Altijd op de achtergrond, maar wel altijd aanwezig zijn onze (eet)problemen. Ik had het vlak na de geboorte van de kinderen, ik vond mezelf dik en er moest nodig iets af vond ik. Dat resulteerde in niet eten en alles wat ik teveel at naar mijn idee kotste ik uit, niet elke dag maar wel regelmatig. Zo heb ik jaren doorgetobt, tot ik er genoeg van had en me voornam het niet meer te doen, ik was niet dik, eigenlijk veel te mager, als ik nu de foto's bekijk. En dat lukte! Het ging goed, ik at normaal en kwam niet aan, zo kon het dus ook. Geen problemen verder tot Silvia in de puberteit kwam, zij kreeg een groot eetprobleem, boulimia, anorexia, noem het maar op, we hebben wat afgetobt, daar ga ik verder niet over uitwijden want ook dat is verleden tijd. Ook zij heeft het helemaal zelf overwonnen, zeker dank zij de steun van Cor en een regelmatig gezinsleven, kinderen moeten nu eenmaal op tijd eten en daar ga je dan vanzelf in mee. Ik weet en voel dat het nog steeds leeft, de zussen zaten niet voor niets zo lang op het toilet vanavond om hun lichamen te vergelijken. Ook Mir heeft het nodige meegemaakt en ook voor haar heb ik grote bewondering, het moet een keer gezegd hoor, ik ben echt ontzettend trots op mijn dochters. Problemen hebben en ze helemaal zelf overwinnen, zonder hulp van 'ologen' daar word je sterk van! En mooi! Want het maakt niet uit op wie je lijkt, op je vader of je moeder, je bent vooral jezelf!
En waarom nu dit verhaal? Omdat ik zelf na een jaar of dertig en een blik snoep weer even teruggeblikt heb in het verleden, ik heb geen spijt en ik weet dat ik er weer dertig jaar tegen kan, maar het is wel zo, eens een junk altijd een junk....
Kleine kinderen worden groot en sommige grote mensen blijven net kleine kinderen, dat is wel iets dat me opgevallen is de laatste dagen. Grote mensen zijn rare wezens, maar eigenlijk ben ik wel blij dat het kind in mij nog leeft.
We zijn vandaag allemaal onze eigen weg een beetje gegaan, ik had zin om te wandelen en Sil en Cor wilden winkelen in Zierikzee (ik moest er niet aan denken), Joop was zoet met zijn spelletje en kreeg ook nog een opruimaanval. Eind van de middag was het verzamelen geblazen en zijn we met z'n allen, ook Miriam en Mark erbij, uit eten geweest bij
Salud.. Eenmaal klaar met eten en nog een afzakkertje aan de bar, viel het me op dat mijn kinderen wel erg lang op het toilet bleven hangen. Toen ik eens polshoogte ging nemen kwamen ze net terug: "Ja, we waren eens aan het vergelijken op wie we nu eigenlijk lijken, qua postuur enzo... zij heeft bobbels en deuken waar ik die niet heb en ze is ook langer......en hoe zat het met de melkboer toendertijd......?" Ik heb maar niets meer gezegd, dat leek me het verstandigst....
En nu zijn we weer allemaal onze eigen weg gegaan. Joop gaat zo taxi rijden en ik kan weer even tot rust komen.
De pap smaakte uitstekend vanmorgen en na een kort wandelingetje met Simba hebben we uitgebreid boodschappen gedaan in Zierikzee. Eerst moesten we tanken in Ellemeet want de auto had dorst en omdat hij inmiddels al behoorlijk vuil was geworden zijn we eerst door de wasstraat gegaan in Zierikzee, een belevenis op zich want mama doet dat altijd met de hand. Daarna hebben we de dierenwinkel aangedaan, de Lidl, de Pupekop, de schoenenwinkel voor roze spaanse pantoffels (Levi wilde er geen) tussendoor lekker kibbeling in de viswinkel gegeten en daarna nog even naar AH, daar wilden ze niet meer mee naar binnen, de zak pepernootjes was inmiddels stuk gegaan, maar daar zouden ze goed op passen intussen. Vanmiddag hebben we verder niets meer ondernomen, beetje binnen en buiten gespeeld en vanavond spaghetti gegeten, daar kan niet veel mis mee gaan als je er tenminste alleen maar gehakt en saus door doet, wat ik ook gedaan had natuurlijk, oma's leren snel. Nu is het badderen geblazen en papa en mama zijn op de terugweg.
Om acht uur begon de dag, dus we gingen aan de (havermout) pap. Ik had instructies gekregen hoe ik het moest maken, lekker dik koken en daarna koude melk erbij en een flinke lepel honing, dat zouden ze heerlijk vinden. Zo gezegd zo gedaan en het zag er best wel smakelijk uit, ik heb zelfs geproefd, niks mis mee, maar.... "het smaakt anders oma" ....dezelfde havermout, dezelfde melk, dezelfde honing, dan moet het in de bereiding zitten, misschien iets te weinig melk, dus nog maar een scheutje erbij gedaan, ze hebben met hangen en wurgen een paar lepels gedaan en daar bleef het bij.
Dora stond al op, die hadden we gisteren gekocht en valt erg in de smaak, verder veel kleurplaten uitgeprint, het gaat dan niet zozeer om de platen, maar om de manier waarop ze uit de printer komen, dat schijnt hier anders te zijn dan thuis, ze worden wel ingekleurd. Vanmiddag dus naar het bos en daarna patat, lekker, daar hadden ze zin in...... gelukkig lust opa ook graag patat en die had zo zijn bakje leeg en begon met Yara mee te eten, ik pikte er af en toe eentje van Levi........"ik hoef niet meer" riep hij na tien frietjes, ik had gezegd dat als ze hun friet niet op aten ze van
Oma in elk geval geen ijsje kregen (hint, hint, opa!). We moesten erg lachen toen Joop mee ging eten uit Levi zijn bakje, toen wilde hij het wèl ineens zelf opeten, er gingen er zowaar nog een paar in. Natuurlijk na een nog duidelijker hint van mij, toch nog een ijsje van opa. Eenmaal thuis weer gezellig gespeeld en vanavond aten we KIP met bloemkool (dat lusten ze allebei mam) en aardappels natuurlijk. KIP is lekker! Het was ook lekker, vonden Joop en ik tenminste, maar het smaakte alweer "anders" en dus niet zo lekker als thuis. UIt logeren gaan is heel wat, alles is anders.
Klik hier voor nog een paar foto's
Vanmiddag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt in de
Boswachterij Westerschouwen. Er waren genoeg paddestoelen te bewonderen, eikeltjes en denne-appels te rapen, want Yara is een groot verzamelaarster van alles waar er veel van is. Na afloop een patatje mèt in Haamstede en een ijsje toe. Het is nog een heel geprop in de auto, want als de kinderen op de achterbank zitten, waar laat je dan die grote hond. Gelukkig paste ze net voor mijn benen, want thuislaten is geen optie natuurlijk als je naar het bos gaat, dat is veel te leuk.
Hier nog een
andere boswandeling waarvan ik ook nog maar sinds kort het bestaan ken.
Bladstil was het vanmorgen toen ik zo vroeg mogelijk (een uur of elf) mijn rondje deed. Ik was nog maar net onderweg toen Silvia belde dat ze al bij Rotterdam was, ik heb er stevig de pas ingezet daarna. De meeste polderweggetjes zijn weer besmeurd met , de boeren zijn druk met het binnenhalen van de aardappeloogst en Simba haar buik zit dan altijd helemaal onder de modder. Dan is de
buitendouche een zaligheid, even met de douche buik en poten afspoelen en ze kan weer schoon naar binnen. De kinderen waren inmiddels ook gearriveerd, dus de stilte is voorbij. We hebben peetjes met vis gegeten, Yara vindt alles wel lekker maar Levi is een moeilijke eter, die vond alleen de vis lekker.
Ben ik toch een week verkeerd.
Paps en mams hebben een uitje van
het bedrijf waarvoor ze werkzaam zijn en ik dacht eigenlijk dat dat volgende week pas was. Gelukkig riep Sil nog even op MSN vanavond, of ik nog even zat te genieten van mijn rust, dat deed ik wel, maar niet met de gedachte dat dat morgen weer voorbij zou zijn. Wel dus, want dan komen de kindertjes weer voor een paar nachtjes logeren. Jammer dat het weer net wat minder wordt maar hopelijk kunnen we toch nog lekker een beetje naar buiten en anders moeten we iets anders leuks verzinnen, ik weet alleen nog niet wat......
Mijn blik is eindelijk leeg, ik heb heel de achterkant van het huis er nog mee kunnen doen en nog een extra streekje zo hier en daar. De buitenlampjes zijn er allemaal afgeweest en hebben een sopje gehad, dus het ziet er weer piekfijn uit. Al kwastend word ik altijd wel steeds slordiger en niet alles was even schoon na het vegen met de handveger, ik schilder dan gewoon over het vuile randje heen en daarbij vraag ik me dan af of René dat ook weleens doet.
Verder moest ik aan Aargh denken, die bij de tandarts zat en hoopte dat het een beetje mee zou vallen. Zodoende gingen mijn gedachten ook terug in de tijd, hoe lang was het ongeveer geleden nu? Fotootjes erbij gezocht en op de linkse staat, sept. '96 ('huis weer van ons', staat er ook op, maar dat is weer een ander verhaal).
Het is dus op de kop af alweer tien jaar geleden, dat ik geopereerd werd en er een stukje bot uit mijn heup in mijn kaak werd gezet, ik heb daar een week voor in het ziekenhuis gelegen. Toen dat vastgegroeid was kwam er in december een tandvleescorrectie, dat is de rechterfoto. Dat gebeurde poliklinisch en was veel pijnlijker.
Eenmaal genezen konden de implantaten erin, er was nu bot genoeg. Die moesten toen weer vastgroeien en na een maand of twee konden er eindelijk weer nieuwe tanden in. Daarna heb ik een jaar gewacht en omdat de kaakchirug zo aandrong en het "vijf voor twaalf was" volgens hem, heb ik daarna ook de bovenkant laten doen, daar hoefde ik geen botopbouw, het lukte nog om er vier implantaten in te schroeven, met hetzelfde vervolgverhaal als van onderen, met ook nog een tandvleescorrectie waar ik niet op gerekend had.
Als ik het allemaal geweten had zou ik nog wel eens een keertje nadenken, maar soms is het juist goed dat je niet alles van tevoren weet, want wat ben ik blij met mijn nieuwe bekje. Geen klapperend gebit, maar een stevig vastgeklikt geheel. En zo denk ik ook dat Aargh straks heel blij zal zijn met haar nieuwe kiezen, geen gaatjes meer, geen kronen op wegrottende wortels, maar mooie helemaal nieuwe kiezen. Sommige mensen worden nu eenmaal geboren met een rotgebit.
Natuurlijk heb ik het al eens eerder verteld, maar ik kan er niet genoeg op wijzen. Kijk ook hier eens. En mensen die al vanaf hun zeventiende een gebitje hebben, hoe denken die dat dat over tien jaar zit?
« Vorige Pagina |
Toon berichten 6849-6856 van 8047 |
Volgende Pagina »
