Natuurlijk is het raar en stil en ligt er nu alleen nog een mini Rottie op het grote Simba kussen, maar wandelen deden we toch al met z’n tweetjes. Vandaag dus ook, we zijn naar het Watergat gelopen, helemaal zonder riem. Ze luistert goed en komt netjes ‘naast’ als er een fiets aan komt.
Simba is vanmiddag gecremeerd, toen ik belde voor de urn die ik had uitgezocht was het al gebeurd, ook dat geeft weer rust.
Ik neem geen hangertje, maar de urn wordt niet dichtgekit, zodat ik er altijd nog iets uit kan halen en de mogelijkheid tot uitstrooien blijft bestaan.
Vrijdag gaan we haar halen.
En dan word je natuurlijk erg vroeg wakker op zo’n akelige dag, zodat het wel erg lang duurt allemaal.
Je blijft maar knuffelen en aaien en vooral huilen.
Gelukkig scheen de zon en konden de deuren open en een kussen naar buiten zodat we lekker buiten konden wonen, dat maakte het allemaal toch wat aangenamer.
Eten deed ze niet meer, op een plakje worst na, water kwam er ook gelijk uit, het was tijd.
Het gekke was, dat toen de dierenarts eindelijk kwam om half twee, Simba en Didi allebei blaffend de oprit opliepen, het moet toch een gek gezicht zijn geweest voor die man.
Daarna hebben we Didi even apart gedaan.
Twee spuitjes later was het gebeurd.
Eerst onder narcose en daarna een dodeljike in het hart, die hoefde ik niet te zien.
Ze is lekker gaan slapen, geen pijn meer, geen drang om te eten of te drinken……rust….
Daarna mocht Didi ook weer bij haar, ze keek nauwelijks naar Simba om en vond de dierenarts veel leuker, net als de meneer van het crematorium die even later kwam. Hij heeft samen met Joop Simba op een brancard gelegd en in de auto gedragen, dat heeft ze wel goed gezien.
Morgen word ze gecremeerd.
Ik moet nog een mooie urn uitzoeken en eigenlijk wil ik ook wel een hangertje met wat as, al draag ik eigenlijk nooit hangertjes, ik ben er nog niet uit.
Vrijdag kunnen we haar dan ophalen.
Ik denk dat we de as later ergens uitstrooien, we zien het wel.
Het ergste hebben we gehad.
Zo voelt het voor mij tenminste, het is ook wel een opluchting.
Morgen wandelen met Didi.
We wachten een goed moment af, dan mag ze lekker gaan slapen.
Het is altijd te vroeg.
Ze glanst nog zo mooi en ziet er eigenlijk helemaal niet ziek uit, al wordt wel steeds haar kont wat dunner en de borstkast breder lijkt het wel.
Ze is moe.
Moe van het overleven.
En als dat een strijd wordt is het niet meer leuk.
Dan wil je rust…
We zijn gisteren nog op het strand geweest, voor de laatste keer, zo dacht ik steeds bij alles wat we deden de laatste tijd, dat dit wel de laatste keer zou zijn.
Zo lang al aan het afscheid nemen omdat je ziet dat het niet goed gaat.
Nadat we op het strand waren geweest werd ze weer erg ziek, tot in de nacht hebben we lopen modderen, overgeven, naar buiten, naar binnen, naar buiten, doodziek was ze, tot ze niet meer naar binnen kwam en ik ging zoeken. Ze stond helemaal verkleumd achterin de tuin. Ik had toen echt het idee dat ze dood wilde en misschien was dat ook wel gebeurd als ik haar niet naar binnen had gehaald. Daarna is ze gaan slapen.
Vanmorgen wilde ze niet eten, drinken deed ze ook niet.
In de loop van de dag heb ik er toch nog wel iets in gekregen, vanavond zelfs twee roereieren, drinken doet ze nog steeds weinig.
Morgen komt de dierenarts.
Weer present.
Heerlijk gegeten in de opgefriste pizzeria gisteravond.
Nieuw meubilair met lekkere zachte stoeltjes en alles is opnieuw geschilderd.
De pizza’s smaken gelukkig nog als vanouds.
De logees zijn vanmorgen weer vertrokken.
We hebben al met al een erg gezellig weekend gehad, met de oude harde kern.
Vandaag nog even naar het strand geweest met de hondjes en verder een beetje aan het bijkomen.
Het weer negeren we verder gewoon.
We zijn nog even heel gezellig met z’n viertjes.
Straks een pizzaatje in het dorp, de eerste van dit jaar…mmmmm.
Tot morgen!
Achter zijn zelf aangeschafte cadeautje en in dat van mij.
Op het scherm een stad ergens in dit land waar hij binnenkort wellicht een kijkje gaat nemen in opdracht van de PUM
Eerder was hij al in Iran.
Even afwachten, het is nog niet helemaal rond.
Wel zeker is dat hij inmiddels 65 is.
Met gehoorapparaat, bril, eigen tanden (de helft ongeveer) en wat hij zelf altijd erg belangrijk vindt….. nog overal haar, waar hij ook voelt er groeit iets, ondanks dat wij af en toe roepen dat het nu toch wel erg dun wordt. Een teer punt bij mannen blijkbaar.
Mocht je in de buurt zijn….. de taart staat klaar.
‘t Is zacht, de muggen dansten vanmiddag, wanten en das gingen uit onder het wandelen en even was de zon er zelfs.
Lekker hoor, het voorjaar is in aantocht en het wordt tijd dat de boel eens opdroogt, de tuin is 1 grote blubberboel.
Geduld hebben maar.
Nog twee nachtjes en Joop is jarig, ik ben een beetje met de voorbereidingen bezig.
Wat boodschappen doen en Joop kocht alvast een cadeautje voor zichzelf.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 5441-5448 van 7993 |
Volgende Pagina »
