Dag Bas
Om één uur even naar het ziekenhuis in Goes voor de geplande ct scan in verband met het vage vlekje op mijn long. Er werd verzocht een kwartier eerder aanwezig te zijn, maar we waren er al een half uur van tevoren. We zaten misschien net vijf minuten toen de verpleegster me al kwam halen. Bij het gaan liggen op het apparaat was ik even bang dat ik door het bed in de diepte zou verdwijnen dat heb ik op mijn eigen bed ook weleens, gelukkig zakte het weg.
Toen het gebeurd was vroeg ik 'en nu weet jij wat het is'? Ja antwoorde ze, maar ik mag niets zeggen en ze knipperde geruststellend met haar ogen, tenminste dat verbeelde ik me. Volgende maandag de uitslag of eerder als het helemaal niet goed is.
Ineens waren we Bas (het is echt Bas) de ezel van Lillo kwijt. Ik weet inmiddels dat hij sinds een paar maanden geemigreerd is naar Duitsland naar een fijne oudedagvoorzienig voor ezeltjes, maar er zijn nog steeds mensen die denken dat hij dood is, of zich afvragen wat er gebeurd is.
Niets gebeurd, hij woont alleen ergens anders en als je graag wilt weten waar dan moet je dat aan Gerrit vragen, zo heb ik vandaag ondervonden 
Bas in 2007 op de eerste foto en dit jaar op de laatste, het is raar nu hij niet meer daar loopt.
vijf reacties
Ja, als dieren ineens verdwijnen, of mensen, en ze keren niet terug, dan zullen ze wel dood zijn. Of ze duiken ineens weer op. Mijn moeder kreeg eens iemand aan de telefoon waarvan ze dacht dat die dood was. Dat is schrikken.
Jammer dat het ezeltje uit het beeld is verdwenen. Hopelijk heeft hij echt een goed plekje gekregen.
Gelukkig weet je waar Bas is. Zo hadden wij hier in de buurt twee jaar twee dikke varkens in de wei lopen. Er hadden jongen biggetjes moeten komen, maar helaas de varkens waren te oud. Niemand wilde ze hebben, ook de slager niet die wel geweest is om te keuren. Arme Carbo en Naadje, zoals wij ze noemden. En opeens waren ze weg. We hebben het aan de boer gevraagd. Ze zijn naar Drente verhuisd en daar mogen ze van hun oude dag genieten