Verliefd

Wakker worden hoefde weer niet vanmorgen, dat was ik al heel de nacht... oh nee, ik sliep net vijf minuten toen Joop eruit ging. Ik liep er als een zombie bij met het gevoel of ik elk ogenblik om kon vallen.

Geen ochtendrondje, maar om een uur of elf gelijk maar een rondje van een kilometer of elf.  Joop moest naar Goes voor een laatste stuiptrekking van de duiven. 

Ik was net onderweg toen ik blij verrast werd door een nieuw dorpsgenootje, ze heet Jane en ik ben tot over mijn oren verliefd. We hebben kennis gemaakt, ze heeft een koekje van me gekregen en ze probeerde mijn sjaal te slopen maar dat gaf niet want die is toch al kapot. 

Komende tijd gaat mijn route natuurlijk eerst richting het oosten want daar loopt een ieniemienie Rottweilertje. Ik hield het even niet droog toen ik mijn weg vervolgde. Dat kost me toch al moeite de laatste dagen.

Nog weinig lentebodes onderweg, alles is nog kaal, geen bloesem of blaartje te bekennen.

Na de wandeling en de thee probeerde ik even een dutje te doen vanmiddag, de lucht was inmiddels alweer betrokken, dus buitenzitten niet lekker meer.

Onzekerheid

Sinds Didi er niet meer is en dat is volgende maand alweer een jaar geleden loop ik meestal alleen door de polder, een ochtendrondje en een middagrondje, vaak dezelfde vooral 's morgens. 's Middags wisselt het wel, maar ja de keuze blijft beperkt natuurlijk.

In het begin werd er weleens aan me gevraagd of ik dan nooit bang was want zo zonder hond is het toch anders natuurlijk, in het begin word je al niet eens meer herkend.

Nee ik ben nooit bang, ik ben oud en krakkemikkig, heb geen waardevolledingen in mijn tasje, dus ja wat kan mij gebeuren denk ik dan. Tot vorige week. Ik loop eigenlijk nooit over de haven, zoveel moois vind ik daar niet aan zeker 's winters niet, maar afgelopen dagen was het vanwege de wind wel fijn. Er stond een flinke bries.

Ik was de dijk overgestoken en er stond alleen een busje, baasje stond op het punt de honden in de laden, ik kende ze niet. Het duurde even maar eindelijk zaten ze in de auto, ik was best opgelucht. Ze reden niet weg, pas toen ik dichterbij kwam, ik hield stevig de pas erin stel je voor ze moesten eens denken, ze stopten weer even nog steeds was ik niet heel dichtbij en gelukkig reed hij toen weg.  Er kwam ook weer een andere auto aan.

Op zo'n moment voel ik me oersterk, ik kan ze met gemak aan, heb zo mijn programma klaar waarmee ik ze uitschakel, maar tegelijkertijd bekruipt me toch een angstig gevoel. Dat gevoel heb ik met Didi nooit gehad, ze had me tot op het bot verdedigd.

Het is meer dat je je onzeker voelt op zo'n moment, er gebeuren nu eenmaal soms best rare dingen en ik verdenk of beschuldig natuurlijk niemand in dit verhaal.

Donderdagse drukte

Eerst even naar Zierikzee vanmorgen, dat wilde ik eigenlijk op de fiets doen maar er kwam van alles tussen dus deed ik het met de auto en daar had ik geen spijt van. Het is toch zo koud! Niet veel mensen op de been, een paar kraampjes op de markt, maar ik heb weer thee en noten.

Mien was i.v.m. de komende verhuizing druk aan het poetsen.

Toen ik thuis kwam had de pakjesman netjes het pakje achter gezet en na een middagwandeling zetten Joop en ik het samen in elkaar. Het past precies in het bedoelde hoekje, ik heb er zelfs verlichting boven als het donker is en ik heb nog behoefte iets te planten. Ik heb het ingewijd met de stekken van Margo, die nu keurig in een pot aarde staan. Binnen natuurlijk, lekker warm bij de kachel.

Post

Dit vind ik altijd van die leuke pakjes! Als mijn geboortenaam erop staat betekent dat meestel dat het via internetvrienden komt, want die naam gebruik ik daar alleen.

Deze keer waren het stekken van Margo. Ik dacht dat ik één stekje zou krijgen zitten er gelijk vier in. Ze waren wel een dag langer onderweg dan nodig, maar ze zien er nog erg gezond uit hoor. Dat komt wel goed met die worteltjes.

We hoefden niet meer te stemmen gelukkig. Wat een rotweer. Ik ben vanmorgen omgedraaid op de dijk, ik dacht 'ik lijk wel gek!' Vieze miezer en tegenwind en koud, bah! In plaats daarvan deed ik boodschappen met de auto op Scharendijke. 

Vanmiddag nog wel een rondje met Paule tussen de buien door.

Het was een dag...

Weg is weg

Mijn vader heette ook zo en het is toch een rare gewaarwording als je op een kerkhof loopt en ineens zijn naam ziet, ook mijn eigen naam kwam ik tegen. Geen van beide naaste familie, er woont ook nog een andere van Felius op het dorp, ik ken de mensen niet en zij mij niet denk ik.

Naar aanleiding van het telefoongesprekje van vorige week met de nicht van Joop ging ik eens kijken of haar zusje en moeder er nog liggen, ze betalen daar wel elk jaar voor.

Ik deed dat afgelopen zondag. Het weer was triest, ik was triest, het was koud, triester kon eigenlijk niet. Mijn verbazing was groot toen ik zag dat er bij veel stenen een bordje stond met 'contact gezocht'. Er worden veel graven geruimd blijkbaar en dat kan niet zomaar als je daarvoor betaalt natuurlijk.

In het artikel van de krant staat dat als je niet reageert voor het eind van het jaar het graf automatisch geruimd wordt, als je dat niet wilt moet je dat laten weten en voor de komende tijd betalen...

Het nichtje van Joop, ze woonde naast ons en onze nog doodlopende straat werd doorgetrokken naar het dorp. Wij woonden daar nog maar een half jaar, alles was nieuw, ze was vijf jaar ouder dan ik en goed kende ik haar niet. Dat zou ook niet gebeuren want ze verongelukte. Hoe het precies gebeurde weet ik ook niet, iets met een vrachtwagen, ze viel eraf en werd overreden, of ze stond erachter...

Afschuwelijk natuurlijk en dat herinner ik me nog wel heel goed. Het leven van haar broertje die wel van mijn leeftijd was veranderde daardoor ook op slag.

Toch werd ik van het graf van Willy wel een beetje blij, ze ligt daar gewoon met crocusjes, daarvoor heeft haar moeder nog wel gezorgd, die een stukje verderop ligt. Een kille witte steen, met wit grind.

Ik ben eigenlijk heel blij dat mijn ouders 'gewoon' gecremeerd zijn en uitgestrooid bij het crematorium, daaraan zou ik in deze tijd wel wat meer aandacht besteden misschien, maar het is goed zo. 

Weg is weg, denk ik altijd maar. Geen gedoe meer met een graf.

Doe je het, of doe je het niet!

Zo, wij hebben gestemd! We wilden het eerst schriftelijk doen, maar de sluitingsdatum daarvan was verlopen voordat we er erg in hadden. Gelukkig is er de mogelijkheid voor ouden van dagen wat eerder te gaan en Joop deed dat in Renesse, wel een stukje rijden maar goed. Ik had hem gemachtigd, dat scheelt weer in het besmettingsgevaar en we waren het eens deze keer dus weinig kans op fraude.

Achteraf ben ik wel blij dat dat schriftelijk stemmen niet door is gegaan want dat blijkt niet overal even goed te zijn gegaan. Lezen is ook erg moeilijk blijkt maar weer.

Dan hebben we ook nog het gedoe met het vaccin Astrazeneca wij krijgen dat niet daar zijn we te oud voor. Joop heeft al wel bericht gehad maar weet nog niet wanneer hij aan de beurt is, ik heb nog helemaal niets gehoord, maar ik ben natuurlijk ook een stuk jonger. Ik krijg ook iets anders dan Joop blijkbaar, alhoewel je ook kunt bellen of je samen met je parter mag komen en dan zullen we wel hetzelfde krijgen. Best vaag allemaal.

Joop kan niet wachten, mij kan het niet lang genoeg duren.

Maandagmorgen. Ik poetste eens het een en ander. Als je een tijdje niet al teveel doet zie je vanzelf wat er weer eens aan de beurt is en dan komt er vaak nog wel iets bij. Lekker hoor, de zon scheen naar binnen (zo nu en dan) dat poetst gezelliger.

Het is toch ongelooflijk hoe die narcissen overeind blijven in al dat stormgeweld en het is nog lang niet over.

Zwart wit

Je zal maar Harry en Meghan heten en de wereld maakt zich zorgen over de huidskleur van je kind. Jammer dat het maar één baby wordt, hoe leuk zou het zijn als het zoiets werd.

Een beetje gewandeld en gekleurd.

Het was wel erg koud in de polder.

Toch een beetje

Hier  de foto's rechtstreeks op Photobucket.

Het is maart 2005 en de reis ging naar Gorkha. Joop kreeg jicht in zijn knie en er viel weinig te ondernemen, zeker geen tocht door de bergen.

Hier lag sneeuw, het was koud en donker maar er was ook Strao dat gevierd moest worden.

Vandaag was eigenlijk weer de dag van de Strao op Scharendijke.

Evenementen zijn verboden dus we noemen het geen strao staat erbij.

Foto Adri Padmos

 Ze konden het toch niet laten... op Schouwen-Duiveland een mini-straô vandaag. Door corona werd, voor het eerst in 68 jaar, de echte Straô geannuleerd: het 'wassen' van de voeten van paarden na de winter.

Hier nog een mooi filmpje op Omroep Zeeland