Sentimenteel

Of is het meer ontroering door deze foto die Iris me stuurde gisteravond. Oma Truus met Myrthe haar kleindochter die één dezer dagen 1 jaar werd. Misschien is het de tijd van het jaar, misschien is het omdat ik weet hoe blij Truus met dit kindje was, dat ze zich realiseerde dat dit de laatste was, na Myrthe geen kleinkinderen meer, alhoewel je dat in deze tijd nooit weet natuurlijk. 
Of zoals ook onze andere vrienden me sentimenteel maken. Hun huis is nu definitief verkocht en leeg, wachtend op de nieuwe bewoners die er hun spullen weer in gaan zetten, ik ben er vanmiddag even langs gelopen en dat is raar. Zij in haar bejaardenwoning en hij in een caravan voorlopig. Ik ben daarna nog even langs geweest, we praten wat luchtig, roken een sigaretje en doen of er niets aan de hand is, ouwejongens krentenbrood zeggen we dan. Natuurlijk zijn we nog vrienden, maar er is zoveel aan de hand dat dat allemaal niet zomaar onder een sigaretje onder woorden gebracht kan worden, dat heeft allemaal zijn tijd even nodig, niet voor ons, maar vooral voor hun. Het komt allemaal wel weer goed als ze het zelf een beetje verwerkt hebben. En zoniet dan toch hè, zei mijn moeder altijd.