J.W.K.

klik op foto voor de hele brief

Toen de oorlog uitbrak zat de vader van Joop bij de Marechaussee

De Duitsers hadden echter in de oorlog de Marechaussee het predicaat “Koninklijk” ontnomen. De Marechaussee, anders samengesteld dan voor en na de oorlog, stond toen onder Duits gezag, en deed helaas geen “koninklijk” werk. Overigens probeerden vele marechaussees binnen de beperkte ruimte, die zij van de Duitse bezetters kregen of namen, gevangenen goed te bejegenen en te helpen. (zie link)

Joop weet niet of hij tijdens de oorlog of pas erna bij de Rijkspolitie is gegaan, dat moeten we nog wel ergens kunnen vinden.
Wel is hij altijd erg trots op zijn zilveren bestek, gekregen van de familie de Graaf.
Zijn vader kreeg altijd een dag van tevoren bericht wie er de volgende dag moest worden opgehaald om te worden gedeporteerd met waarschijnlijk een noodlottig eind. Als hij de mogelijkheid had ging hij de avond ervoor op pad om die mensen te waarschuwen dat ze weg moesten wezen, zo ook de bij deze familie.
Ze zijn gevlucht en na de oorlog kreeg hij als dank een deel van het familiebestek, met de initialen van Joop, die inmiddels geboren was.
In de winter van 1944/45 kwamen de Duitsers er waarschijnlijk achter dat hij de mensen van tevoren waarschuwde en kwamen bij hun thuis om hem op te halen, hij had zich op tijd weten te verstoppen achter een luik. Alles hebben ze doorzocht zelfs een Keulse pot met zuurkool staken ze kapot, alsof hij daarin kon zitten. De moeder van Joop hadden ze buiten in de vrieskou gezet met haar dikke buik, zwanger van Joop die in februari ’45 werd geboren. Ze werden bang toen ze een lege holster aan een stoel zagen hangen en er waarschijnlijk ergens iemand moest zitten met een geladen pistool, toen zijn ze vertrokken.

De brief is een bedankbrief van de vader van Joop, hij schreef hem twee keer, of deed hem een paar keer over voor het nette en heeft er zelf altijd eentje bewaard in hun trouwboekje, waar ik hem vanavond weer even uit heb gehaald voor de foto.
Ik had geen zilverpoets in huis anders had ik het bestek nog wel even netjes opgepoetst voor de gelegenheid.

En zo denken ook wij even terug, aan onze ouders en al die anderen op deze 4de mei.

Met bakken

Het was weer even moed verzamelen om er op uit te trekken, maar eenmaal op het strand was het toch lekker ook al regende het volop. De prullenbakken stonden er verloren bij en ik weet bijna zeker dat ze op het hele strand in de meerderheid waren.

Prachtige schuimmotieven ook.
Hier en hier nog een paar.

Groeizaam is het ook, het gras staat inmiddels bijna twee kontjes hoog op sommige plaatsen en nu moeten we nog wachten tot het een beetje is opgedroogd om te kunnen maaien. Droog is het inmiddels wel.

Nat

We zullen het ermee moeten doen voor zolang als het duurt, maar nat en koud is het wel.
Met mijn thermo-onderbroek aan en regenbroek erover heen hebben we toch lekker en flink stuk gelopen.
De roetoeters willen wel maar hebben toch echt even wat zon nodig om helemaal tot zijn recht te komen.
Ik zag verder dat de Pluk en Theetuin ook weer open is, daar moet ik toch binnenkort ook eens een kijkje gaan nemen. Het ligt vaak op mijn route, maar ja zoals het er dan vandaag uitziet lokt het niet erg.

Ik heb de houtkachel maar weer aangemaakt.
Joop reed afgelopen nacht en vanmiddag met de taxi. Als je dan wat weinig slaap heb gehad ben je toch snel wat kouwelijk.
Binnenkort gaat hij eens in Pakistan kijken voor de PUM. Het duurt gelukkig maar een dag of tien, lang zat en zo denken de duiven er ook over.

Fris

De bloemetjes van de Rozemarijn.
Hij bloeit bij mij niet zo vaak, ik knip ze denk ik op het verkeerde moment, dat ga ik dit jaar eens anders doen, nl. net als bij de Lavendel kortwieken na de bloei en dan daarna niet meer.
De Clematis is over een paar dagen weer één loemenzee. Na de regen van vanmorgen staat alles er erg fris bij en groeit de boel als een tierelier, er moet nodig weer wat gebeuren.

We hebben wel gewandeld, maar niet van harte hoor, ik vond het koud.
Didi maakt het niets uit, ze springt nu ook regelmatig in de vaart langs het fietspad, die heeft geen kou.

Paadje binnendoor

“Wat is dat eigenlijk voor padje?” vroeg Joop vanmiddag toen we onderweg waren naar het dorp en een paar mensen voor ons er in verdwenen.
“Dat is het ‘padje van Veane’ Joop, dat weet toch elke Schearendiekenear.”
Hij niet blijkbaar, vandaar dat we er maar eens doorheen gelopen zijn.
Zoveel jaar al hier wonen en nog nooit door het padje van Veane gelopen, ik kon het me haast niet voorstellen en druk dat het er was!
Iedereen die we tegen kwamen zei het ook: “wat ist ier druk!”.

Vanmorgen de dag begonnen met een bezoekje van mijn zus. Ze reden voor me toen ik uit de winkel kwam, dus we deden samen een rondje rond het dorp. Ik dacht dan kan ze overstappen, omdat het regende, maar dat bleek niet de bedoeling, Freek keek uit naar een goede parkeerplaats voor de camper en liet daarna Janny uitstappen voor ons huis. Zodoende kwamen we tegelijkertijd aan.
We zijn weer bijgekletst en hebben geproost op Hare Majesteit.
Jammer dat we het nog niet met zijn vieren konden doen, al blijf ik goede hoop houden, eens moet je toch het verleden kunnen laten rusten, zoveel tijd hebben we niet meer en het is zeker niet alleen maar onze schuld dat het zo gelopen is.

We hebben vanmiddag heerlijk een tijdje op het terras gezeten, in de zon, met een roseetje en een biertje, helemaal nuchter kijk ik dus de wereld niet meer in en straks gaan we nog een hapje eten, ‘t is feest!

Kwaak

Alweer een filmpje. De kikkers dit keer. Er zijn er veel en net als je wilt gaan filmen houden ze hun bek natuurlijk, zo gaat dat. Maar met een beetje geduld heb ik ze toch in beeld gekregen.
Ik heb het niet gezien, maar volgens mij heeft Didi vanavond ook een duik in de vijver genomen, ze zag er niet uit. Aan de vijver zag ik verder niets. Daarna was het verplicht douchen, dat had ook nogal wat voeten in de aarde. Als wij eronder staan wil ze er wel bij zijn, maar zelf onder die straal is weer een ander verhaal.
Natuurlijk is het wel gelukt, maar we moeten eens wat vaker oefenen.

Met zonder

We kwamen Floris met zijn vrouwtje tegen vanmorgen bij het Koepeltje.
Floris is nog verre familie en kan al goed zwemmen, hij deed het even voor terwijl zijn vrouwtje en ik een praatje maakten.
Ze verkopen sinds kort verse broodjes en nog meer lekkers en binnenkort komt zelfs de Giro ‘d Italia vlak voorbij.
Didi doet op het filmpje net alsof, dat deed ik vroeger ook toen ik het bijna kon. Met één been, of in dit geval twee poten op de grond en dan net doen of je het al kunt en denken dat niemand het ziet. Maar ze heeft het wel echt gedaan hoor, ze kan het!

Het was heerlijk vandaag, na de wandeling even uitgerust in de zon en daarna lekker buiten gescharreld. Bloemetjes gehaald bij de buurman, de jaarlijkse Geraniums en Lobeliaatjes van allebei de hangende versie, daar wil ik er in elk geval elk jaar wel wat van hebben. Ze bloeien de hele zomer en zijn prachtig van kleur, mijn zomer is niet compleet zonder.

Vanavond vis gebakken. Joop kreeg afgelopen weekend ergens twee pakketjes bevroren schar of schol , plat en breed in elk geval, ik houd ze nooit uit elkaar. Nu stinkt het hele huis, terwijl echt alles open staat, ik heb al wierook aangestoken. Tongetjes vind ik heerlijk, maar volgens mij heb ik vroeger teveel van die platte brede visjes moeten eten, mijn vader ving ze ook regelmatig. Een echte traktatie was het dus niet en nu ligt er nog zo’n pakje…

Poging wagen

Didi durft nog steeds niet ver het water in.
Ik stimuleer het ook niet, maar als ze wil mag ze natuurlijk.
Vanmorgen waagde ze weer eens een poging, er lag een fuik in het water met een ‘boei’ eraan en die vond ze erg interessant. Het is er niet van gekomen, hij lag net iets te ver.

Update:
Nog eentje van vanavond.
Er gebeurt eigenlijk weinig, maar ik vond het zo leuk om te zien.
Simba was er al lang op hoge poten heen gerend, Didi kan heel lang op haar gemak ergens naar liggen kijken.
Na de poes gebeurt er eigenlijk niets meer.