Ouder worden
Onze dochters zijn nu ongeveer net zo oud als ik, toen ik met mijn weblog begon en in het begin wisten ze dat ook niet eens, niemand wist het, ik deed het puur voor mezelf en schreef daardoor ook veel meer op, ook over hun. Als er weer eens een relatie uit was of een ruzietje hier of daar, niet altijd maar over het algemeen liet ik veel meer los en in de loop der jaren werd dat steeds minder, vooral ook omdat ik wist dat er meer mensen meelazen en niet heel ons huishouden hoeft natuurlijk op straat te liggen.
Afgelopen week kreeg ik een appje van Sil, ze was eens in de begintijd aan het lezen en kwam tot bovenstaande conclusie. Ik denk dat ze geen van beiden een tiende gelezen hebben van wat ik schreef. Tegenwoordig wel wat meer denk ik.
We hebben best wel wat meegemaakt met z'n drietjes. En moeilijkheden zijn nu eenmaal nooit leuk om te vertellen, dat deed ik op een uitzondering na in het begin ook niet.
Nou en toen hadden ze hier gisteren een wijntje gedronken en daarna nog even naar de kroeg en dan eens even lezen wat mams over ons bezoekje schreef.
Weinig dus, want zo'n bezoekje kost energie en ik dronk een wijntje mee, dus dan heb ik echt geen zin om nog een 'ingewikkeld' blog te schrijven.
We hadden het vooral over tatoeages hier en daar en eventuele relaties en/of dat nog iets toevoegt op hun leeftijd, daar dachten ze verschillend over, tenminste op dat moment, dat kan zomaar vandaag weer anders zijn, want wispelturig zijn ze wel.
Naarmate je ouder wordt word je ook wat milder, vooral Sil had altijd wel moeite met mijn blog. "Mijn moeder is een weblog' riep ze weleens. Vooral als er iets was, niet echt heel belangrijk en ik vertelde dat dan op mijn blog, zodat ook vooral mijn zus en andere vrienden en kennissen het wisten. Belangrijke dingen vertelde ik ze toch wel eerst peive. Als ze dan eens iets vroeg en ik antwoordde: 'heb je mijn weblog niet gelezen?'. Dan krijg je natuurlijk vanzelf dat er een soort afgunst ontstaat misschien.
Nu ja niet dat ik het nu meer over de dames ga hebben hoor, zij hebben hun eigen leven en in het begin was dat nog wat meer verweven met het mijne, ook vanwege de kleinkinderen. En over de kapsalon van Mir heb ik altijd wel verslag gedaan.
tien reacties
Ik heb geen kinderen, maar anders zou ik er heel omzichtig op een blog mee omgaan. Idd met de gedachte dat ze het na 20 jaar nog eens gaan lezen. In het algemeen schrijf ik uiterst zelden over familie en al helemaal niet over vrienden of bekenden. Als ik dat al zou willen, dan zou ik dat van te voren aan ze vragen met het gevolg dat een blogbericht minder spontaan is.
Merk nog wel eens wat op over m’n moeder die al in 1993 is overleden. Had wat geinige wijsheden. Zou het bloggen fantastisch hebben gevonden. Schreef destijds al verhaaltjes voor de vrouwenvereniging met veel humor. Is afgelopen jaar virueeel 100 geworden. Dus eigenlijk te vroeg geboren voor het blogtijdperk.
@Ximaar Wat leuk een reactie van jou.
Toen ik begon had ik ook helemaal niet het idee dat er weleens anderen mee zouden lezen, misschien heel naïef. Ik vond het makkelijk dat ik het kon typen en dat het ergens ‘stond’ en zo misschien beter bewaard zou blijven. Ik zag het ook meer als een dagboek.
In het begin was ik ook heel voorzichtig met het geven van het adres.
Ach ja, ik vind het nog steeds erg leuk en nu zie je maar dat ze zelf ook weer dingen terug kunnen vinden, zoals een borstontsteking :-|
Een paar maanden nadat ik in 2005 was begonnen met bloggen, werd onze oudste kleinzoon geboren. Van zijn kinderjaren en later die van zijn jonge broertje heb ik in de beginjaren wel foto’s en verhalen gepubliceerd. Sinds ze de tienerjaren bereikten gebruik ik nog zelden een foto van ze op mijn blog, en dan alleen met hun toestemming.
Ik blog niet of nauwelijks meer. Vroeger, al vele jaren geleden, schreef ik eens een verhaal over een man en zijn inspanningen voor zijn bedrijf en zijn familie en die lamlullige familie, die zelf niets deden maar alles aan hem overlieten. Ik deed dat zonder namen te noemen, anoniem dus. Het ging om de man, mijn man was dat, niet om zijn familie. Met die familie zelf had ik nooit contact gehad want mijn man zag ze nooit meer en zij waren van het soort, vooraan in de kerk, maar stiekem wel alles doen wat hun lieve God verboden heeft. Tot mijn stomme verbazing kwam daar commentaar op van die familie, asociale reacties die ik weigerde op mijn blog, en mijn man kreeg een telefoontje, een tirade en toen werd er opgehangen. Mijn blog is ook anoniem, dwz mijn naam staat er niet op, dus ze hebben best wat moeite gedaan om me te vinden. Met die figuren hebben we ook in de jaren erna nooit contact gehad, ik heb op één na geen ooit ontmoet en wil dat ook graag zo houden.
Mensen bemoeien zich kennelijk ontzettend graag met anderen, maar je mag het niet over hen hebben. Zelfs niet zonder namen te noemen.
@Margo: Mensen moeten maar van me denken wat ze willen hoor, ik doe wat ik doe, op mijn manier, zonder iemand te willen kwetsen.
Als ik over mijn meiden schrijf weten ze wie dat doet, ze kennen me als geen ander en weten dat ik zielsveel van ze hou.
Wat een ontzettend leuk logje!
Nee, ik zet weinig van ons wel en wee op mijn blog. in het begin las dochterlief het wel, maar ik geloof dat ze al lang haar belangstelling heeft verloren. Ik houd het meer algemeen èn toch is het wel een naslagwerk voor mijzelf.