Uit en thuis
Ik zat alweer vroeg aan de koffie vanmorgen en eigenlijk wilde ik het morgen pas doen, maar ja, wat moet moet en het kan maar weer gebeurd zijn, dus stapte ik in de auto richting Vlissingen voor reparatie van de tandjes. Ik kon er niet op wachten, maar gelukkig heb ik een noodgeval voor de bovenkant, zodat het niet helemaal zo'n lege bedoening is. Vanmorgen reed ik nog in de zon, maar toen ik ze eind van de middag op ging halen was het noodweer, ik was blij dat ik weer thuis was.
Bij Joop waren de weersomstandigheden wel beter, maar hij kwam toch niet heelhuids thuis. Toen ik vanmorgen na mijn eerste rit thuis kwam was er een mailtje, dat ik niet moest schrikken.... nou dat deed ik natuurlijk wel.
Niet schrikken ik ben aangereden.
Ik dacht vanmorgen : Kom ik neem de fiets van Humraj en ik ga Pokhara eens op de fiets vekennen dan zie toch meer dan altijd met de benenwagen. Dat ging prima. Na een uurtje verkennen besloot ik de Lodge weer op te zoeken dus fietste ik richting van het meer. De weg liep af nar beneden dus maakte ik flink vaart. Er wordt hier links gereden en dat deed ik ook. Dus in een rechte lijn aan de linker kant van de weg met een gangetje van ong. 35 km kwam er van rechts plots een scooter de weg over zo voor mijn voorwiel. Ik had hem niet zien aankomen. En daar vloog ik door de lucht en kwamop mijn rechterzijde op het wegdek. Zere knie, heup, geschaafde onderarm en zere schouder. Die schouder daarvan heb ik nu het meest last. Voorwiel verbogen en bij de scooter lakschade en een gebroken spiegel. En dan begint het feest. De halve straat stroomde toe, politie er bij en iedereen begint zich er mee te bemoeien. Gelukkig heb ik in Nepal
altijd een SIM kaart van dit land dus kon ik Humraj bellen en hij kwam gelijk om te helpen. Wiel laten maken bij de fietsenmaker 10 mtr van het poliebureau dat weer 100 mtr van de plaats van de aanrijding was gelegen. Onderweg naar het politie bureau kwam ik na 20 mtr langs een medische winkel en die hebben mij nog na gekeken. Alles OK. Alles zal wel stijf worden. Maar het is goed afgelopen. Dat was dan mijn bijdrage voor vandaag. Nu jullie.
Gelukkig is het zo op het eerste gezicht goed afgelopen, al weet je natuurlijk nooit wat er nog achteraan komt, knieen en schouders, dat kan best even duren (zei de optimist).
En nu maar niet meer fietsen daar hè!
acht reacties
Fietsen zit er even niet in. Ik ben in veel landen geweest en veel meegemaakt. Dan ga ik toch klachen over een zere schouder.. Dat zijn mechanische defecten die ook weer over. Even lastig.
Zag het al op facebook, onvoorstelbaar dat Joop er zo goed afgekomen is! Je zou verwachten dat hij nu degene was die tobte met missende tanden. Voorlopig maar gewoon wandelen dan hè, en denk erop: ook niet te dicht in de buurt van hangende ijsmassa’s komen.
Het “fietsen” zal hem wel vergaan zijn daar. Dat wordt de rest van de tijd met de benenwagen of de taxi.
In zo’n landen kun je beter maar niet op de fiets stappen,voor je het weet rijden ze je voor je fiets.!!Joop heeft geluk gehad…!Hopelijk krijgt hij niet meer last van zijn schouder,vervelend zeg…!