Luchten
Het begint lopende band werk te worden dat kleuren.
Vorige week was ik bij de dokter voor een tubetje zalf en naar aanleiding daarvan moest ik een afspraak maken en nam ik de gelegenheid waar om ook een paar andere zaken ter sprake te brengen. Ik vroeg me namelijk af of er iets anders ten grondslag kon liggen aan de snelle achteruitgang van Joop, maar datgene waaraan ik dacht wuifde ze al snel weg.
Het is ook niet zomaar één ding wat hij heeft, begon ze, wat heeft hij eigenlijk niet! Hoeveel tia's heeft hij al gehad, weet jij het nog? (Nee natuurlijk wist ik dat niet meer) En bij elke tia lever je toch iets in, al is het meestal niet eens merkbaar....
Want dat hij nogal het één en ander mankeert (en gemankeerd heeft) is wel duidelijk en nu ook weer jicht. Ik ga er allemaal niet over uitwijden, maar het valt voor Joop zeker niet mee en nu ook al weken niet lekker even naar buiten kunnen voor een rondje.
Hij zoekt wel afwisseling, leest, speelt spelletjes, die zijn er genoeg, dus de verveling valt wel mee, maar toch , heel de dag zitten valt niet mee. Door de kamer strompelen gaat nog wel hoor en naar boven (met moeite) lukt ook nog.
En ik zit erbij en kijk er naar, hoe hij weer met zijn voeten zit te wiebelen omdat ze pijn doen, hoe hij om de minuut gaat verzitten en zit te zuchten... en dan ga ik maar naar boven, dan zie en hoor ik het niet, dat zei ik ook tegen de dokter.
En wat doe je daar dan, vroeg ze.
Kleuren, zei ik en ik werd er emotioneel van.
Ik vind het heerlijk en zat toch al heel veel boven, maar nu lijkt het voor jullie misschien een soort vluchten wat het ook niet is...
Het valt allemaal niet mee hoor dat ouder worden, bezig zijn, in beweging blijven, hobby's hebben, nieuwsgierig blijven, we weten het allemaal, maar als er dingen gebeuren die dat belemmeren ben je machteloos.
negen reacties
Het is beroerd dat ouder worden, ja. Ik had vroeger (nog niet eens zooo lang geleden) een heel romantisch beeld bij het ouder worden. Ik zag mezelf zitten op de veranda van het huis dat we dan ergens in de natuur zouden hebben, op een schommelstoel en de kleinkinderen speelden om me heen. Ik zag oude mensen op bankjes in het dorp zitten te keuvelen over vroeger. Dat soort dingen. Wat ik niet wist (en ook niet wilde weten) is dat er veel mankementen en gebreken, en pijn en zorg bij ouderdom komen kijken. Daar praat je maar niet over, want het geeft hen ook zorgen en het lost niets op. De kinderen en kleinkinderen hebben het allemaal vreselijk druk en hoewel ik geniet van de momenten dat ik met mijn kleindochter ga tekenen en schilderen, zijn die momenten er niet zo veel meer en wonen ze niet om de hoek. Ik snap heel goed dat jij gaat tekenen, het geeft afleiding. Ik hoop voor Joop dat er iets op gevonden wordt! Hij heeft zoveel gewandeld en nu deze ellende. Sterkte, en houd moed.
In ieder geval niet de moed verliezen Ria, geniet en accepteer wat er is, de rest is verleden tijd, dat zijn de mooie herinneringen die je bijblijven.
Ik denk dat je vooral moet doen wat goed voor jou voelt, Ria. Ik zie het niet als vluchten maar als zelfzorg wat heel belangrijk is. En ik snap het ook, dat je naar boven gaat om te tekenen. Vooral ook blijven doen. Beterschap voor Joop.
Ja misschien heb ik via Joop ook wel met mezelf te doen. Je kon altijd alles en langzamerhand komen de gebreken, wordt je bang om een trapje op te gaan omdat je kunt vallen en makkelijk iets breken. Het is keigoed dat je van alle ellende steeds weer opnieuw nog iets leuks weet te maken.
@Dhyan: Dat trapje gaat Joop juist nog wel op, al weet hij van tevoren dat hij er pijn aan zijn voeten aan overhoudt, maar dat moet dan maar even. Hij weigert nu nog zich eraan over te geven dat hij dat ook al niet meer kan.
Vandaag gaat het dank zij de prednison pillen alweer een stuk beter met zijn jicht knie.
Je hoeft eigenlijk niets uit te leggen maar het is wel verhelderend en ook Dhyan bedoelde het niet vervelend. Zo te zien hebben al je lezers het goed begrepen, wij webloggers worden geleidelijk aan allemaal oud. Hou goede moed, je maakt mooie dingen. Sterkte Joop.
Ja, het valt allemaal niet mee als je stukje bij beetje meer in moet leveren. Ik weet er intussen ook wel iets van.
Mijn schoonmoeder heeft ook van alles, en is er nog beroerder aan toe. Die kan niks meer en heeft zuurstof nodig. Ze verlegt steeds haar grens. Het is triest inderdaad.