Openheid
Omdat het me dwars zit.Even voor de duidelijkheid en degenen die het niet weten E. en C. waren vrienden van ons tot ze drie jaar geleden uit elkaar gingen.
Open brief aan E.
Lieve E.
Als jij mij op mijn verjaardag (14-7-2008) in een email belooft om langs te komen (je kon even niet want je had de kleinkinderen te logeren) en je bent nog steeds niet geweest, dan vind ik dat wel heel erg lang duren (de laatste keer dat je bij ons was, was op ons feestje in 2007 ook op mijn verjaardag).
Ik stuurde je een maitje terug waarin ik beloofde dat ik je hond wel weer eens op zou komen halen om te wandelen, dat heb ik twee keer geprobeerd, je was er niet.... (voor die tijd kwam ik wekelijks bij je voor een wandelingetje met B. en daarna een bakje koffie).
Ik heb je een email gestuurd met je verjaardag in november, daarop heb ik nooit een reactie gehad.
Ook met kerst stuurde ik je een mailtje, gewoon een algemene kaart, maar ook daarop geen enkele reactie.
Joop en ik hebben het er nooit over, dat heeft ook geen zin, maar dat wil niet zeggen dat we jullie niet missen.
Ik wil graag weer bij je komen, maar ik vind ook dat niet alles van één kant moet komen, ik zou het fijn vinden als jij ook eens bij mij kwam en in dit geval wil ik best weer de eerste zijn, als ik maar eens iets hoorde en wist dat ook jij mij mist....
En dan nog dit:
Het ontstaan van de ruzie tussen Joop en C. in 2006.
Ze hadden samen met de Spitfire de Ardennenrit gereden.
De bonnetjes werden bewaard en de kosten zouden ze delen.
Ze vertrokken met een volle tank en hadden een leuk weekend, denk ik.
Joop wilde op de terugreis nog aftanken, dan zou het rond zijn, maar dat was volgens C. niet nodig.... hij wilde naar huis.
En daar begon het mee. Volgens Joop kon er nog niets afgerekend worden, want er was niet afgetankt, dat zou hij de volgende dag gaan doen. C. was het er niet mee eens en had het al uitgerekend, waar Joop het weer niet mee eens was, want er was niet afgetankt...
Voor C. was het plaatje rond.
Voor Joop niet.
Joop heeft een beroerte gehad en kan daardoor dingen niet goed meer overzien, niet goed rekenen, het lukt wel maar hij moet uitkijken ook op de taxi.
Zolang alles rustig is gaat het goed.
Dat is geen excuus, dat is de realiteit!
Onbegrip was er volgens Joop.
Verwijten over en weer, met als resultaat dat C. kwaad wegliep (hij zag het als wantrouwen) en daarna nooit meer is geweest.
(Alleen om zijn helft van het kachelhout weg te halen)
En zo komt er een eind aan een vriendschap, om geld en lullige bonnetjes, of is het meer een middel om een knoop door te hakken, breken met het verleden?
Als ik C. tegenkom stopt hij altijd en maken we een praatje, wìj hebben tenslotte geen ruzie en ik vind dat zeker leuk, ik zou ook graag eens bij hem langsgaan, maar ik heb geen adres en geen idee of hij daar prijs op stelt.
En nu kan je wel zeggen, je kunt er toch heengaan, of bellen?
Dat kan. Natuurlijk. Maar waarom moet ik altijd de eerste zijn?
Ik ben me van geen kwaad bewust en heb volgens mij niets verkeerds gedaan.
dertien reacties
Ja, je kunt het je niet voorstellen, een leuk weekend en dan ruzie om de kosten van de helft van nog niet een een hele tank benzine.
Er zal wel meer zijn, er moest misschien iets worden afgesloten.
Maar jij hebt gelijk hoor, jij hebt geen ruzie. Gewoon doorgaan met ademhalen, en kijken wat er gebeurt.
Oei, da’s heel lastig, Ria. Ik denk dat er mensen zijn die niet over kleinigheden heen kunnen stappen en dingen kunnen uitpraten. Dat is de realiteit. Als je wel eens naar zo’n programma op de tv kijkt, kun je dat duidelijk zien. Sommige vriendschappen raken gewoon ‘op’, men groeit uit elkaar en een kleine aanleiding is dan al genoeg om ermee te stoppen. Daar doe je dan ook niet veel aan. Ik hoop voor je, dat je de gewenste reactie krijgt, maar ik zou er maar niet al te zeer op rekenen.
Soms houden dingen gewoon op te bestaan.. zelfs goede vriendschappen. Maar daarvoor krijg je meestal weer nieuwe voor terug is mijn ervaring…
Ik heb dezelfde ervaring, Ria. En ook ik was altijd de eerste die contact op moest nemen. Begin vorig jaar dacht ik: nu doe ik dat dus NIET. Vervolgens heb ik me bijna twee jaar eroverheen proberen te zetten. Niet meer aan willen denken. Erover praten met vrienden. Die zeiden: ‘het is voorbij, zet je erover heen.’ Ik kon dat niet. En zo te lezen is dat voor jou ook lastig. Het hield me zeer bezig. Ik dacht iedere dag aan haar. Slopend. Dus in december maar weer opgebeld. En uitgepraat. In wezen is er niet eens zoveel veranderd in de situatie, maar de lucht is opgeklaard. Het was een heftig gesprek, heel emotioneel, maar nu weten we waar we allebei staan. Die diepe vriendschap is weg. Maar er is nu wel wat frisse lucht gekomen. En ik denk er niet meer iedere dag aan. Voor mijn gemoedstoestand echt veel beter.
Bellen, is dus mijn advies.
Ik kan hier geen oordeel over vellen, maar soms houd iets gewoon op. Soms kan een opmerking al genoeg zijn 
Vreselijk moeilijke dingen. Ik zou toch ook maar proberen het uit te praten, al is het inderdaad, zoals Karin hierboven zegt, maar voor jou zelf.
Maar dan is er nog dat gedoe met C. Moeilijk, want hoe staat jouw Joop daar tegenover?
Jammer zijn zulke dingen en soms zo onbegrijpelijk na zoveel jaren van vriendschap. Dat je wat uit elkaar groeit, dat kan natuurlijk, maar zo….??
Het beste ermee, Ria!
Hoi Ria, met enige ontroering heb ik je log gelezen.
Wat is wijsheid? Wij hebben ongeveer dezelfde situatie meegemaakt. Met hele goede vrienden, vrienden waarmee we jaren geluk en verdriet gedeeld hebben, samen verschillende fasen in ons leven doorlopen hebben, met deze vrienden gingen we ieder jaar 1 keer goed uit eten. We betaalden om en om. Ging altijd goed, was nooit een probleem. Totdat vriend opeens sam/sam wilde betalen. Wij waren dat jaar niet aan de beurt om te betalen. Gevolg: vriendschap tussen de mannen over.
Wij, de dames, zagen elkaar geregeld bij open tuinen enzo, praten met elkaar maar er was iets geknakt.
Deze gebroken vriendschap hield mijn man en ik bezig totdat mijn man contact gezocht heeft en het uitgepraat heeft. Was een opluchting en we hebben daarna nog fijne momenten samen gehad. Een jaar later was vriend overleden. Duzz… ik bedoel maar… vriendschappen… kunnen pijn doen… kan zomaar echt over zijn…. kan mooie en ontroerende herinnering zijn…sterkte…Marlèna
Lieve R,
Jammer dat het zo moet. Opbellen had ook gekunt. Maar Ja, soms kan het niet anders.
Kus kus