Het jachtseizoen is ook weer geopend en vlak voor mijn ogen werd zo'n prachtig gekleurde mannetjes fazant met een doffe knal neergehaald, de vrouwtjes lieten ze nog vliegen, al mag daar volgens de kalender ook al op geschoten worden. Ik blijf het een zielige vertoning vinden.
Ik weet het natuurlijk wel, wat er aan de hand was vandaag, maar dat is niet altijd makkelijk onder woorden te brengen. Toch vind ik dat ik het er een keer over moet hebben, ook voor mezelf.
Joop heeft een paar TIA's gehad, de eerste al een jaar of twintig geleden en een jaar of vier geleden een paar CVA's.
Niet iedereen leest de 100 weetjes.
Wat kunnen de gevolgen zijn?
De gevolgen van een beroerte kunnen zichtbaar zijn, bijvoorbeeld in de manier waarop iemand zich beweegt. Maar de gevolgen kunnen ook min of meer onzichtbaar zijn, omdat het gaat om veranderingen in het denken, de communicatie, de gevoelens en het gedrag
Een beroerte betekent een ingrijpende verandering in het leven van degene die getroffen is en van de mensen in de naaste omgeving. Na de plotselinge gebeurtenis van de beroerte zelf en de revalidatiefase wordt pas duidelijk wat de blijvende gevolgen zijn. Dan begint een langdurig en moeilijk proces van zich aanpassen aan de mogelijkheden en zoeken naar een nieuw evenwicht.
Er is zichtbaar niets met hem aan de hand, geen verlammingen, geen scheve mond, alleen een beetje onhandige handen soms, maar als je dat niet weet valt het ook niet op. Maar het gevolg is wel dat hij anders is, en eigenlijk zou ik daar al lang aan gewend moeten zijn, maar dat is het nu juist, het went nooit. Hij kan vreselijk lopen mopperen, op de kleinste dingen, kwaad uitvallen waar dat eigenlijk helemaal niet nodig is. Zijn korte geheugen is slecht, iedereen zegt altijd: "Ik vergeet ook weleens iets, ik heb dat ook, dat heeft toch iedereen als je ouder wordt" voor hem is dat vreselijk frustrerend en tegenwoordig reageert hij daar al niet eens meer op.
Meestal gaat het wel goed, soms wat minder, zoals vandaag. Ik wil er ook helemaal geen drama van maken, we zijn blij dat het allemaal zo goed afgelopen is, al is het dan ook niet altijd even makkelijk.
Wat een rotdag ook al was het prachtig weer, ik kan eigenlijk niet eens zeggen waarom, maar ik was/ben verre van vrolijk. Mijn nek is stijf, knie speelt ook weer op, dus zodoende ook maar niet gelopen, het was gewoon een dag van niks en ik heb hem dan ook maar een beetje aan me voorbij laten glijden. Gelukkig had ik gisteravond mezelf een spelletje cadeau gedaan. Vanmiddag nog wel even buiten in de zon gezeten. Maar nu ga ik weer verder met mijn spelletje hoor, morgen weer een nieuwe dag.
De bemanning van de Bru 45 was vanmiddag fuiken aan het lichten bij "het Koepeltje", een prachtig gezicht, bijna windstil en een stralend blauwe lucht, dat leverde een paar mooie plaatjes op.
Wat is het lekker hè, 't lijkt wel voorjaar! Tenminste half de middag werd het zo, ik was vertrokken in mijn dikke jas en voor de zekerheid een paraplu, ik had ze allebei beter thuis kunnen laten....
We hebben al jaren een kleine telefooncentrale in huis, nog een restant uit de tijd dat we ons bedrijf hadden. Er staat er één in de kamer, twee bij de pc van Joop, waarvan één voor de fax (ja, ja, die wordt ook nog weleens gebruikt) en één bij mij. Meestal neem ik de telefoon op, en omdat die van mij het al een tijdje niet meer doet, ligt die uit de kamer vaak hier. Die begint echter sinds een paar weken ook te haperen, zolang hij in het houdertje staat kan je hem zo opnemen, gelijk verbinding, maar als hij los ligt, wat dus meestal het geval is, moet je eerst een knopje indrukken. In het begin lukte dat nog wel, flink timmeren met de wijsvinger tot er eindelijk een piep volgde...... Als nu de telefoon gaat en hij zit niet in het houdertje, volgt er een renpartij, al drukkend op het knopje, want misschien lukt het toch nog een keer, ren ik naar het houdertje, even daarin, weer eruit en hoppa.......Hallooooo! Hopend dat degene die belt genoeg geduld heeft gehad. Dat is ook geen doen, dus hebben we maar twee nieuwe besteld, het lijkt misschien overdreven, maar we zijn het nu eenmaal zo gewend en gemak dient de mensch.
Geen idee hoe het komt, het is er langzaam ingeslopen en ik krijg het er ook niet uit. Als Joop naar buiten gaat doet hij zijn sloffen uit en zijn schoenen aan, logisch! Die sloffen zet hij dan in de keuken naast de eettafel, dus niet in de bijkeuken bij de andere schoenen onder de kapstok, neeee, in de keuken. Als hij eenmaal weg is pak ik de sloffen op en zet ze bij de rest.....
Bij thuiskomst, doet hij zijn schoenen weer uit en zet ze in de keuken naast de eettafel, pakt zijn sloffen in de bijkeuken en doet die weer aan. Na een tijdje pak ik de schoenen weer op en zet ze bij de rest onder de kapstok....
Je kan natuurlijk nooit iets hetzelfde vertellen als de eerste keer, maar ik vertelde dus dat ik ze een jaar of twee, drie geleden in de uitverkoop gekocht heb, dat ik ze mooi vind, en dat ze lekker zitten, maar dat ik er niet op kan lopen............ dat ze me al veel plezier hebben bezorgd omdat ik er centimeters langer door word, en dat ik ze vanmiddag voor de laatste keer heb opgepoetst en aangetrokken en dat ik alweer dubbel lag om het komische gevoel dat ze me bezorgen, en dat Joop dan vanuit de kamer vraagt wat er te lachen valt.........dat ik er toen voor de laatste keer een rondje op heb gelopen en mezelf beloofd heb ze nooit meer aan te trekken.
Klut hoor, maar het is niet anders.............
Vanmorgen belde ze, hij was klaar speciaal voor mij gegoten. Ik heb hem gelijk opgehaald. Hoe zal ik hem noemen?
