Veraf en dichtbij
Gisteren was ik mijn bril verloren, ik zet hem zo nu en dan af omdat ik in de verte beter zie zonder en had hem in mijn tas gedaan, toen ik hem thuis weer op wilde zetten was hij er niet meer.
Ik had een stop gemaakt achter een boerderij omdat er honden aan kwamen die het baasje niet in bedwang heeft, ze wilde al omdraaien, maar ik seinde dat dat niet hoefde. Achter die schuur heb ik waarschijnlijk iets gedaan, ik zou niet weten wat, waarbij hij op de grond is gevallen. Gelukkig lag hij daar, er was nog niemand overheen gereden.
Bij mijn volgende bril wil ik weer een lees- computer bril en goed voor de eerste tien meter, dat moet toch ook mogelijk zijn, dan hoef ik hem niet op als ik wandel en doe een oude in mijn tas voor als het nodig is. Als ik boodschappen ga doen en autorijden moet ik hem wel opzetten en binnen heb ik hem ook gewoon nodig, het gaat alleen om de verte buiten, dat vind ik veel fijner zonder merk ik nu.
Vanmiddag een stukje met Heleen gewandeld en ik zie haar ook nog gewoon naast me lopen zonder, nog niet eens wazig :)
De boel begint hier en daar alweer wat te verkleuren voor het aankomende kleurrijkste seizoen.
zes reacties
He, wat een gedoe met een bril. Ik ben blij dat ik nog zonder kan. Ik heb een tip voor je, kettingetjes aan de pootjes, dan verlies je hem nooit.
Bij het fotograferen ben ik mijn bril ook wel eens verloren. Ik heb ‘m voor veraf en zet ‘m op mijn hoofd als ik fotografeer. Gelukkig altijd teruggevonden. Renesmurf heeft gelijk, een mooi koordje eraan, misschien kunnen er zelf een maken. 
helaas wel, de bomen hier zijn al in de rouw…