Dat is het weer en ik ook.
Ik liep al weken te dubben of ik wel met dat krantje door wilde en vanmiddag had ik eindelijk genoeg moed verzameld om me terug te trekken, het is niets voor mij. Dat kan ik beter van tevoren verzinnen natuurlijk, maar zo gauw ik ja gezegd had begon ik al te twijfelen en toen ik moest gaan vergaderen al helemaal. Vandaar. Punt uit!
Verder deed ik wat boodschappen en breide een paar pennetjes.
Het heeft gehoosd, natuurlijk ook hier, maar tussen de buien door was het gewoon droog en de temperatuur was prima! Ik had me wel waterdicht aangekleed, zodoende was ik toen ik thuiskwam doornat van het zweet, maar we hadden wel lekker twee uurtjes flink doorgestapt.
In het tunneltje onder de N57 door was een gemeenteman glas bij elkaar aan het vegen, we maakten een praatje, het is elke dag weer raak daar, hij was het meer dan zat en vroeg zich af hoe lang het nog duurde.
We hoopten allebei dat het snel voorbij zou zijn…
Toen we thuis kwamen was er een spoor van bloed, ik loop al een week hele dagen met een doekje achter Didi aan, maar dit was anders. Het bleek dat een kussentje van haar achterpoot beschadigd was, in glas getrapt. Arm beest, ben je loops krijg je dat er ook nog eens bij.
Gelukkig kwam vanmiddag de zon er ook nog even door, zo hadden we van alles wat vandaag.
En dan moet je nog een titel verzinnen na het schrijven van je stukje.
Ik zat te verzinnen en keek tegelijkertijd tv.
Rene Froger zong op de begrafenis van Conny Mus‘Bloed, zweet en tranen’, ze waren vrienden.
Hij deed het prachtig en ik had een titel.
Die hadden ze zeker niet meer nodig, dacht ik toen ik de parasol zag staan, want zo uit de verte zat of stond er niets onder. Eenmaal dichterbij leek het gras onder de plu iets harder gegroeid dan ernaast, dat bleek alleen geen gras maar andijvie te zijn. Vijftig cent per krop en de opbrengst was voor Pakistan, dat mocht je dan in het lege Becel doosje doen. Zoiets gaat me toch echt te ver. Zet het in je oprit, zodat je in elk geval kunt zien wie het doet, maar hier is in geen velden of wegen een huis of boerderij te bekennen, de volgende langskomer kan het zo in zijn zak steken. Ik vind dit meer anoniem bedelen eigenlijk.
Zondag is Conny Stuart overleden, ze werd 96 jaar.
Ze was ongeveer van dezelfde leeftijd als mijn moeder, die een groot fan van haar was en ook ik kan haar zeker waarderen, met haar prachtige rollende rrrr.
Heerlijk om te wandelen, maar ook het strand zat nog behoorlijk vol en daar snap ik dan weer niets van, want ik werd compleet gezandstraald toen ik er langs liep. De rest van de middag nog een stukje gebreid, het tweede pand is al opgezet.
“Hoeperdepoep”, zei Joop toen hij binnenkwam, ik weet ook niet waarom.
“Hoe het verder gaat weet ik niet meer” ging hij verder.
Nou dat wilde ik toen wel even zingen natuurlijk:
*Hoeperdepoep zat op de stoep, kom laten we vrolijk wezen
Hoeperdepoep zat op de stoep, kom laten we vrolijk zijn.
Laat ohons, laat ohons, vreugde maaaaaken, vreugde maaaaaaken,
Laat ohons, laat ohons, vreugde maken met muziek!*
Eén keer vond hij wel genoeg zei hij, toen ik weer opnieuw wilde beginnen.
Ik dacht dat het al een heel oud liedje was, maar dat valt eigenlijk wel mee, het Coctail Trio zong het ooit, maar op You Tube is het niet te vinden.
Vanavond even uitgewaaid op het strand, het was er rustig dus Didi kon lekker even rennen en natuurlijk waren er ook nog wel een paar speelkameraadjes. De loopsheid wordt gelukkig al wat minder.
Vanmiddag een hele tijd zitten breien, het wordt al een hele lap en het gaat lekker, komt wel goed met die trui, mocht iemand daaraan twijfelen.
Iris en Pascal met de kids waren nog een nachtje op doorreis in de caravan, dat was even gezellig nog gisteravond. Ze lagen lekker droog in elk geval, terwijl de regen op het dak kletterde, wat een water is er gevallen!
We deden een rondje Schouwen met de Spit vandaag.
Een rondje Schouwen dat wel vier uur duurde. Vanmorgen verzamelden we bij molen de Lelie en na koffie met gebak was om één uur de start, het begon toen net te regenen, dus gelukkig hadden we het kapje al dicht, want dat bleek nodig. Jammer hoor, want zo’n rit is natuurlijk veel leuker als je met een open dakje kunt rijden als je dat hebt. Overal stervensdruk vanwege toeristen die ook een rondje gingen doen, want het was geen strandweer en dan schiet het niet erg op. Bij theetuin de Stokroos deden we weer koffie of thee met alweer heerlijke taart. Het dakje kon inmiddels weer open en we gingen richting Scharendijke, de rit werd ingekort. Toen we hier langskwamen, kreeg ik toch wel dorst. Weer terug bij de Lelie deden we dus nog een wijntje en nu zijn we weer thuis (allanka). Didi heeft zich voorbeeldig gedragen, ze vindt het al bijna net zo leuk als Simba, al is het in- en uitstappen nog even wennen en met het dakje open ruik je veel……..
Natuurlijk weet ik wel dat ik niet meer hoef te netwerken, maar af en toe is het leuk om te zien hoe dingen zich ontwikkelen en dat ik daar dan op mijn manier ook een steentje aan kan bijdragen… op Twitter.
Er is al veel over gezegd en gezeurd, maar ik zie best de goede kant er van. Neem de Surf Inn, daar krijgen ze ook de smaak te pakken en zeker met hun publiek een goede zaak.
Wat ik niet snap is dat iemand je totaal kan negeren, je kent hem, gaat hem volgen, zegt af en toe eens wat, maakt eens een compliment en krijgt geen enkele reactie…. met andere woorden, ‘jij bent voor mij niet interessant genoeg’. Zo iemand heeft dan ‘air in zun neuze’, zeggen wij. Rot op, weg ermee! Zo dat lucht op.
De pruimen hangen hoog, het wordt bijna een sport om ze te plukken.
Zo was mijn dag wel vandaag.
We waren al vroeg uit de veren en ik heb eigenlijk geen moment gezeten, behalve als het moest, op de maaimachine bv en in de auto. De strijkplank werd zelfs uit de kast gehaald en vanmiddag zei Joop zelfs: “loop je nu alweer met die strijkplank te sjouwen”, kan je nagaan. Het gaatje dat Didi als pup in het gordijn kauwde is gerepareerd, niet dat het zo netjes is, maar het is in elk geval dicht en ‘s avonds zie je er niets van.
Vanavond heb ik voor het eerst in mijn lange huisvrouwenloopbaan kans gezien de vis aan te laten branden. Het eten stond op het vuur en ik wilde nog even de kabouter ergens plaatsen, dat ging dus niet in één keer en inmiddels rook ik het al… gelukkig was het nog wel te eten.
Na het eten ging ik lekker even buiten zitten met een roseetje, even uitblazen, dan zou ik toch zo graag een shagje van een meter hebben en een glas dat niet leeg raakt
