Gedoucht en wel maakte ik me gereed om even naar Zierikzee te gaan vanmorgen toen ik plots ineens helemaal onder de branderige rooie vlekken liep, ik schrok ervan en hoe het kwam was me al helemaal een raadsel. Gelukkig trok het snel weer weg en kon ik mijn afspraak met de dokter ook weer afzeggen. Eerst maar eens afwachten hoe het morgen en overmorgen is.
In Zierikzee wordt hard gewerkt om het Havenplein bestraat te krijgen. Geen boom meer te bekennen. Dat wordt bakken komende zomer of vechten voor een plekje onder de parasol. Gelukkig mogen die op het Havenpark een stukje verderop wel blijven staan.
Didi en ik deden een rondje door de stad, waar geen openbaar toilet meer te bekennen is en prachtige panden leeg staan, maar we krijgen wel een superstrak bestraat Havenplein.
Het is wel een overdosis aan tekeningetjes ineens, maar dat is wat ik doe deze dagen. Buiten valt er niet veel meer te zien dan een natte boel en ik heb ook niet veel zin om een lange wandeling te maken en eigenlijk ben ik ook nog steeds wat voorzichtig, het is een langdurig verhaal inmiddels.
Zodoende komt er van foto's maken ook niet veel.
Tekeningetjes maak ik mijn hele leven al, soms met tussenpozen van jaren, maar als de gang er eenmaal weer in zit komt er weer een serie. Er hangt een deel in de keuken, het staat vrolijk en ik vind het leuk om naar eigengemaakte frutsels te kijken.
Er was een periode dat ik aquarellen maakte, ik koos dat ook vooral omdat het snel kan. Schilderen kost meer tijd en gaat langzamer, dat is niets voor mij. Mijn zus schildert en gaat waarschijnlijk een foto van mij als voorbeeld gebruiken voor een schilderij voor mij, leuk!
Miriam heeft het schildervirus inmiddels ook te pakken. Ze maakt en bewerkt zelf foto's die ze dan als voorbeeld gebruikt.
En zo doet iedereen zijn eigen ding.
Volop knoppen in de Paulonia Tomentosa, dat wordt weer mooi komend voorjaar. Joop noemt hem 'de boom met de moeilijke naam", maar ik kom er nu feilloos op.
De primulaatjes zien er nog een beetje mottig uit na de kou, maar staan wel vrolijk te bloeien en zo kan ik alles wel de grond uit kijken, maar we zullen nog even geduld moeten hebben, want koud is het zeker nog. Al was het toen we met windje mee in de zon liepen best warm op mijn rug.
Beetje saai tekeningetje vandaag, maar ja het kan niet altijd feest zijn.
Hier is alles Zen.
Super relaxed.
Joop is nu ook aan de snoepjes.
Tussendoor kleur of wandel ik wat.
De jonge duifjes groeien goed en zijn ook al los buiten. Joop is er druk mee. Soms zijn er brutaaltjes die op zijn schouder of rug komen zitten bij het schoonmaken. Altijd leuk natuurlijk.
Didi en ik wandelden een rondje in de zon, het was heerlijk vandaag. Onderweg zag ik sneeuwklokjes en toen ik eenmaal thuis kwam ontdekte ik dat ik ze zelf ook heb.
Daarna tekende ik weer eens iets en deed af en toe een spelletje.
De oude jachthaven vanmiddag. Ik maakte nog maar eens een fotootje want ook dit blijft niet wat het is. De hele jachthaven gaat op de schop, vanwege het feit dat hij nu in eigen handen is.
Niets blijft nu eenmaal wat het is en ik vind het leuk om dat soms vast te leggen.
Want ook eerste boot lag daar ooit even. Later hadden we er een ligplaats, maar dat was jaren nadien (Even scrollen want overgezet per week)
Ik ben een beetje aan het twijfelen over hoe nu verder na tien jaar.
Inmiddels heb ik wel 10 jaar fotomateriaal en hoe meer ik de laatste dagen terug blader hoe leuker ik dat vind eigenlijk. Daar wil ik wat mee, alleen weet ik nog niet wat.
Een paar dagen geleden vroeg ik mijn zus eens op te schrijven hoe zij zich nu die ramp herinnerde. Haar antwoord heb ik onder mijn post van eergister gezet.
De foto is van maart 2010 en zoals het daar is zal het nooit meer worden.
We deden een rondje Ellemeet vanmiddag, maar waagden het maar niet de route naar het strand te nemen, er wordt daar namelijk volop gegraven en met grond gesjouwd vanwege de nieuwe recreatieverdeelweg. Ergens halfverwege bij die bocht komt een voetgangerstunneltje.
Het was heerlijk weer voor een rondje. Gelijk even langs de winkel gelopen want de auto begaf het gisteren. Joop kon nog net thuis komen. De dynamo heeft het begeven, die was niet op voorraad dus we zitten even zonder. Gelukkig hebben we die rooie nog voor als het echt nodig mocht blijken.
Goedgekeurd en wel.
Ja die rotramp.
Silvia:
Het is vandaag 60 jaar geleden dat het water dwars door de dijken heen kwam.
Ik weet dat mijn moeder, toen 6 jaar oud, dit redelijk bewust heeft meegemaakt en toen met de familie een paar dagen op de zolder heeft gewacht op hulp.... (m'n opa sprong naast het reddingsbootje) Gelukkig hebben ze het allemaal overleefd.
Gister heb ik een programma gegeken over mensen die vertellen over de ramp.
Het verhaal van een vrouw uit Nieuwerkerk die toen 2 maanden zwanger was van een 2-ling en samen met haar man en dochtertje van 2 weggespoelt werden, ze konden zich aan het dak van hun huis vasthouden maar dat dak begon ook te zinken en een drijvend pak stro was hun redding.
Haar man zag ze voor haar ogen verdrinken en bij Oosterland kon ze zich aan een boom vasthouden maar dat kostte haar zoveel kracht dat ze uiteindelijk ook het kind moest loslaten.....
...
Het is goed dat ze kijkt en weet wat er gebeurde, natuurlijk klopt haar verhaal niet, maar zo gaat dat met verhalen.
Naar aanleiding van het berichtje van Sil vroeg ik aan een middelbare schoolvriendin waar zij was met de ramp, zij is ook een geboren en getogen 'Reisenaarse' en woonde niet ver bij ons vandaan, al kende ik haar toen nog niet.
Dit schreef ze:
1 februari 1953: Op de vraag van Ria van Felius kan ik antwoorden dat wij, mijn zus en ik, op 't nippertje naar het dorp zijn gebracht door oom Herman en daar 3 dagen op de zolder bij mijn oma hebben gezeten. Door jouw vader Ria, en door politieagent de Haan zijn we opgehaald met een roeiboot en naar de Zuiddijk gebracht.
Daarna een aantal dagen in Schuddebeurs gelogeerd en in de Graanbeurs te Zierikzee tot we naar ons evacuatieadres in de Betuwe zijn vervoerd.
En nu heb ik ook eens aan mijn zus gevraagd het op te schrijven, zij was al 11 en we hebben het er ook weleens over gehad, maar ook zij weet niet alles meer.
Wat dat betreft zijn onze levens toch heel anders verlopen. Zij had op Dreischor al haar lagere schoolperiode gehad. Toen we gingen verhuizen naar Zonnemaire begon ik daar pas aan en ging zij elke dag op de fiets naar Zierikzee naar de middelbare school. 's Morgens weg op de fiets en 's middags laat pas weer thuis en aan het huiswerk, terwijl ik nog volop buiten speelde met vriendjes en vriendinnetjes van het dorp, wat zij dus op Dreischor al deed. Haar jeugd ligt grotendeels op Dreischor, terwijl die van mij eigenlijk pas op Zonnemaire begon.
De foto is van na de ramp, een van de weinige waar we allemaal op staan, plus oma Prince. Oma en opa woonden tijdelijk in een noodwoning in de Kloosterweg, Burgh Haamstede. Die noodwoning is later weer verplaatst naar Serooskerke en diende als garage... voor de TT-55-25..?
En allemaal door mijn moeder zefgenaaid hè, die jurken! Toen ik wat groter groeide kon ik geen jurk meer zien.
UPDATE:
Het verhaal van Janny:
De ramp kan ik me een heleboel niet meer van herinneren. Ik weet dat pa thuis kwam en zei dat we snel naar de dijk moesten, maar het was al te laat , het water kwam heel snel. We zijn naar boven gegaan en omdat het water steeds steeg zijn we naar de vliering gegaan . Ma zei dat we maar moesten gaan slapen. Ik heb gedacht dat we het niet zouden overleven.
De volgende morgen toen het licht werd, zagen we dat het water niet verder was gestegen dan een paar treden van de zolder vandaan . Om naar buiten te kijken was verschrikkelijk. Mensen op vlotten of stukken dak en dan al die dode beesten...
In mijn herinnering zijn we in de middag met een bootje naar de dijk gebracht. Daarna waren we in Schuddebeurs bij politie de Vries, hoe we daar gekomen zijn weet ik niet, hoe lang we daar geweest zijn weet ik ook niet. Daarna met een helicopter naar Zierikzee. Volgens mij hebben we daar niet geslapen, maar zeker weten doe ik het ook niet. Daarna naar Rotterdam maar hoe we daar gekomen zijn weet ik ook niet. Freek denkt met de boot. Er moet ergens nog een procesverbaal van pa zijn , dan wordt het misschien wat duidelijker, ik ga er naar op zoek. Ik weet nog wel dat ik het verschrikkelijk vond om weer terug te gaan,ik was graag in Rotterdam gebleven .Die angst met harde wind heeft een hele tijd geduurd.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 4593-4600 van 8227 |
Volgende Pagina »
