Op den duur word je een beetje makkelijker in het laten slingeren van dingen in huis, al leg ik nog wel steeds mijn slippers ergens op als ik ze uittrek. Meerdere keren had ik al Joop zijn gehoor apparaatjes op zijn bureau gelegd, hij legde ze steeds op het tafeltje naast zijn stoel dat precies op neushoogte is. Het is en blijft nog steeds een ondeugende pup, die alles moet ontdekken, ook hoortoestellen. Vanmorgen zag ik ineens wat vreemde dingetjes op de deurmat liggen en ja hoor…. een puzzeltje… van een hoordingetje, de andere is nog steeds zoek. Dat hakt er even in, want die dingen zijn best duur en de verzekering doet daar niet aan, tenminste die van ons niet.
De blokhut wordt dus maar even op de lange baan geschoven, of hij koopt gewoon geen nieuwe, want waarom lagen ze anders op het tafeltje?
Eind van de middag speelde Martin even met Didi met het balletje, Joop wilde ook wel een keer en moest natuurlijk even laten zien hoever hij wel niet kon gooien met dat leuke balletje dat alle kanten op stuitert, dat had hij ook net zitten vertellen… u raadt het al… weg balletje, niet meer te vinden.
Daar word ik dan een beetje moe van. Niet van de wandeling die we maakten vanmiddag hoor, ik heb er maar een paar blokjes extra aangeplakt, we waren nu toch onderweg en het was er heerlijk weer voor, alweer.
Zo’n feestje gaat je toch niet in de kouwe kleren zitten, ik kan merken dat de twintig inmiddels ver achter me ligt en zo heel erg laat heb ik het niet eens gemaakt. Want wat is nu half twee, vroeger zagen we het soms licht worden en begonnen de vogeltjes alweer te fluiten eer we naar bed gingen.
Gelukkig liep ik nog recht al is het dan wel een heel eind naar huis hoor.
Gisteren heel de dag nodig gehad om weer een beetje mens te worden, wel een flink eind gewandeld en vandaag weer. We waren zelfs op het strand vandaag, het was niet zulk mooi weer, dus dat ging. Didi heeft heerlijk in zee gezwommen met een paar Labradors.
Vanmorgen eerst voor het laatst een bezoekje aan de tandarts, het zit perfect nu en hoef niet meer terug. Ik had me verslapen, moest er om tien uur al zijn en om vijf voor negen stond ik op, dat was geen prettig begin, heb graag eerst een paar kopjes koffie, maar om tien uur precies reed ik de parkeerplaats op in Vlissingen, gedoucht en wel.
In één van de rouwadvertenties van Ronald stond: “Tan, we zijn er voor je” en laten nu juist de mensen die dit schreven degenen zijn die mij volledig in de steek laten, een enkeling uitgezonderd….
Een stukje van een post dat ik altijd zag als er een update was van Tanya, ze heeft het nooit gepost en zal dat ook niet meer doen, zaterdag is ze overleden…
Mij hoef je niet te condoleren, ik kende haar alleen van haar weblog en zoals ik al zei hebben we elkaar een paar keer vluchtig ontmoet, als je daar behoefte aan hebt en je las ook weleens haar weblog , doe het dan bij haar, voor haar familie en vrienden.
Muziek enzo.
Ik ga nog ff trug 
Vandaag bracht ik weer eens een bezoek aan de bus .
Joop moest ook even in Zierikzee zijn, dus gingen we gezellig samen.
Ik vind het altijd een drama en er is altijd wel iets. Nu was mijn eerste borst al geplet toen bleek dat de foto niet gemaakt kon worden, hoppa, de boel ging weer los en er werd iemand bij geroepen. Het probleem werd opgelost en ‘ze zou proberen het te onthouden’. Ik werd voor de tweede keer geplet en de foto werd gemaakt, ze nam weer even plaats achter het scherm en vroeg of er borstkanker in de familie voorkwam. Echt opbeurend vind ik dat. Als het een routinevraag is stel hem dan op een ander moment, is het geen routine zeg dan gelijk, ik zie iets vreemds, nu heb ik het zo gelaten en maar aangenomen dat het routine was… want natuurlijk kon zij de foto nog niet zien, maar toch.
Ik heb veel aan Tanya gedacht vandaag.
Zij ging zes jaar geleden voor het eerst en als er niet snel een wondertje gebeurt gaat ze het niet redden.
Door haar weblog leerde ik haar kennen en we zijn elkaar vluchtig een paar keer tegengekomen, ze woont hier op het eiland. Ik heb zelfs nog een boekje van haar geleend dat ik nog steeds terug moet geven. Inmiddels is ze ook nog haar man verloren door een verkeersongeluk en oma geworden, want het leven gaat gewoon maar door. Vol bewondering ben ik voor de manier waarop ze het allemaal doormaakt, intens verdriet en aan de andere kant ook weer geluk.
Voor mij komt over twee weken de uitslag weer in de bus, altijd weer spannend en maar hopen dat ik nog niet hoef te ‘vegten’, zoals op het briefje staat dat ik gisteren vond toen ik mijn bureau aan het opruimen was… wat zou het betekenen en wie zou het ‘gesgreven’ hebben…?
Het is zomer en sommige boeren zijn al volop aan het dorsen. Toch heb ik het idee dat die zomer pas begonnen is, dat komt natuurlijk omdat het zo vreselijk lang koud is geweest. We hebben er lang op moeten wachten, maar nu hebben we dan ook wat… al heb ik vanmiddag wel even hard moeten lopen om voor de bui binnen te zijn. Wasje hing nog aan de lijn, dekbed lag te luchten en ik wilde toch wel weer een droog bed vannacht, gelukkig was ik op tijd.
En nu maar wachten tot de pruimen gaar zijn.
Het zijn er lang niet zoveel als vorig jaar, dus het is niet nodig ze op drank te zetten. Gewoon zo lekker van de boom eten, al moeten we nog wel een paar weken geduld hebben.
Het stond in Arnemuiden en zo langzamerhand komt het stukje bij beetje deze kant op, Joop zijn 'nieuwe' duivenhok. 't Is een hele klus want het zit stevig in elkaar. Vanmorgen eerst samen naar Vlissingen en daarna door naar Arnemuiden, zodat ik even kon helpen met de pannen en een paar ramen. Op de terugweg even langs de
Kaasboererij en de
Zoete Kers, we hebben lekker zitten smikkelen in de auto van het gekochte lekkers.
We waren begin van de middag weer thuis, zodat ik ook nog een lekker rondje met Didi kon doen en natuurlijk even zwemmen bij het Koepeltje. Heerlijk wandelweer vandaag.
De kinderen zijn weer naar huis, er zijn weer andere zaken die moeten gebeuren. Eerst nog wel even naar het strand geloof ik, maar daarna zouden ze niet meer langs komen.
Wat een hitte, je kunt zonder schoenen niet naar buiten zonder dat je voeten verbranden, waarom moet het toch altijd dan weer ineens zo extreem.
Het was een dag van weinig bewegen en veel onder de koude douche staan. Morgen eens kijken of de tandarts me van wat pijn kan verlossen, het heeft me af en toe best moeite gekost de boel erin te houden.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 5297-5304 van 7998 |
Volgende Pagina »
