Waar zou Ruitje zijn? Vroeger kwam ik hem nog weleens tegen... Ruitje?....Leef je nog?
Van een ruitje als op de foto kan ik helemaal lyrisch worden, zo mooi!
Ik liep voorbij het vlas, tussen de buien door, dat lag behoorlijk plat en ik vroeg me af of het ooit nog goed zou komen. Het wapperde nog wel een beetje, was niet helemaal platgeslagen, dus ik had wel goed hoop.
Een stukje verderop kwam ik toevallig de boer tegen en ik vroeg of het nog goedkwam met het vlas.
"Jaa, dat kom hoed ô! Vlas mô minstuns drie keer plat helegen è, angders bluuftut te lught".
Waarom het te 'lught bluuft' ben ik vergeten te vragen, maar ik was natuurlijk gelijk gerustgesteld.
Misschien krijgen de stengels spieren van het steeds weer overeind krabbelen en wordt het daardoor sterker, waardoor ook het linnen weer sterker is. Volgende keer ga ik het hem vragen, of misschien weet Bart het wel.
Bart is ons trouwens ook nog een ander antwoord schuldig, over die drukke boer en wat hij aan het doen was.
Vertel eens Bart. Ik zal het er als een update onder zetten.
Nog maar eens molen 'Het Hert', de strepen in de lucht vielen mooi samen met de wieken vond ik. Deze draaide niet, maar molen 'de Lelie' een stukje verderop, draait bijna elke dag volop.
We zijn sufgewaaid en ik heb er een rood hoofd van, maar het was heerlijk wandelen met dit weer. Niet veel foto's gemaakt, we kwamen weinig leuks tegen.
Berenklauwen zijn stoere jongens met een klein hartje. Deze heeft een strikje om en balt zijn vuistje.
Ik stop ermee me zorgen te maken om dingen waar ik toch niets aan kan veranderen, dat heeft geen nut en het zorgt er enkel maar voor dat ik verzuur en zelf de lol in het leven verlies, terwijl de rest van de wereld gewoon lekker doorfeest....
Was het maar waar hè. Nee het is juist voor het overgote deel ellende, armoede, honger, ziektes, noem het allemaal maar op, we hebben het veel te goed hier.
Gisteren was ik weer in de borstenbus, twee jaar lijken in een vloek en een zucht voorbij, het leven is te kort om altijd maar bang te zijn voor noodweer. Code oranje, ik scheet in mijn broek en het stelde niets voor!
En toch ben ik boos. Op mensen die wèl zelf hun geluk in handen hebben en het op de één of andere manier toch weten te verzieken voor zichzelf en hun omgeving.
Klam en warm en niet eens een zonnetje. Niet echt mijn favoriete weer, maar goed, we zullen het ermee moeten doen. Hopelijk vallen de buien die onderweg zijn een beetje mee. De bloemen staan beschut voor wind en hagel en ik hoop dat het snel voorbij waait, ik ben er bang voor.
Er gebeurt weinig, vandaar dat ik weinig te vertellen heb, soms heb je van die periodes en in vrolijke lulverhaaltjes heb ik geen zin, ook dat wil niet altijd lukken.
Zo langzamerhand leer ik toch wel wat hoor, want ik wist gelijk dat dit (vijfdelig) Kaasjeskruid was en ook het Slangenkruid kon ik gelijk thuisbrengen, vooral ook omdat ik het op dezelfde plek tegenkwam als de vorige keer.
't Was vooral nat vanmorgen, dus ik speelde een spelletje en deed eigenlijk niks verder. Je bent tenslotte met pensioen of niet. Eenmaal droog lekker de polder weer in.
Pa en moe zwaan hebben inmiddels gezinsuitbreiding gehad en lieten duidelijk merken dat ik het niet moest wagen dichterbij te komen, dat deed ik dan ook maar niet en Didi zat ook aan de liijn.
Het was feest op het dorp gisteravond. ZSC vierde haar 50 jarig bestaan in een grote feesttent. We gingen even kijken en bleven hangen, het was gezellig, niet erg druk maar de meiden waren er ook, die hadden een reunie van de lagere school.
Zodoende hebben we heerlijk gedanst, dat was al een hele tijd geleden en ik doe het toch zo graag. Dansen is goed voor een mens. Vandaar geen blogje gisteren, dat kon ik niet meer opbrengen toen ik thuis kwam. Ik ben gelijk mijn bed ingerold, waar Joop al lag, die was eerder naar huis gegaan.
Dus daar moest ik ook weer een beetje van bijkomen vandaag.
Nu maar hopen dat we vanavond ook weer een klein oranje feestje hebben, dat zou leuk zijn!
