We hebben een superzomer gehad en aansluitend ook nog eens een geweldige nazomer, maar nu lijkt er aan al dat moois toch een einde te komen. De eerste ‘vorst aan de grond’ voorspelling hebben we al gehad, wat voor mij een teken was de cactussen binnen te halen en vanmiddag heb ik ook gelijk de tuinstoelen maar onder het afdak gezet, zodat ze niet bij de eerste de beste storm de tuin in vliegen. We gaan weer gezellig de kachel stoken en kruiwagens kachelhout naar binnen rijden, tenminste… die kruiwagen stal ik voor de deur, om hem weer te gaan vullen als hij leeg is. Gezellig!
Vanmorgen zijn we wezen wegen bij de DAP in Zierikzee, 3.2 kg gaf de weegschaal aan en we hebben gelijk nog wat ontwormings pillen meegenomen. Volgende week moeten we voor een prik. We hebben even bij de naastgelegen dierenwinkel gekeken, erg spannend natuurlijk allemaal en zebravinken en parkieten maken wel erg veel herrie, niks an vond Didi. Daarna nog even de sportwinkelin voor een praatje met Fred. Zo’n winkel binnengaan over de roosters en door de deur is eventjes eng, maar eenmaal binnen erg leuk hoor, zeker als ze met een balletje gaan gooien en tegen je praten. Simba was ook mee, gezellig samen op de achterbank, het ging prima, al heb ik Didi nog wel vastgebonden aan de veiligheidsriem. Het waren een hoop indrukken ineens geloof ik, want op een eet en plaspauze na ligt ze al de hele middag en avond voor pampus.
De foto is een spiegeling van de bomen in de vijver, die ik 180 graden gedraaid heb.
Lekker lang op bed liggen is er niet bij deze dagen voor mij, maar wel een hele nacht slapen en op 1 klein plasje na heeft Didi nog geen ongelukken gehad. We hebben weer een stukje gewandeld vanmiddag, heerlijk in de zon, en kennis gemaakt met Cora van de Beestenwienkel, zij verkoopt de dagelijkse brokjes, dus wel belangrijk om goede maatjes mee te zijn.
Op verzoek van mijn schoonzusje en ook voor de kleinkinderen toch maar een film, degene die het niks vinden kijken dan maar niet.
Op het eerste stukje verdedigt Simba nog steeds haar ‘kind’ dat in de hoek ligt, ik heb het inmiddels weggehaald, dat leek me beter. Daarna een stukje wandelen, de tractors reden af en aan waar geen aandacht voor was, Simba viel er nog wel eens naar uit, maar volgens mij hoort ze ze nu niet meer.
Op het laatste stukje wordt Simba uitgedaagd, hoe gek moet je doen om een beetje aandacht te krijgen …
Mijn leven bestaat nu eventjes alleen uit hond, poep, foei en eten, het is superleuk hoor, maar ik verlang ook soms wel een beetje naar een lekkere wandeling op het strand, dat moet ik toch binnenkort weer eens doen, als de moesson voor bij is…. denk ik. Er gebeurt genoeg, maar ik wil ook niet iedereen elke dag vervelen met hondenfoto’s en filmpjes, een filmpje per week, zoals Rene voorstelde is voldoende en dan kan ik ze ook een beetje aan elkaar plakken.Wat fotootjes tussendoor kan wel, maar daar was het vandaag ook niet echt weer voor. Ik heb me inmiddels opgegeven voor de Puppycursus, nu maar afwachten wanneer we kunnen beginnen.
Het is natuurlijk toch een hele inbreuk op je privacy, ineens zo’n vreemde kostganger erbij.
Didi mocht eerst niet eens in de badkamer komen, waar je doorheen moet om in mijn kamertje te komen waar het kussen van Simba ligt. Ze bleef het proberen, elke keer een paar stapjes verder, tot Simba ging grommen om dan weer rechtsomkeert te maken. Vanmiddag is het gelukt. Simba kijkt af en toe even achterom maar maakt verder geen aanstalten haar weg te sturen.
De eerste nacht hebben we weinig geslapen, met tussenpozen werd er behoorlijk gepiept, dus ik hield gisteravond mijn hart vast en verwachtte weer weinig nachtrust. Dat viel alles mee, ik heb haar in haar mand gelegd, deur dicht en we hebben haar niet meer gehoord tot een uur of vier een paar piepjes, ik heb haar toen even laten plassen en daarna weer in haar mand gelegd. Daarna geslapen tot vanmorgen half acht, heerlijk!
‘t Gaat goed zodoende. Daarnet hebben we even bij de overbuurtjes kennis gemaakt, aan de riem, dat was weer een nieuwe ervaring.
Het was weer een hele rit, maar eindelijk is ze er dan. De meeste pups waren al weg, er bleven er na ons nog twee over. We kregen een heel voedselpakket mee van de baasjes, het inentingsboekje en foto’s van depapa en de mama. De terugreis ging uitstekend, ze gedroeg zich keurig, wel nieuwschierig naar buiten kijken en af en toe een beetje piepen, maar ook af en toe een kort hazenslaapje als ze er even moe van was. We zijn nog even gestopt voor een plaspauze, dus geen ongelukjes. Simba is nog erg op haar hoede en niet erg vriendelijk, Didi kreeg zelfs al een snauw, nu ja, ze moet wel even haar plek weten natuurlijk. ‘t Was ook even spannend met al dat eten op tafel, dat eigenlijk helemaal niet voor Simba is. Ik moet nu wat het eten betreft wel even goed de rangorde in de gaten houden, eerst wij, dan Simba en dan pas Didi, als ze tussendoor nog een maaltijd krijgt, krijgt Simba ook eerst wat lekkers. Daarnet lagen ze wel alle twee gezamenlijk bij mijn voeten, maar ik merk wel dat Didi vaak Joop opzoekt. Haar bak is nog wat aan de grote kant, ze eet ook niet alles op, maar misschien geef ik ook wel veel te veel. ‘t Is nog even wennen zodoende, maar onze nieuwe huisgenote dribbelt al vrolijk door het hele huis en poept en plast lekker in de tuin.
Omdat we per se iets wilden dat niet op Simba lijkt en omdat Joop geen Toos of Paula wilde was het best moeilijk. De oorsprong van de Rottweiler ligt in Tibet, dus daar iets mee doen leek ons wel wat. Ik vond eenvertaalmachine, maar ja, veel is dan weer niet bruikbaar … tot ik ‘sister’ vertaalde en Didi baini tevoorschijn kwam. Volgens Joop zijn er veel soorten zusjes en meisjes, het ligt aan hun positie in de familie hoe ze genoemd worden en Didi komt daar dan altijd aan te pas. Ik vind het wel grappig en Joop ook. Zodoende wordt het Didi.
Leuke bijkomstigheid was toen ik op Didi zocht hier terecht kwam. Te Groningen op 2 juli 2007 zag Stichting Didi officieel het licht. Didi, het Nepalese woord voor ‘grote zus’, verwoordt de positie die wij gezamenlijk voor de vrouwen willen innemen.
