Reparatie
Het gebeurde al toen Joop in Nepal zat. 's Avonds laat bedacht ik dat ik vergeten was de rolemmer van de straat te halen, dus dat ging ik nog even doen. Door de tuindeur er uit en ook weer naar binnen, kruk omdraaien en 'krak'. Kapot. Er brak iets af en hij ging niet meer dicht.
Volgende dag uren met de duivengoeroe in de weer geweest om te onderzoeken wat het was, dat vonden we, maar er moest iets besteld worden. Dat moest Joop doen want wij hadden geen idee waar. De deur werd weer in het gat gezet en met een plank daarin gehouden. Natuurlijk zet je als alleenzijnde vrouw zoiets niet op je weblog, dat je met een kapotte deur zit en 's nachts zette ik er voor de zekerheid nog een stoel tegenaan.
Joop kwam thuis en bestelde een nieuwe 'dinges', die werd geleverd, maar ja het is winter en niet elke dag repareerweer. Toen het eindelijk zover was bleek er een stuk 'dinges' te ontbreken, dat ontdek je natuurlijk pas als je er mee bezig bent, dus de deur werd weer in het gat gezet en met de lat op zijn plek gehouden.
Het ontbrekende stuk werd geleverd, maar ja, de feestdagen kwamen eraan en het was niet echt repareerweer, dus we bleven tegen de lat aankijken... tot vandaag.
Heerlijk weer vanmorgen, echt dat je zegt repareerweer, dus nu is het gefikst. Het had nog wel even wat voeten in de aarde, want palletjes en schuifjes en tandjes, dat luistert allemaal erg nauw, maar het werkt weer. Didi kan weer gewoon voor het raam gaan staan zodat ik haar naar buiten en weer naar binnen kan laten, ze begon net door te krijgen dat ze dan, als ik ging lopen naar de achterdeur moest komen.
negentien reacties
Dus als het goed is zitten jullie er nu weer veilig bij. Groot gelijk om zoiets niet op het internet te zetten. Ik ben deze winter toen we in Turkije waren ook wat voorzichtiger geworden.
Ik zet het er nooit meer van tevoren op als we weggaan, zelfs niet uit eten, niet dat hier ook maar iets te halen valt, maar er lopen zoveel idioten rond.
Hier was het ook prachtig repareerweer dus hebben we hier ook het een en ander gedaan.
En gelijk heb je dat je niet vermeld op je blog dat je niet thuis bent.
Ja, dat is nu eenmaal zo Jeanne, niet dat ik bang ben hoor, zeker niet met Didi in de buurt.
Vroeger, d.w.z. nog maar een paar jaar geleden, was altijd alles open, als we wandelden, uit eten, of even naar de winkel waren. Daar hebben we zeg maar de laatste twee jaar verandering in gebracht en gaat alles op slot, zelfs als we maar even weg zijn.
ja, natuurlijk zet je zoiets pas op je weblog als het achter de rug is, dan heb je er meteen een mooi compleet verhaaltje van. Recht uit het leven.
lieve Ria
kom jou zo maar weer tegen op het internet,
geweldig om te zien dat je nog steeds je weblog bij houd en reacties er op krijg
heerlijk om weer even een klein stukje over een gewone kapotte deur te lezen
veel liefs voor jou en joop
gr jochem
Hee, wat leuk Jochem. Dank je! Groetjes terug, ook voor Agnes en kom nog maar eens terug hoor, het is hier dagelijks 1 en al gewonigheid wat de klok slaat 
Heel slim dat je daar niet over blogde. Je weet nooit wie er leest en even je huis wil leeghalen.
Het weer was gister idd heerlijk.
Toch raar, dat dergelijke dingesjes altijd stuk gaan op het moment dat het je het minst uitkomt. Gelukkig is het euvel weer opgelost, en net als veel anderen vind ik het ook heel wijs om een dergelijk onderwerp pas later aan te snijden op je blog. Je kun niet voorzichtig genoeg zijn tegenwoordig.
Hahaha, zoek je ruzie of zo? Ik vind dat ik het goed uitgelegd heb hoor, niks afstandelijks toch en gewoon de dingen bij hun naam genoemd
Dat van dat raam viel mij ook al op, maar ja dat heb je met mannen hè, die moeten overal met hun vieze vingers aanzitten, ze maken ook zelden hun bril schoon…
Goh dat is nog een heel verhaal, zeg. En steeds maar geen repareerweer… haha, die zal ik onthouden. Nee, zo iets zet je niet op Internet. Je bent een dappere vrouw Ria, maar ja, wél met een hond, Didi zou je verdedigen, hoor!