijk hemelsbreed misschien maar honderd meter verderop was, nog niet eens denk ik.
Heel de woning uitgebrand en de buren ook flinke schade. Wat een ellende. IK keek eens even bij het huis toen ik een rondje ging doen, daar wordt je niet vrolijk van. De omgekomen persoon blijkt wel een problematisch iemand te zijn geweest, maar toch...
Vanmiddag wandelden we samen om het jaar wat rondjes betreft af te sluiten, nog steeds mooie luchten.
We zijn er klaar voor. Joop haalde oliebollen en appelflappen vanmorgen, we hebben nog ander lekkers en nu maar wachten tot we naar bed kunnen.
Goede jaarwisseling allen. Rustig aan maar, dat doen wij ook.
Ondanks dat hij een feestelijk tintje had was het fijn een gewone dag en deden we elk ons eigen ding. Het was wel erg koud merkte ik bij het ochtendrondje, ik had niet eens mijn muts op gezet.
Joop haalde tweedehands puzzels op in Middelburg die hij daar gekocht had en ondertussen wandelde ik weer eens een rondje met het hondje, al had hij helemaal geen zin dit keer, hij vond het ook te koud denk ik, of was bang voor jagers of vuurwerk, want dat is hij.
Morgen nog even oud en nieuw en dan hebben we het weer gehad, ik heb mezelf al tien keer afgevraagd welke dag het nu eigenlijk is vandaag en telkens ben ik het weer kwijt, het is woensdag! Vrijdag nieuwjaar en dan is het weer weekend.
Vanavond kwam er een rits met verlichtte trekkers voorbij, zo mooi om te zien! Ik was te laat toen ik aan een foto dacht waren ze al bijna voorbij. En toen ik eens Googelde zag ik dat het landelijk was.
Nog maar een fotootje gepikt, niemand die dat erg vindt denk ik.
Vandaag zijn we 54 jaar getrouwd, we gaan in steeds rapper tempo lijkt het wel, want nog maar net geleden waren we bij de 50, toen woonden we alweer hier. Op onze trouwdag woonden we ook in Zonnemaire, maar dan aan de andere kant van het dorp en dat lijkt dan weer wel heel lang geleden en dat is het ook natuurlijk, ruim een halve eeuw.
Negentien was ik nog maar net en het moest allemaal best snel want financieel zou dat veel voordeel opleveren, nou daar heb ik nooit iets van gemerkt, nooit een zak geld gezien, dus ja wat daar van waar was weet ik ook zo net nog niet.
We woonden in bij mijn ouders, tenminste Joop zat nog in dienst bij de MP in Vlissingen en kwam zo vaak als mogelijk was op de brommer naar huis. Hij had een aangeklede Zundapp.
We mochten na ons trouwen wel samen slapen, nou iets eerder misschien ook al, maar niet veel want dat hoorde niet, dat was een onuitgesproken wet, Joop sliep op de logeerkamer. We smokkelden wel eens natuurlijk.
We hadden al vier jaar verkering en waren een jaar voordien al netjes verloofd, dus de zekerheid dat het er ooit van moest komen was er. Het waren toch heel andere tijden dan nu hoor.
'In voor en tegenspoed' sprak de ambtenaar van de burgerlijke stand.... dat was voor het eerst dat dat tot me doordrong, dat het een serieuze zaak was, daar had ik eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan.
De eerste dompers kwamen al snel en maar daar ga ik het niet meer over hebben.
En kijk! Mijn oma miste 54 jaar geleden ook een tandje
Oma van moeders kant en opa van vaders kant, die van Joop waren er al lang niet meer.
We gaan gewoon maar door, wij houden het nog wel even vol zo.
