Even langs

Wat een drukte op de weg vandaag, je zou niet zeggen dat de benzine zo duur is.
Om twaalf uur vertrokken we van huis en om half vier waren we in Nijkerk, wel even met een omweggetje voor een paar onderdeeltjes voor de Spit, maar normaal gesproken zou dat niet meer dan een half uur zijn geweest. Gelukkig ging de terugweg wat sneller en hebben we nog lekker een pizzaatje kunnen eten. Ik ben er gaar van.

Toevallig kwamen vandaag ook de pashmina's ter sprake, die heb ik altijd om in de Spit, lekker warm in mijn nek. Ik zei tegen Joop dat hij voor mij maar een rode of een paarse mee moest brengen. Hij vroeg zich toen af of er nog meer bestellingen waren, ik wist het niet meer.
Dus bij deze..
Nog pashmina's, saffraan, of iets anders Nepalees?

Kleine meisjes ....

Yara wordt vandaag, 15 augustus, alweer acht.
Het gaat veel te hard.
Haar fiets op de foto is duidelijk te klein, dus ze krijgt morgen een nieuwe, een opoe model geloof ik, en ik weet niet of hij ook weer roze is.
Meisjes houden nu eenmaal van roze.
Hopelijk wordt hij niet gestolen, net als die van het buurmeisje van Bolus.
Je snapt toch niet dat er zulke mensen zijn.
Van mij en tante Miriam krijgt ze een pakketje uit het winkeltje in Zierikzee waar ik zelf ooit eens kleurpotloden in de uitverkoop kocht, ook voor Aargh.
Het winkeltje stopt ermee.
Er was opheffingsuitverkoop en daar wordt een mens hebberig van.
Voorlopig heeft ze dus voldoende tekenpapier, mooie potloden, een kartelschaartje, glitterspul, knipvellen... ik weet het allemaal niet eens goed meer.
Ze doet het graag, dus het is welbesteed denk ik dan maar zo.

Linkshandig

Ik las het bij Henri.
Vandaag 13 augustus was de dag van de linkshandigen.
En omdat ik zelf overtuigd linkshandig ben, wil ik daar natuurlijk wel even bij stilstaan.
Mijn moeder werd met een lineaaltje op haar vingers getikt, dus zij schreef rechts, maar de rest deed ze links.
Ik had een zeer moderne meester op de lagere school en werd niet meer op mijn vingers getikt, dus ik schrijf links, maar ik kan ook heel veel rechts.
Ooit kocht ik eens een linkse schaar, omdat ik dacht dat ik die nodig had, ik was tenslotte links. Toen ik hem had, bleek dat ik rechts knipte.
Zoals zoveel dingen eigenlijk. Als ik in de tuin bezig ben en mijn ene hand wordt moe, ga ik verder met de andere.
Strijken doe ik rechts.
Snijden met een mes weer links.
Eten met mes en vork weer andersom.
Afijn, ga zo maar door.
Ik ben gewoon handig met allebei.
Yara is ook links, het is erfelijk zeggen ze, maar mijn dochters zijn het weer niet.
Zijn er verder nog linkshandigen in de zaal?
Het schijnt dat toch maar 10 tot 15 procent van de mensheid linkshandig is.
Ik dacht eigenlijk dat dat er veel meer waren.

Spinsels

Een spinnend vrouwtje op de Burghsedag.
Dat heb ik nou nog nooit gedaan. Komt denk ik ook omdat ik een schapenwollen trui niet echt het einde vind, tenminste als het onbewerkt is, het blijft toch altijd een beetje vettig naar mijn idee en het prikt.
Toen ik haar zag met al haar truien kreeg ik natuurlijk ook weer zin om te breien.
Vanmiddag mijn mandje eens opgeruimd, het staat al een paar jaar ongebruikt met een paar bolletjes en een nooit afgekomen trui van Ina. Ze had hem zelf gebreid en ik zou hem verder in elkaar naaien, maar daarvoor moest hij eerst weer uit elkaar, want ze had het veel te stijf genaaid.
Dat lukte dus niet zonder er regelmatig in te knippen.
Ik heb hem in de Kliko gemikt.
"Ik ga maar weer eens breien", zei ik tegen Joop.
"Meen je dat echt... je bent toch niet gek, dan krijg je weer pijn in je schouder".
(Sinds ons dagje schilderen loop ik met rugpijn, tever achterover geleund steeds, denk ik, volgende keer mijn trapje iets verder van het huis zetten)
Hij heeft wel gelijk natuurlijk, maar een das... gewoon voor de lol... om weer eens te proberen... een paar restjes heb ik nog wel...

Wat of dat is.

klik

Af en toe gebeurt het eens, je loopt er dagelijks langs, maar dan opeens zie je iets dat (of is het nu wat) er anders nooit was.
Of het nu komt door het licht of net een moment dat je oog erop valt, maar vandaag had ik het dus weer eens.
Plots was daar een hoofd en er zat ook nog een lijf aan, een soort buitenaards wezen dat me aankeek.
De foto die ik maakte was mislukt, dus ging ik vanavond nog eens terug, en daarna nog eens, pffff, ik leer het nooit hoor dat fotograferen, maar dit kan ermee door. In het echt is hij/zij natuurlijk het mooist. De paal staat aan het begin van het paadje over de dijk langs de haven.
Toen ik vanavond voor de tweede keer terug ging werd ik geroepen, zij wilde ook op de foto.

Gisteren was het honingkraam weer eens in de sloot gewaaid.
Joop heeft het er vanmorgen uitgevist en vanavond hebben we het naar achteren gereden, het einde van een (honing)tijdperk.
Zo deed ik het eerst, later werd het deze, de laatste tijd stond het gewoon op de grond. En nu dus klaar voor de sloop, want na diverse keren in de sloot te zijn gewaaid zit het niet erg stevig meer in elkaar. Of heeft er nog iemand belangstelling? De ruif heb ik ook nog.

Weg

De stokken zijn weg!
De stokken die eigenlijk boompjes hadden moeten worden in het weggetje waar ik vaak wandel. Geplant in april 2005, ruim drie jaar staan verpieteren zodoende, want er heeft nooit veel blad aangezeten.
Ik ben benieuwd wat ze nu weer gaan ondernemen. Dit komt voor rekening van Rijkswaterstaat geloof ik, die zullen vast nog wel ergens een potje hebben voor wat leukers.
De gemeente maakt er echt een potje van dit jaar. Anders hadden we allemaal keurige druppels , dit jaar zijn er zelfs waar helemaal niets in geplant is, anderen hebben tweejarig spul, het werd allemaal te duur blijkbaar.
Jammer hoor, het stond altijd erg vrolijk en is toch een beetje het aanzicht van een dorp.

Nieuwsgierig

Zo begluurd als door deze koeien voel ik me soms.
Dat realiseerde ik me vanmiddag.
Ze kwamen op me af, nieuwsgierig als ze zijn, toen ik een foto wilde maken.
Iedereen weet zo langzamerhand dat ik het leuk vind om te loggen, foto's te plaatsen, nieuwtjes te vertellen.
Veel dorpsbewoners lezen mee.
Waarom, lieve dorpsgenoten, reageren jullie nooit?
Want zo leuk als jullie het vinden mijn weblog te lezen, zoveel plezier beleef ik weer aan de reacties.
Zelfs Papoe laat het tegenwoordig afweten, juist nu hij wat dichterbij kwam, of is dat het juist?
Jullie mogen wel dicht bij mij, maar ik niet bij jullie... en ik mag zéker niet weten wie jullie zijn.
En ik maar zwaaien, naar al die trouwe meelezers.
Al is het maar één keer, of zo af en toe als iets je aanspreekt, doe het dan voor mij, ik ben ook maar een koe...

van Burgh en van der Vlugt

Toen Joop vanmorgen nog lag te slapen heb ik alleen met Simba even een rondje overBurgh gedaan, wat foto's gemaakt, een lekker biologisch broodje gegeten en pruimen gekocht, want die van ons gaan niet zo hard.
Vanmiddag zijn we samen nog even met de Spitfire geweest, alweer leuk.
Natuurlijk bij het, van al de andere festiviteiten, reeds bekende poffertjesvrouwtje poffertjes gekocht, een ijsje voor mij en toen ik dat net op had stond in ineens Willem achter me, Willem van Ada met twee zoons en toen zag ik ineens ook Bart en zijn vrouw en hij lag te slapen, dat vond ik wel jammer. Zij was er ook bij, heel herkenbaar allemaal. We hebben even gezellig staan kletsen en Bart komt nog een keertje langs heeft hij beloofd. Daar houd ik hem dan ook aan.
Zo, en nu gaan we nog even ons jubileum vieren...