Vandaag is de duivengoeroe weer een dagje wezen helpen met de laatste loodjes. Alles is nu wel afgebroken maar nog lang niet afgevoerd. Het steeds blubberiger wordende gras maakt dat ook niet makkelijker. Met de kar kan je er niet komen dus alles moet gedragen worden, of met de kruiwagen.
En kijk eens wat voor ruimte dat geeft. Iemand nog een voorzetren nodig?
Morgen de rommel weg en dan mag ik het weer een beetje netjes maken...
Mijn schouders willen niet erg dus ik heb me beperkt tot het schenken van koffie vandaag. De makelaar is langs geweest voor een praatje, er is reuring genoeg maar nog geen serieus bod. Eind van de week weer kijkers.
Ik teken tussendoor wat en kom niet toe aan de dingen die ik anders doe, behalve wandelen dan. Een mens zou er uit zijn doen van raken als hij dat al niet was.
We hebben vandaag weer twee karretjes duivenhokspullen naar de milieustraat gebracht. Morgen nog de wanden en het dak van het laatste hok en dan is alles weg daar. Ik kan nu zelfs vanuit de keuken de bouw van de PLUS volgen.
Daarna een rondje Ellemeet met Didi en en passant even langs de Plus die nu nog in het dorp is.
Ik merk wel dat ik net zoals met het huis ook langzaamaan afscheid aan het nemen ben van het dorp, dat klinkt misschien raar, maar zo voelt het wel. Veertig jaar is tenslotte niet niks en we hebben hier best veel meegemaakt.
Toen ik op de middelbare school zat vond ik Scharendijke altijd maar een raar dorp, daar zou ik nooit willen wonen. Een kerk die er niet uit zag en een straat een eindje verderop waar een paar winkels waren. Ik woonde tenminste op Zonnemaire, daar was het leuk! En er dan achteraf toch gewoon het grootste deel van je leven doorbrengen.
Onze kinderen zijn hier opgegroeid en eigenlijk hoop ik dat ze later net zulke leuke herinneringen zullen hebben aan Scharendijke als ik aan Zonnemaire.
Maar we zijn nog niet weg hoor! Alhoewel wel weer een pluspuntje vandaag en ineens mensen die kwamen loeren omdat het hek open stond. Even een praatje gemaakt en ze naar de makelaar gestuurd.
In Zonnemaire zou het langer droog zijn volgens Joop, dus besloten we daar te gaan wandelen. Voor Didi ook best goed natuurlijk, dan leert ze daar de buurt ook een beetje kennen. Vandaag heeft ze voor het eerst in de Oostweg gepoept. Best belangrijk om te weten dat de Oostweg fijn poept, ze doet dat hier ook lang niet overal.
We liepen richting Noordgouwe deze keer, met de prachtige bomen rond de kerk.
En zo kwamen we via Schraphage weer bij Zonnemaire uit.
Waar we nog maar eens proostten op de goede afloop, want dat kan je natuurlijk niet vaak genoeg doen.
En net toen het gezellig leek te worden moesten we naar huis, want er kwam voetbal op tv. Beter ook maar want Didi lag ook maar in de auto, het is vast ook nog weleens gezellig als we daar wonen en dan kan ik naar huis rollen.
Voor mooi was ik eigenlijk net een paar minuten te laat op het strand. Ik had nu geen goede plek om alle paarden vanaf de voorkant in beeld te krijgen vanaf het begin.
Maar ach, er worden tegenwoordig zoveel foto's en filmpjes gemaakt, dat ik me niet meer zo geroepen voel me er vol overgave in te storten, dat was tien jaar geleden nog wel anders, dan voelde ik me een soort razende reporter ook bij andere feestelijke gebeurtenissen. Dat is nu niet meer nodig.
Het is trouwens, nu ik het even nakijk, ook tien jaar geleden dat de Straô werd afgelast vanwege het verongelukte meisje van van Dongen.
Volgende week is Scharendijke aan de beurt, daarna nog Serooskerke en dan is het weer afgelopen met de pret.
Het had best nog flink gevroren afgelopen nacht, maar vandaag was het heerlijk voorjaarsachtig. Lekker om te wandelen. Joop stapte in de auto en reed nog een keer naar de duivenbeurs in Houten, gewoon voor de gezelligheid.
Bij de bank llinks op de foto moet je niet zijn als je hoopt op een beetje flexibiliteit en creatief meedenken, die laten we dan ook binnenkort links liggen.
We zijn overgestapt naar de bank die net rechts buiten de foto valt. Ja, weet ik veel wat ik 's avonds wil gaan schrijven. Maar wie het weet mag het zeggen. Het is een hele normale bank, met normale aanspreekbare mensen die gewoon weten waar ze het over hebben.
We hebben wat krabbeltjes gezet, niet dat dat de boel versnelt hoor, want 1 april blijft 1 april, daar zullen we op moeten wachten, maar we kregen wel alvast een flesje wijn en een balpen.
Het was gezellig in Zierikzee. We kochten samen sokken voor Joop want het tweede pakje was voor de halve prijs en een paar van die heerlijke shirts. Je moet er toch niet aan denken dat de Hema failliet zou gaan, want waar moeten we dan onze kleren kopen...
De zon brak door en ik kocht nog wat tulpen en violen. Het was en is nog steeds een dag met een +
Het zag er vanmorgen nog niet naar ut, maar vanmiddag werd het gelukkig stralend weer en maakten we een fijne wandeling in de zon
Ganzen waren er ook nog genoeg, ik heb me nog nooit zo in de soorten verdiept maar dit vind ik de leukste. Zouden dat nu ook soepganzen zijn?
Deze zijn alleen maar leuk als ze opvliegen met hun witte konten, dat zijn geen soepganzen volgens mij.
Joop heeft vanavond de jonge duiven naar Zierikzee gebracht, die mogen ook nog gewoon lekker gaan vliegen.
Ina was er ook weer even, zij is van de houtkoeriersdienst, want natuurlijk blijft er wel iets liggen, maar Martin en zijn pa hebben ook erg hard meegeholpen met het zagen en kloven en sjouwen van deze voorraad. Elke keer neemt ze weer wat mee en informeert ze onder het genot van een wijntje naar de stand van zaken. Altijd leuk meelevende mensen.
Morgen weer een spannende dag, maar daarover morgen meer natuurlijk.
Maak maar een mapje huis, zei ik een tijdje geleden al, want de stapel papier werd steeds groter natuurlijk en je zoekt je dan suf als je iets nodig hebt.
Natuurlijk deed hij dat gelijk, maar toen ik vanavond een foto van die map wilde maken was hij nergens te vinden. Het stond er gewoon nog niet op, had de goede stift niet kunnen vinden... de la moet eens opgeruimd.
Maar kijk! En er zit al veel in. Ik vind het alleen zo langzaam gaan, lig er wakker van, want niets is nog zeker en ik heb er zo'n zin in, steeds meer zin eigenlijk. Er is hier al zoveel weg en opgeruimd dat ik het liefst morgen mijn spullen zou pakken....maar dat gaat nu eenmaal niet. Eerst nog een paar laadjes opruimen en wat handtekeningen uitdelen... en dat duurt nog wel even.
Bezoek wordt hier altijd erg luidruchtig verwelkomd. Didi hoort de auto's al op het bruggetje en vervolgens over het grind rijden, ze staat dan inmiddels al luid 'roepend' voor het raam van de voordeur. Bekenden of vreemden dat maakt allemaal niet uit. ER KOMT IEMAND!
En dan daarna ligt het er maar aan hoe leuk het wordt, dus vooral wie het is. Aandacht vraagt ze sowieso en dat krijgt ze van de één nu eenmaal meer dan de ander. Als iemand er niet van gediend is moet ze naar haar plek, dat gaat de ene keer beter dan de andere. Ze weet inmiddels ook donders goed wie er wel of niet aait en aandacht geeft natuurlijk.
Negeren is het beste als je er niet op zit te wachten, geen aandacht geven, 'ga weg' roepen is ook aandacht.
Bij Ina is het altijd 'all in', aaien, knuffelen, schoothangen en likken en dat weet ze donders goed.
Ina had zich al afgevraagd wie onze nieuwe Turkse vrienden waren, ze wist nergens van en begreep het al niet toen ik zaterdag de foto's plaatste.
Truus moest er zondagmorgen onder het ontbijt erg om lachen toen ik het haar liet lezen, ze had het zelf verzonnen toen ze haar sjaal over haar hoedje deed en ik daar een foto van maakte, dan moet je er bij zetten dat je Turkse familie over is, zei ze. De grap is goed geslaagd zodoende. Turkse familie hebben we niet, maar nieuwe Turkse vrienden kan altijd hè.
