Zo'n volle zak voelt bijna als een trofee! Dat heb ik toch maar mooi bij elkaar verzameld denk je dan, dank zij mij is de polder weer heel wat schoner. Het ging hier maar om een klein stukje weg, een doorgaande weg niet eens een N-weg, je mag er maar 60, maar iedereen rijdt 80 of harder. Brede bermen, waar alle weggegooide spullen in waaien.
Erg veel blikjes en plastic flesjes. Automobilisten zijn grote vervuilers. Ik vraag me toch af wat voor Tokkies dat zijn. Iemand met een klein beetje verstand doet zoiets niet meer.
Tekening ook weer klaar.
En sinds twee echte kunstenaars dit zeiden:
'we waren erg verrast door je mooie tekeningen , erg mooi van kleur en mooie vormen, zelfs een portret van jullie samen...'
trek ik me nergens meer iets van aan.
Ik doe wat ik doe.
Maandag stofdag, vandaag tenminste wel. Joop fietste en ondertussen heb ik eventjes het hele huis gedaan zonder dat hij in de weg liep.
Vanmiddag keek ik eens even bij de nieuwe Lidl in Zierikzee, al weken open maar ik dacht ik laat eerst al die anderen maar gaan.... Het was er best druk, alles is groot, veel ruimte zodoende, maar voorlopig hou ik het weer even voor gezien daar.
Daarna nog een rondje door de polder, het was heerlijk weer en hoewel het vandaag geen opschoondag was nam ik toch maar weer eens een zakje mee voor de rommel en deed mijn rondje lekker op het gemak.
De boeren beginnen weer met van alles in de grond te stoppen, deze was aan het zaaien maar wat.....
Yesss! Het eerste vlas zit alweer in de grond, een heel groot perceel aan de Bosweg dat binnenkort weer prachtig blauw zal kleuren! Ik kan niet wachten.
De weegbrug gaat er niet echt op vooruit, ik maakte nog eens een foto omdat ik hem ook aan iemand anders wilde laten zien.
Vroeger stond er een huisje bij, zo werden de suikerbieten gewogen voordat ze gelost werden in de wachtende boot. Ik had het er al eens eerder over.
Geen haven en wachtende boten meer te zien bovenop de dijk, maar wel een mooi natuurgebied met in de verte de Grevelingen.
Mijn middagrondje ging vandaag langs de Veerhoek om te zien of Heleen zin had om een stukje mee te wandelen en dat had ze. Zo konden we weer eens even bijpraten.
Het was een frisse boel deze dag, maar toch lekker gewandeld. Joop fietste een flink stuk met motor (45km) en Mir bijna net zo'n flink stuk (35km) zonder motor! Zoveel respect voor haar hoe ze bezig is weer zichzelf te worden, dat mag ook weleens gezegd, want zulke dingen gaan niet vanzelf! Ik zeg er ook niet al teveel over, maar een keer vind ik dat het moet kunnen. Diepe buiging voor mijn dochter! Corona heeft haar even de rust gebracht die ze nodig had.
Wakker worden hoefde weer niet vanmorgen, dat was ik al heel de nacht... oh nee, ik sliep net vijf minuten toen Joop eruit ging. Ik liep er als een zombie bij met het gevoel of ik elk ogenblik om kon vallen.
Geen ochtendrondje, maar om een uur of elf gelijk maar een rondje van een kilometer of elf. Joop moest naar Goes voor een laatste stuiptrekking van de duiven.
Ik was net onderweg toen ik blij verrast werd door een nieuw dorpsgenootje, ze heet Jane en ik ben tot over mijn oren verliefd. We hebben kennis gemaakt, ze heeft een koekje van me gekregen en ze probeerde mijn sjaal te slopen maar dat gaf niet want die is toch al kapot.
Komende tijd gaat mijn route natuurlijk eerst richting het oosten want daar loopt een ieniemienie Rottweilertje. Ik hield het even niet droog toen ik mijn weg vervolgde. Dat kost me toch al moeite de laatste dagen.
Nog weinig lentebodes onderweg, alles is nog kaal, geen bloesem of blaartje te bekennen.
Na de wandeling en de thee probeerde ik even een dutje te doen vanmiddag, de lucht was inmiddels alweer betrokken, dus buitenzitten niet lekker meer.
Sinds Didi er niet meer is en dat is volgende maand alweer een jaar geleden loop ik meestal alleen door de polder, een ochtendrondje en een middagrondje, vaak dezelfde vooral 's morgens. 's Middags wisselt het wel, maar ja de keuze blijft beperkt natuurlijk.
In het begin werd er weleens aan me gevraagd of ik dan nooit bang was want zo zonder hond is het toch anders natuurlijk, in het begin word je al niet eens meer herkend.
Nee ik ben nooit bang, ik ben oud en krakkemikkig, heb geen waardevolledingen in mijn tasje, dus ja wat kan mij gebeuren denk ik dan. Tot vorige week. Ik loop eigenlijk nooit over de haven, zoveel moois vind ik daar niet aan zeker 's winters niet, maar afgelopen dagen was het vanwege de wind wel fijn. Er stond een flinke bries.
Ik was de dijk overgestoken en er stond alleen een busje, baasje stond op het punt de honden in de laden, ik kende ze niet. Het duurde even maar eindelijk zaten ze in de auto, ik was best opgelucht. Ze reden niet weg, pas toen ik dichterbij kwam, ik hield stevig de pas erin stel je voor ze moesten eens denken, ze stopten weer even nog steeds was ik niet heel dichtbij en gelukkig reed hij toen weg. Er kwam ook weer een andere auto aan.
Op zo'n moment voel ik me oersterk, ik kan ze met gemak aan, heb zo mijn programma klaar waarmee ik ze uitschakel, maar tegelijkertijd bekruipt me toch een angstig gevoel. Dat gevoel heb ik met Didi nooit gehad, ze had me tot op het bot verdedigd.
Het is meer dat je je onzeker voelt op zo'n moment, er gebeuren nu eenmaal soms best rare dingen en ik verdenk of beschuldig natuurlijk niemand in dit verhaal.
Eerst even naar Zierikzee vanmorgen, dat wilde ik eigenlijk op de fiets doen maar er kwam van alles tussen dus deed ik het met de auto en daar had ik geen spijt van. Het is toch zo koud! Niet veel mensen op de been, een paar kraampjes op de markt, maar ik heb weer thee en noten.
Mien was i.v.m. de komende verhuizing druk aan het poetsen.
Toen ik thuis kwam had de pakjesman netjes het pakje achter gezet en na een middagwandeling zetten Joop en ik het samen in elkaar. Het past precies in het bedoelde hoekje, ik heb er zelfs verlichting boven als het donker is en ik heb nog behoefte iets te planten. Ik heb het ingewijd met de stekken van Margo, die nu keurig in een pot aarde staan. Binnen natuurlijk, lekker warm bij de kachel.
Dit vind ik altijd van die leuke pakjes! Als mijn geboortenaam erop staat betekent dat meestel dat het via internetvrienden komt, want die naam gebruik ik daar alleen.
Deze keer waren het stekken van Margo. Ik dacht dat ik één stekje zou krijgen zitten er gelijk vier in. Ze waren wel een dag langer onderweg dan nodig, maar ze zien er nog erg gezond uit hoor. Dat komt wel goed met die worteltjes.
We hoefden niet meer te stemmen gelukkig. Wat een rotweer. Ik ben vanmorgen omgedraaid op de dijk, ik dacht 'ik lijk wel gek!' Vieze miezer en tegenwind en koud, bah! In plaats daarvan deed ik boodschappen met de auto op Scharendijke.
Vanmiddag nog wel een rondje met Paule tussen de buien door.
Het was een dag...
Mijn vader heette ook zo en het is toch een rare gewaarwording als je op een kerkhof loopt en ineens zijn naam ziet, ook mijn eigen naam kwam ik tegen. Geen van beide naaste familie, er woont ook nog een andere van Felius op het dorp, ik ken de mensen niet en zij mij niet denk ik.
Naar aanleiding van het telefoongesprekje van vorige week met de nicht van Joop ging ik eens kijken of haar zusje en moeder er nog liggen, ze betalen daar wel elk jaar voor.
Ik deed dat afgelopen zondag. Het weer was triest, ik was triest, het was koud, triester kon eigenlijk niet. Mijn verbazing was groot toen ik zag dat er bij veel stenen een bordje stond met 'contact gezocht'. Er worden veel graven geruimd blijkbaar en dat kan niet zomaar als je daarvoor betaalt natuurlijk.
In het artikel van de krant staat dat als je niet reageert voor het eind van het jaar het graf automatisch geruimd wordt, als je dat niet wilt moet je dat laten weten en voor de komende tijd betalen...
| Willy van der Meer |
07-08-1942 |
09-03-1954
|
Het nichtje van Joop, ze woonde naast ons en onze nog doodlopende straat werd doorgetrokken naar het dorp. Wij woonden daar nog maar een half jaar, alles was nieuw, ze was vijf jaar ouder dan ik en goed kende ik haar niet. Dat zou ook niet gebeuren want ze verongelukte. Hoe het precies gebeurde weet ik ook niet, iets met een vrachtwagen, ze viel eraf en werd overreden, of ze stond erachter...
Afschuwelijk natuurlijk en dat herinner ik me nog wel heel goed. Het leven van haar broertje die wel van mijn leeftijd was veranderde daardoor ook op slag.
Toch werd ik van het graf van Willy wel een beetje blij, ze ligt daar gewoon met crocusjes, daarvoor heeft haar moeder nog wel gezorgd, die een stukje verderop ligt. Een kille witte steen, met wit grind.
Ik ben eigenlijk heel blij dat mijn ouders 'gewoon' gecremeerd zijn en uitgestrooid bij het crematorium, daaraan zou ik in deze tijd wel wat meer aandacht besteden misschien, maar het is goed zo.
Weg is weg, denk ik altijd maar. Geen gedoe meer met een graf.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 1329-1336 van 7927 |
Volgende Pagina »
