Weinig buiten geweest vandaag en gisteren ook al niet, dat is niet goed voor me hoor, dat merk ik nu al, morgen maar weer snel de paden op en de lanen in. Didi begint al aardig op te knappen, heeft alweer wat gegeten en haar buik schoon gelikt. Ik vraag me nu toch af waarom zo'n beest ook niet aan de wond mag likken. 't Is een klein sneetje, netjes gehecht met zo'n rijg hechting, het lijkt me juist goed als ze dat een beetje schoon houdt. Ik kijk het even aan.
Als ik om negen uur ergens moet zijn moet ik toch wel wat vroeger opstaan als anders . Het was prachtig vanmorgen en voor de zekerheid nam ik de wegen waar de bus rijdt, we waren keurig op tijd en vol goede moed kroop ze op de behandeltafel om nagekeken te worden. Alles was in orde en toen ben ik maar weggegaan. Om half twee kwam ze me weer duizelig kwispelend tegemoet. Het valt allemaal nog niet mee en ze is nog duidelijk de kluts een beetje kwijt, maar dat zal morgen vast alweer wat beter gaan. De wond op zich valt mee, 't is alleen wel een beetje fris natuurlijk zo'n kaalgeschoren buik.
Na het vest voor Yara heb ik mijn volgende breiwerkje alweer opgezet, ik had nog uitgetrokken wol te liggen, precies twee jaar geleden uitgetrokken zie ik nu. Wie wat bewaard heeft wat blijkt maar weer.
Gelukkig is het niet ons ruitje, het zou wat zijn, het lijkt me erg frisjes daarbinnen. Vroeger zag mijn slaapkamerraam er wel eens zo uit, of nog erger, dan moest je eerst een gaatje krabben, of met je warme adem blazen tot er een stukje gesmolten was om naar buiten te kunnen kijken.
We kunnen het aardig warm houden, als is het achter mijn pceetje wel iets frisser dan anders met de koude oostenwind hier op het raam.
Vandaag heb ik het vest van Yara in elkaar genaaid, het hangt nu te drogen en ik ben erg benieuwd hoe het staat en of ze het zal dragen, zulke dingen moet je toch altijd maar afwachten.
Morgen gaat Didi onder het mes, best spannend vind ik, zij weet nog van niks. Negen uur ga ik haar wegbrengen om gesteriliseerd te worden. Arm beest een kaalgeschoren buik met deze kou...
Naar aanleiding van dit stukje kreeg ik gisteren het volgende mailtje:
Als vrijwilliger van de museumwoning aan de lede 40 in Rotterdam - zuid en beheerder van de Tuindorp Vreewijk Hyves, ben ik op zoek naar verhalen en foto’s van Tuindorp Vreewijk. Vanmorgen vond ik een foto van u op Internet(zie bijlage), die genomen is op de Lede, vlak bij de museumwoning. Ik zou het op prijs stellen als deze foto op de TV Hyves geplaatst mag worden en vertoond in het museum.
Erg leuk natuurlijk en ik ben gelijk op zoek gegaan, want ik wist dat er nog wel een paar foto's waren. Ik weet alleen niet of het betreffende huis er op staat, heb ook geen idee op welk nummer wij toen logeerden. De tweede foto vind ik vooral leuk vanwege het jaren vijftig interieur.
Binnenkort hangen mijn zus en ik dus in het museum, ach ja, je kunt er niet vlug genoeg bij zijn natuurlijk.
Bij de loodgieter thuis klopt er meestal niets van, net als de meeste schilders in een kaal huis wonen, behalve Renesmurf natuurlijk, maar die is ook niet zelfstandig. Het valt bij ons ook nog wel mee hoor, we waren dit jaar zelfs op tijd om de buitenkranen af te sluiten. Toch zal er zo hier en daar bij deze of gene wel weer wat bevriezen en dan is het in de kou geen pretje om dat te repareren. Ik ben in elk geval blij dat onze riolering voordat de kou in viel ging haperen en nu weer lekker loopt.
De duiven hebben nu een elementje in hun drinkwater om het niet te laten bevriezen. Volgens mij lopen andere duivenmelkers gewoon een paar keer meer heen en weer om te kijken of ze nog kunnen drinken. Joop niet hoor, die verzint er wel iets op.
Ook het helmgras gaat blijkbaar met de mode mee, een kleurspoelinkje, permanentje, we zullen er aan moeten wennen. Ik vind het eigenlijk wel vrolijk staan.
Vroeg op vanmorgen. Ik slaap tegenwoordig heerlijk, dus totaal geen behoefte om nog eens om te draaien en weer klaar voor een nieuwe dag. Het is al wel licht dan hoor, dat u niet denkt dat ik om half zeven al loop te springen. Joop begint dan met de duiven en mijn eerste werk met deze kou is natuurlijk de kachel aanmaken, daarna pas uitgebreid koffie.
Het was heerlijk vandaag. Rond een uur of elf naar het strand voor een lange wandeling en zo dachten er meer mensen over, het was best druk. Dat is natuurlijk erg leuk voor Didi, het wemelde van de honden.
Eind van de middag togen we opgewekt naar de Surf Inn voor de wekelijkse Jamm sessie, maar dat viel vandaag een beetje tegen, er werd niet gejammed wegens toegeslagen griep. Zodoende waren we snel weer thuis en bakte ik lekker een paar pannenkoeken met meel van Molen de Lelie, waar 3 en 4 december een winterfair gehouden wordt.
Niet veel hier hoor en 't meeste is alweer weg, maar toch wel weer leuk.
Adamo voor het eerst op tv in Nederland in de jaren 60, tijdens 'voor de vuist weg' van Willem Duys, met al zijn broertjes en zusjes, ik vond het prachtig!
Het is weer genieten op het strand nu iedereen weer naar huis is en anderen het te koud vinden om naar buiten te gaan. Voor de telefoniste van de Staatsloterij moet het toch een vreemd gehoor zijn geweest toen ik snotterend van de kou opnam met het geruis van de golven op de achtergrond. Ze vroeg of het gelegen kwam, ik zei nee en dat ik zelf wel een lot kocht als ik daar behoefte aan had. Ze zou me doorverbinden met bel me niet, maar daar had ik ook geen zin in, dat kon altijd nog.
Trouwens, ik hoef helemaal geen geld te winnen, ik had net alweer een schat gevonden, zoals bijna elke dag.
