Het fotodoosje van mijn ouders nog eens doorgespit en de foto’s van de ramp gescanned.
Vandaag 57 jaar geleden.
Mijn vader helemaal links. Ze staan bij Beldert in Dreischor.
mijn vader helemaal rechts met naast hem de Haan, oud politieman van Dreischor en Scharendijke
Ik heb geen idee, misschien dat iemand anders het herkent.
Pa helemaal achterin.
Er ligt hier geen sneeuw meer en als er iets valt is het ook in een mum van tijd verdwenen, dat vind ik fijn, ik heb het wel gehad met dat witte spul. Het grootste gedeelte van de dag schijnt de zon, zowel gisteren als vandaag, dat vind ik ook fijn. Koud is het nog wel, al valt dat met die zon ook wel mee, zeker als je lekker door kunt stappen zoals vandaag. Ik had al mijn warme ondergoed aangedaan en twee paar sokken, maar dat was duidelijk te veel van het goede. Ik ging alleen met Didi, we deden voor het eerst samen een heel rondje Ellemeet. Simba is ziek vandaag, er zit toch ergens iets niet goed al komt er dan alleen maar waterig slijm uit. Net heeft ze weer een boterhammetje gegeten en zo langzamerhand zal ze dan wel weer opknappen. Ze zoekt de warmte en ligt lekker voor de kachel.
Met Didi was ik in anderhalf uur rond, ze heeft heerlijk lopen rennen, want het grootste deel kon ze los. Alleen na een stuk aan de riem en daarna weer los, toen werd ze ondeugend zal ik maar zeggen, grote bokkesprongen en niet willen komen, terwijl er met een noodgang een tractor aan kwam, dat was even een beetje angstig, gelukkig liep het goed af, ik seinde ook de chauffeur al in dat hij voorzichtig moest doen.
Gisteren kwamen we een paar Belgen tegen op het strand van het type Paola rol in het haar en rok tot op de enkels, er stond nog net geen ‘gereformeerd’ op hun voorhoofd, niet dat dat ook maar iets met het voorvalletje te maken had.
Ze hadden een Frans bulletje aan de riem en hoe dichterbij we kwamen hoe benauwder het baasje werd, hij hing eerst het arme beestje zowat op aan zijn riempje om het daarna in zijn armen te nemen. Reuze interessant voor Didi natuurlijk, die wilde ook wel in die meneer klimmen, dat doet ze anders nooit hoor en blijft (bijna) altijd met vier pootjes op de grond.
“Is dieen hond van u mevrouw”?
“Ja die is van mij” ik was al volop bezig Didi bij me te roepen, maar het was allemaal te verleidelijk om te luisteren.
“wel houdt dieen hond dan bij u astublieft”
“zet dat beest dan op de grond, dan is er niets aan de hand”, riep ik weer terug…
“dun deezen??? dieen kan niet op de grond mevrouw, dat gaat niet…” terwijl ik het toch echt gezien had hoor, dat hij het wel kon…. en bang was hij ook niet, hij wilde best naar beneden.
Nog even en de parasollen kunnen weer naar buiten, het eerste groen is er al ;)
Mijn tasje is oranje. Natuurlijk is dat moeilijk te raden als ik het zelf al zo moeilijk met de keus heb. De vorige was zwart, die viel af. De verkoper zei dat rood wel erg leuk bij mijn toestel paste omdat de lettertjes daarop rood zijn, dat vond ik zo’n zwak argument dat ik gelijk besloot dat het geen rode zou worden. Grijs vond ik wat saai, bleven groen en oranje over. Eigenlijk had ik ze het liefst allebei gekocht om aan te kunnen passen bij mijn bui en kleding, maar dat is natuurlijk overdreven, vandaar de oranje, lekker vrolijk.
Ook Ria, had het zodoende helmaal goed en Redstar voor de helft ;)
Kijk, zo groot zijn ze inmiddels het jonge spul van begin januari. Vandaag apart gezet, gescheiden van pa en ma, ‘t is toch wel een beetje zielig he, maar ja, het leven van een jonge duif gaat soms ook niet over rozen en ze kunnen elkaar warm houden, dat scheelt.
Er was groen, rood, oranje, grijs en zwart.
Ik vond het erg moeilijk, zoals altijd als ik kiezen moet, maar uiteindelijk heb ik toch een nieuw fototoestel tasje….
welke kleur zou het hebben?
Sinds lang weer eens bij de kleine duintjes geweest vanmiddag. Natuurlijk hebben we niet heel het stuk gelopen, dat kan Simba niet meer, maar ik was met de auto naar het Watergat gereden. Het is er toch altijd zo prachtig, vandaar een slideshow, want ik kwam met een hoop foto’s thuis, waarvan een deel ook nog verpest was omdat er een druppel op mijn lens was gekomen. Het dreigde wel steeds maar we hadden gelukkig bijna geen regen, op die paar druppels na dan.
Het was een kort dagje vandaag, dat komt omdat we de laatste tijd steeds rond een uur of half vijf wakker worden, daarna een tijd wakker liggen om dan tegen de ochtend weer is slaap te vallen. Zodoende was het tien uur vanmorgen, vreselijk vind ik dat.
Dit was er over van het kanten randje van gisteren, grote hompen sneeuwijs.
Mijn verhaal over het hondje met zijn jas had niet zoveel om het lijf, vandaar dat ik ook geen zin had om het overnieuw te doen.
De boodschap was dat de jassen de kast in moeten en we weer zo snel mogelijk op blote voeten in de grond kunnen wroeten.
Ik wil ook sprietjes…
………..en toen was ik klaar met mijn verhaal en foetsie was het weer.
Dat gebeurt wel eens.
En nu heb ik geen zin meer.
Morgen weer een nieuwe poging…..
We konden best dichtbij komen en voor Didi waren ze al helemaal niet bang. Grappig om te zien want ze was zichtbaar onder de indruk van het drukke gehuppel en plotseling weer opvliegen van de kleine pleviertjes. Ik dacht strandlopertjes, maar omdat ik ook een foto op Zeelandnet plaatste weet ik inmiddels dat het drieteenstrandlopers zijn.
Een strand met een randje kant hadden we vandaag.
