Morgen of vandaag de 28ste is onze jongste jarig. Ze zit tegenwoordig midden tussen de baby's en volgt de opleiding kraamzorg. Na eigenlijk haar hele leven van alles gesjouwd te hebben wil ze eindelijk weleens iets 'zijn' en dat gaat dan meer om het gevoel dat ze er zelf bij heeft denk ik en een beetje leren kan geen kwaad zeker niet als je er ook nog voor betaald krijgt.
Met hard werken heeft ze het altijd wel gerooid. Niet dat ze dat nu niet doet want de studie is ook best pittig en als moeder heb je natuurlijk ook praktijk ervaring. Leren terwijl je werkt bij Naviva.
Morgen/vandaag wordt ze 51, die teller loopt gewoon door. Ik denk dat we even zullen beeldbellen, want ze moet 'gewoon' werken. Die baby's trekken zich van Corona niets aan.
Wat een storm vandaag! Bella rammelde me wakker en het was totaal geen weer om naar buiten te gaan, vanmiddag toen ze een beetje was gaan liggen even een klein rondje. Verder lekker zitten kleuren, we vermaken ons best.
Ik had me nog wel af mogen of onze buitenboom wel stormvast was en ja dat was hij, hij ving te weinig wind om om te waaien.
Lekker een bonbonnetje bij de thee dacht ik, maar dat pakte anders uit. Zulke dingen gebeuren altijd op van die rare dagen.
Het was dus niet voor niets dat ik vorige week 's nachts toen ik gevallen was eerst naar mijn neus greep en daarna aan mijn tanden voelde, alles leek nog heel, maar ik denk toch dat het toen al gebeurd is, misschien een scheurtje dat in de loop van de week zwakker geworden is en bij het bijten in de bonbon kwam de genadeslag.
Daar zit je dan op tweede kerst, geen gezicht natuurlijk, ook al was het geen tweede kerst.
Eenmaal van de schrik bekomen zocht ik de secondelijm op en maakte ze goed schoon, druppeltje lijm et voila!
Nu maar fwachten hoe lang zoiets houdt, met je voortanden kauw je niet en bijten moet ik dus ook maar even niet doen.
Sindsdien is mijn heup ook pijnlijk, voor hetzelfde geld was die ook gebroken, maar ik denk zomaar dat ik stevige botten heb. Mijn vader is het wel overkomen op oudere leeftijd bij het uit bed stappen. Mijn moeder was toen al overleden en hij heeft daar toch in zijn eentje liggen modderen tot hij kans had gezien ons te waarschuwen.
Dat was voor hem het einde van de periode dat hij alleen woonde. Hij kwam in het ziekenhuis terecht en daar ging het van kwaad tot erger. Kreeg een wondje aan zijn voet en eind van het verhaal was dat zijn been (eerst tot aan zijn knie en later helemaal) werd geamputeerd en hij in het verzorgingstehuis terecht kwam. Ik heb het afgelopen week allemaal nog zitten lezen.
Het was koud vandaag!
Gewoon net als anders lekkker gewandeld.
Het was buiig maar daar ben ik tussendoor gelopen.
Mir kwam gezellig pannenkoeken eten en Joop vermoordde het toetje.
Het was vrijdag de 25ste.
Het was nog droog vanmorgen, dus ik besloot eerst maar eens langs de Veerhoek te lopen om mijn kerstgroet daar te brengen en nee ik kwam niet binnen want het begon al te spikkelen en we doen maar beter even voorzichig.
Lekker opgefrist kwam ik weer thuis, die had ik tenminste al te pakken.
Vanmiddag dreigde het behoorlijk, maar de zon scheen dus ik kon het niet laten om naar buiten te gaan. Ik zou wel zien hoever ik kwam en dat was uiteindelijk toch verder dan ik dacht.
Prachtige wolkenpartijen, een paar windvlagen en wat regendruppels verder was ik weer thuis.
Heerlijke wandelingetjes, lekker zalm met peetjes gegeten vanavond, kaarsjes aan, de hele dag de top 4000 op Radio10, Joop puzzelt en ik rommel een beetje heen en weer. Het is gezellig in huis.
Morgenochtend druk ik op repeat (behalve bij het eten dan).
Er viel nogal wat regen vandaag en omdat ik niet hoefde ging ik niet naar buiten vanmorgen. Ik ging wel even naar de groentenboer omdat ik besloten had kippensoep te maken en daar had ik nog wat voor nodig, ik was alleen in de winkel. Toch ook nog even doorgereden naar de vleesboerderij omdat het gehakt op was, maar daar ben ik maar snel voorbij gereden, dan maar geen gehakt. Wat een drukte.
Daarna bakte ik een cake en maakte de soep. Die cake viel tegen, want het een minuut of vijf de mixer vasthouden was erg pijnlijk voor mijn schouder, voorlopig maar weer geen cake bakken.
Inmiddels was het droog geworden en kon ik een rondje met Paule lopen. Bazinnetje had gevraagd of ik op de fiets wilde komen, dat heeft meestal als reden dat ik dan een flesje wijn krijg, maar omdat ik ook iets had en de auto toch nog buiten stond ging ik daarmee,
Krijg ik een heel pakket! Gelukkig had ik ook iets lekkers voor haar, want het is leuk om iets te krijgen, maar iets geven doet ook goed! Ik word toch al veel te veel door haar verwend.
En naar aanleiding van de (uitgeprintte) mail die ik gisteren vond weer even contact gehad met Petra. Leuk om te horen hoe ze toen over me dacht, ik was vijftig en zij negentien, altijd positief en vrolijk waardoor ik ook wat makkelijker naar mijn werk ging want leuk was het allerminst.
Wij waren een goede match. Ik denk met veel plezier terug. Je was een leuke, lieve collega en ik vond je hip! Je nam de radio mee en je had altijd goede spijkerbroeken aan. En wat moesten we vaak lachen, volgens mij hadden we wel dezelfde humor; Leny die door de muur mijn naam gilde.. weet je dat nog? En om Joop Haas.. en die gast (volgens mij Turks), die naar huis ging om te lunchen, maar dan altijd te laat terug kwam. Peter was die jongen waar ik verkering mee kreeg. Hij gaf toen die rozen op mijn verjaardag. Hij was daar aan het klussen.
Ze is inmiddels getrouwd en heeft een zoontje (niet met Peter). We hebben niet vaak contact, maar af en toe zo één keer op een jaar eventjes en eigenlijk altijd over hetzelfde, de heen en weer dribbelende Leny, de vrouw van de baas. En Joop Haas, hij zat in Krimpen vlakbij ons en dan had hij iemand aan de telefoon die zijn naam vroeg en ja hoor wij hoorden het al aankomen "mijn naam is Haas" zei hij dan "Joop Haas" kwam er dan achteraan en dat was ook zo, maar wij zagen hoe hij erbij keek en hij wist dat wij keken, ik krijg er nu nog een big smile van, dat zijn de mooie herinneringen.
Later verhuisde het bedrijf naar Rotterdam, Westblaak, nog erger. Gelukkig duurde het niet lang en ging de boel failliet, dat komt ervan als je zo'n Schouwse muts laat factureren.
Leuke bijomstigheid is dat ik daar nu toch elke maand nog een klein pensioentje van trek.
Gelijk maar de daad bij het woord gevoegd en aan het scheuren geslagen, ik heb er een zere schouder van.
De hoezen zitten netjes in de plastic bak, gescheiden van het papier dat in de restbak zit.
Als ik nu iets op wil zoeken kan dat niet meer, maar als ik het niet meer weet was het ook niet belangrijk genoeg om te onthouden blijkbaar en als het iets belangrijks was hebben we daar vast nog wel andere papieren van.
Ook heel veel lol gehad in die jaren hoor, vooral met Petra een collegaatje uit die tijd. We mailden toen zij al van baan veranderd was terwijl ik nog op ontslag zat te wachten. Messenger en whatsapp waren nog ver te zoeken in 2001. Zelfs Hyves moest nog uitgevonden worden, om van Fb nog maar te zwijgen, niets van dat alles.
Toen ik een tijdje later werkeloos thuis zat waren er de eerste chatboxen o.a. bij 3fm, heel gezellig heel de dag de chatbox aan er zaten steeds dezelfde mensen.
Er was ook mIRC daar waren een soort kamertjes het bestaat nog steeds zie ik.
En nu hebben we deze.
Vorig jaar hadden we de Stamgasten, daar heb ik er misschien tien van gelezen, zulke kleine lettertjes. Dat moest beter vonden we en Joop bracht vanmorgen een nieuwe mee van Donald Duck. Wat denk je... net zulke kleine lettertjes.... 
Dit lijkt misschien zo op het eerste gezicht een rare foto en dat is het ook eigenlijk wel. Ik was hem vergeten maar hij zat in het mapje van tien jaar geleden. En omdat ik niet weet of ik het mijn zus ooit vertelde doe ik het hier ook nog maar een keer.
Het is het huis waar wij geevacueerd waren na de ramp in 1953, ik weet niet precies welke maar het was op de Lede 32, Rotterdam.
Daar moet het ongeveer zijn, dit was voorjaar 1953.
Zo aan het eind van het jaar kijk ik nogal eens terug en daar word ik niet altijd even vrolijk van.
Tien jaar geleden deed ik dat dus ook en ging ik op zoek naar Ronald Hoppel, het jongetje dat geboren werd nadat wij weg waren bij de mensen waar we gevacueerd waren en waar we nog een foto van toegestuurd kregen.
Hallo Ria,
Ik heb enig speurwerk gedaan naar de Ronald Hoppel, via een familielid uit Zwijndrecht heb ik hem gevonden in Amersfoort. Onderstaande berichtje mocht ik vanmorgen via Hyves ontvangen. In de bijlage kan je ook het huisadres lezen waar jullie hebben gewoond. Ik zal er van de week een foto van maken.
Een vriendelijke groet, Jan
Dat werd dus bovenstaande foto.
Beste Jan,
We vonden een recu van een fotozaak met het adres van Koos (Jacobus) Hoppel. Hij woonde op 'Leede 32'. Zou je mijn mailadres door willen geven aan degene die in 1953 bij mijn vader ingewoond heeft, met het verzoek contact met me op te nemen? We weten weinig uit die tijd voor mijn geboorte (ik ben de oudste zoon van Koos uit 1955).
Groetjes, Ronald Hoppel.
Daarna mailde ik hem met mijn verhaal en hoe fijn we het bij zijn ouders gehad hadden en daarop kreeg ik het volgende antwoord:
Beste Ria,
Ik heb de mail ontvangen en ik had eerder moeten reageren, sorry daarvoor.
De onderste foto ken ik uit mijn fotoalbum, dus die zal zeker door mijn ouders opgestuurd zijn. De andere foto's zag ik voor het eerst. Mijn moeder zie ik op de eerste foto. Zij is al overleden in 1967
Max de hond is uit huis gegaan toen ik geboren werd.
Voor zover ik weet woonden mijn ouders op de Leede weer in bij Kees en Martha van Damme. Ik kan me hen nog heel vaag uit mijn vroege jeugd herinneren.
Mijn ouders zijn van de Leede naar twee kamers boven het politiebureau op de Hoflaan verhuisd waar ik geboren ben. Later zijn ze teruggegaan naar tuindorp, waar ze hun eerste eigen huis hadden op Grift 11.
Ik ben benieuwd naar het museum, ben jij daar al wezen kijken? Ook lijkt het me erg leuk om kennis met je te maken. Misschien kunnen we dat combineren met een bezoek aan de Leede?
Ik ga toevallig zo onderweg naar Zeeland om de mogelijkheden voor een zorghotel te bespreken.
Groeten, Ronald Hoppel.
Dus ja, ik heb het verder maar zo gelaten. Geen behoefte het nieuwe Tuindorp of het museum te zien of iemand die ik niet ken te ontmoeten. Zo gaat dat meestal.
Afgelopen jaar ging ik op zoek naar oude buurtjes uit Spijkenisse, waar we goed contact mee hadden ondanks dat ik het daar niet kon wennen. We hebben er maar anderhalf jaar gewoond.
Ook die vond ik en ik had contact met hun zoon, of eigenlijk zijn vrouw, hij vond het te lastig. Er is natuurlijk overal weleens wat maar hier werd ik ook alweer niet vrolijk van.
En op de koop toe nam ik ook mijn oude agenda's nog eens door afgelopen week.
De jaren negentig. Verdriet, woede, moeilijkheden, alles komt naar boven. Er waren ook leuke dingen natuurlijk, maar het was niet echt de gelukkigste periode uit mijn leven.
In 2003 begon ik met mijn weblog. Ook niet de makkelijkste periode, maar ik kon het weer kwijt, daar heb ik toch behoefte aan. Het verschil met de agenda's is wel dat ik op mijn blog overwegend de leuke dingen vertel en probeer de vervelende zaken wat sneller te vergeten, dat is beter.
Ik heb besloten de agenda's op te ruimen, dat had ik natuurlijk al lang moeten doen.
De Tibouchina waar ik het eergister over had. Elke dag nieuwe knoppen die open gaan, hij weet van geen ophouden. Ik heb in de achtertuin geen extra versiering nodig hoor, dit vind ik Kerst genoeg. Nog vijf nachtjes en het is weer voorbij.
Bijna drie..... jaar geleden, bestelde ik twee blocks van 50 vel, daar is er nu bijna (nog 1 vel) eentje van op!
Een paar dagen geleden dacht ik dat ik eigenlijk beter gelijk nieuwe kon bestellen, maar nu ik het opgezocht heb en zie dat ik er bijna drie jaar mee doe wacht ik toch nog maar even. Tegen de tijd dat deze op is kan er wel van alles gebeurd zijn, maar voorlopig kleur ik 'vrolijk' verder.
Afgelopen nacht struikelde ik over het bed, ik moest nodig naar de wc en nam de bocht te kort met vreselijke gevolgen, tenminste dat dacht ik toen ik daar lag. Ik had iets horen knakken en dacht dat mijn neus gebroken was, daar viel ik namelijk recht op. Eerst schreeuwde ik er lustig op los want het deed pijn! Even later besefte ik dat het niet voor niets gebeurd was en probeerde op te staan om mijn weg verder te vervolgen, dat ging gelukkig.
En wat deed Joop? Die bleef lekker liggen, gaf geen sjoege en dacht, oh dat is Ria die is over het bed gestruikeld...
Sjoege (Amsterdams) reactie (geen sjoege geven = hij doet alsof zijn neus bloed)
« Vorige Pagina |
Toon berichten 1417-1424 van 7927 |
Volgende Pagina »
