Ik heb toch wel een beetje last van voorjaarskriebels en doe elke dag wel iets buiten de 'gewone' dingen om. Vandaag de klerenkast opgeruimd en een grote zak vol naar de klerenbak gebracht, dat ruimt lekker op en hopelijk is het nog draagbaar voor iemand anders, ergens.
De borduurwerkjes naar Zierikzee gebracht, maar die kon ik ook gelijk weer mee terug nemen, er zat een vlekje op. Meneer Zwart ziet zoiets gelijk en ik toen ook, dat wordt nog een keertje wassen en strijken dus.
Op de foto de stronk die op de foto van gisteren staat in betere tijden, ongeveer 4 jaar geleden.
Wat een kleuren al hè en droog en een lekker temperatuurtje.
Omdat het op het strand hoog water was besloot ik eens door Renesse terug te lopen en je komt daar toch meer haringen tegen dan op het strand gek genoeg.
Ik heb vandaag ook al mijn jaarlijkse strijksessie achter de rug. Elk jaar strijk ik minstens één keer om te controleren of mijn strijkijzer het nog doet en dat viel dit jaar vroeg, dat kan gebeuren natuurlijk en in principe ben ik er nu weer een heel jaar vanaf.
De reden van mijn strijkwerk waren drie borduurwerkjes die ik bij het opruimen van een kastje weer eens tegen kwam. Ik heb ze jaren geleden al eens gemaakt en in zo'n laatje liggen ze ook maar te liggen. Ik heb besloten ze in te laten lijsten net als al mijn andere borduurwerken, netjes achter ontspiegeld glas in een bijpassend lijstje. Het is een soort drieluik van twee meeuwen en een paar standlopertjes, heel eenvoudig en daarom juist toch wel mooi. Dus meneer Zwart, ik kom eraan hoor, want waarom al die andere wel en deze niet. En ik weet ook al waar ik ze ga hangen.
't Is weer grijs en nat. De mooie zonnige dag van gisteren was speciaal voor de zondag blijkbaar. Ik sprak vanmiddag een strandtenthouder die het wel erg opmerkelijk vond dat 's winters vaak de zondag zonnig is en 's zomers bijna nooit. Ik zal er eens op letten.
Vanmiddag even naar Zierikzee voor vis, want wat ze tegenwoordig met de kabeljauw uitspoken weet ik niet maar er zitten vaak harde donkere stukken in en 't smaakt ook anders. 't Is vast een andere vis die ze voor kabeljauw denken te kunnen verkopen. De enige die er nog een beetje mee door kan is die van AH. Die van de visboer op Renesse was de laatste tijd ook niet om te eten.
Er lag alleen geen filet, wel 'kabeljauwhaasje' en dat blijkt nu de gewone kabeljauwfilet van vroeger te zijn, wel een keurig mootje net als een varkenshaasje, 't moet toch niet gekker worden.
Voor die zwanen stopte ik even en maakte vlug een foto door het raampje van de auto, geen zin om uit te stappen. Binnenkort eens die kant op wandelen, misschien zitten ze er dan nog ;)
Omdat Joop vroeg op pad moest voerde ik de duiven vanmorgen en die op hun beurt weer hun jongen.
Vanmiddag deed ik een flinke tippel in een heerlijk zonnetje, dat was genieten en er waren meer mensen onderweg, op het strand was het ook behoorlijk druk.
Gisteravond deden we even gezellig met Ina en Martin een borreltje bij Salud. Zodoende kon ik eindelijk mijn cadeautje eens overhandigen, het viel in goede aarde geloof ik.
Wij hadden maar een kleine familie vroeger thuis, mijn vader had twee zussen, een tweeling en mijn moeder één broer. Op de foto links de tweelingzussen Marie en Kee, dan oma van Felius-de Bil, die ik nooit gekend heb, daarnaast mijn vader, dan een paar onbekenden voor mij, mevr. van der Doe Hoogerhuis, Jo van der Doe en Adrie Nuijens staat er achter op de foto, het zal wel.
Aan mijn tantes heb ik alleen maar leuke herinneringen, ze hebben altijd op Dreischor gewoond. Tante Kee (links) haar man was melkboer en ging de deur langs met zijn melkwagen, later hadden ze een winkel in de Ooststraat, ze hadden het altijd druk, daar kwam ik niet zo vaak, ook al hadden ze een dochter iets ouder dan mij, we zagen elkaar alleen op verjaardagen. Vaker kwam ik bij tante Marie en zo gauw ik er alleen met de fiets op uit mocht fietste ik op zaterdag naar Dreischor en speelde met mijn neefs Kees en Koos. Tante Marie was altijd vrolijk, zo leek het tenminste. Op het eind van de middag fietsten mijn neefjes en ik weer terug naar Zonnemaire en keken bij ons tv.
Tante Marie werd maar 55, ze had een drankprobleem en is daar ook aan overleden, u ziet, het zit in de familie. Tante Kee werd 68, zij kreeg kanker.
16 januari was hun geboortedag, ze zouden 94 geworden zijn, dat is erg oud, maar er zijn best veel mensen die het wèl worden tegenwoordig.
Het is nu al zo lang dat ze er niet meer zijn, mijn neven en nichten zie ik nooit meer, ik weet wel ongeveer waar ze wonen, maar ach, ze zoeken mij toch ook niet op, het is wel best zo.
Waarom nu dit verhaal.
"Wie noemt zijn kind nu Kee" zei Joop
"Nou mijn oma en opa," zei ik "... en morgen zou ze jarig zijn."
Update:
Voor het complete plaatje.Tante Marie was getrouwd met Frans Dooge, hij werd maar een paar jaar ouder. Ze liggen apart begraven, geen idee waarom. Ik weet ook niet wat hij precies deed, wel weet ik dat hij vaak ziekelijk was, open benen had, waarschijnlijk had hij suikerziekte.
Onze kachel is er eentje van Harry Leenders, we hebben hem nu zo'n 22 jaar en zijn er nog steeds erg blij mee. Die van ons wordt niet meer gemaakt, maar het is dus ongeveer deze. Elk jaar als we de schoorsteen vegen 'doen' we ook zoveel mogelijk de binnenkant van de kachel, er zit een speciaal lucht aan-en afvoersysteem in. Zo'n tien jaar geleden hebben we de achterkant er eens een keer af gehad om hem helemaal goed schoon te maken en dat was nu blijkbaar ook weer eens nodig want hij trok voor geen meter, elke keer als ik het deurtje open deed kwam er een walm rook de kamer in. Het stukje dat Joop op de foto aan het leegzuigen is zat helemaal vol met as/stof en dat is nu weer mooi leeg, hij brandt weer als een tierelier. Heerlijk! Niet te hard, want het is niet koud buiten en dan is het snel te warm met Harry.
Maandag moet de Spit voor een APK keuring, dat moet al een tijdje en voordat we een bekeuring in de bus krijgen vandaag eerst maar eens geregeld en even afgestoft, met een vuile Spit kan je je niet op straat vertonen natuurlijk.
't Lijkt net of ik heel hard loop maar ik sta gewoon stil, net als Didi op het laatst. Gelukkig was het droog vandaag al viel er op het strand bijna niemand te bekennen. Mijn fototoestel heeft af en toe even moeite met de scherpte, maar ik vond het toch wel leuk om te laten zien.
De dagen vliegen ook zomaar voorbij, niet dat ik dat erg vind hoor, januari kan me niet snel genoeg gaan.
Didi vindt het allemaal prima, waar we ook lopen altijd valt er wel wat te spelen
Het was weer tijd voor een flinke knipbeurt bij de kapper vanmorgen, dat spul blijft ook maar groeien. Het is zo rond deze tijd vijf jaar geleden dat ze haar deuren opende, het gaat erg goed met nog steeds een stijgende lijn en dat is mooi natuurlijk. Joop was vanmiddag aan de beurt, dus wij kunnen er weer even tegen.
Vanmiddag heb ik wel een tijdje moed moeten verzamelen om de regen in te gaan, ik bleef maar op buienradar kijken of het nog niet droog werd, maar dat schoot ook niet op. Zodoende heb ik me maar in mijn regenkleren gehesen die nu wel een goede test gehad hebben. Wat een water kreeg ik over me heen, maar ik kwam er toch zo goed als droog weer uit en Didi was lekker gewassen.
Nog een paar weken en dan gaat dit jaar ook het longkruid weer bloeien, één van de eerste bloemetjes elk jaar, eind februari of toch zeker begin maart, als het weer een beetje meezit...
