Overal is men weer druk in de weer met bomen en lampjes.
Wat een gekkigheid toch eigenlijk.
Geen vrede, geen vreten.
Kindekens die geboren worden, dat gebeurt toch elke dag, gewenst of niet.
Nee, er moet wel heel snel veel veranderen wil het tij nog keren.
Ik, op 45b, ben er alweer klaar mee.
We hebben een heksenkring in de tuin.
Erg veel paddenstoelen eigenlijk ook dit jaar. Ik vind dat wel mooi, net zoals de wilde orchidieën laten we alles lekker groeien zoals het op komt. Morgen volle maan en het lijkt of de heksen ons nu al te pakken nemen.
Ik was alweer vroeg onderweg voor een rondje, het was heerlijk buiten, zon wind en bij de boer wordt al volop gekampeerd. Geen gezicht al die 'verloren' caravans zo midden op het land. En omdat het zo lekker was plakte ik er nog een extra blokje aan vast en liep over Ellemeet. Bij het tankstation hadden we een vechtpartij met twee lobbessen die daar wonen, het ging even flink tekeer maar was net zo vlug weer over en we wandelden vrolijk verder.
Eenmaal thuis bleek er een stroomstoring in de blokhut, geen prik meer, nergens. Joop wist het niet meer, hoe en wat, dus dat was even zoeken, maar hij wist ook niet waar en dat zijn dan wel de gevolgen van die zwarte vlek ergens in die hersens. Nu is het wel opgelost, maar met een omweg, dus de fout is niet weg maar omzeild.
Toen dat voorbij was en ik de kachel maar eens aan ging maken vond ik druppels bloed. Joop bloedde niet en ik ook niet, dus Didi maar eens nagekeken en jawel, die had een wond op haar borst van de vechtpartij eerder. Toch maar even langs de dierenarts en eerst bij het baasje van de andere honden, want meestal valt dat wel onder de verzekering. Nu ja, alles is netjes geregeld, Didi is geniet en de verzekering dekt de schade.
De eerste eitjes zijn gelegd vandaag, dat betekent zondagmiddag rond een uur of drie voor deze koppels de tweede, daar kan je de klok op gelijk zetten.
Je staat er bij en legt het vast, voor het nageslacht.
Een beetje stram worden we, oud elastiek is nu eenmaal niet meer zo rekbaar.
Was ik toch alweer op het gemeentehuis vanmorgen en zoals altijd wint de aanhouder, want ik ben er weer hoor, dubbel zelfs, want als je hem tegen het licht houdt ben je dubbel.
Dat is toch een serieuze blik.
Ik parkeerde naast de auto van Bruno, die van ons komt ongeveer tot de helft. Een duidelijk verschil tussen de baas en zijn personeel ;)
Ik ben vaak kort van stof, dan is het voor de lezer soms niet helemaal duidelijk. Zo ook gisteren. 'Ik ben verhuisd van 45a naar 45b', stond er en het was Miriam die dat zei. Weg bij Mark en terug naar nu niet de caravan, maar een huiselijke blokhut, waar ze voorlopig even haar intrek heeft genomen.
De rek was eruit. Als je het samen niet meer leuk hebt zit je elkaar maar in de weg. Ik zag het al een tijdje aankomen, maar ja toch altijd nog onverwacht. Gelukkig geen kiinderen of moeilijke financiële toestanden, al blijft het rot natuurlijk, vooral voor moeders (en zusjes).
De kapsalon blijft gewoon open en Mark is nu buurman i.p.v. schoonzoon.
Geluk zit nooit in voordeelverpakking, alleen in kleine dagelijkse porties.
Af en toe een paar hagelstenen, verder viel het wel mee.
Een paar donkere wolken, maar ook veel blauw.
Sinterklaas redt het wel met zijn rondje vanavond denk ik, extra dikke tabbert aan en een stormelastiekje aan zijn mijter. De Pieten zijn ook wel wat gewend.
Joop en ik hebben ons cadeautje al gehad, we hoefden het niet eens uit te pakken...
Mir: Ik ben vandaag verhuisd van E'weg 45a naar 45b.
Wat een rare kippen liepen er op het land vanmiddag en ook zo ver van huis, want er was geen huis in de buurt te bekennen.
Didi vond het erg intressant, maar die zat aan de lijn.
Ik moest ook gelijk aan Miriam denken, want het kippenhaar had het zwaar te verduren in de wind, die kon gelijk weer voor de spiegel als ze thuis kwam.
Ik heb het getroffen met mijn wandeling, op een paar spatjes na bleef het droog.
Dat gat zat er al hoor, dat heb ik er niet in gesprongen, ik zou niet weten waarvoor en dan nog kom ik niet zo hoog...
