Over de molen had ik het al eerder en waar het kotje van was weten we nu ook, (aandrijving van de vijzel), maar waar ik me steeds over verbaasde als ik een foto zag en dat was vorige week weer, was dat het huis achter de molen zo hoog leek te staan ten opzichte van de weg.
Dus ik liep er maar eens voorbij vanmiddag en maakte deze foto, dat moest het ongeveer zijn en hier zie je het ook al een beetje.
Thuisgekomen plakte ik ze eens over elkaar en kijk, het past precies, het kotje was er op de oude foto nog niet. De oude weg buigt voor het huis naar links terwijl de nieuwe weg rechtdoor loopt. De oude kwam denk ik bij de tramhalte uit achter het dorp.
Het was heerlijk vanmiddag. Best veel wind maar die moet je dan maar zoveel mogelijk in je rug zien te houden.
Deze foto maakte ik een tijdje geleden al, het was donker weer en eigenlijk vond ik hem niet goed genoeg om te plaatsen, maar als je erop klikt wordt hij groot en zie je het beter. Ons oude huis met de loods.
Als ik boodschappen ga doen rijd ik er altijd voorbij, dat is een beetje omweg, maar het is inmiddels gewoonte geworden, ik kijk dan even of er nog veranderingen zijn.
want klaar zijn ze nog lang niet en ik vind het erg leuk om te zien wat ze zoal sjouwen. (het zijn eigenlijk 3 foto's dus ik heb een beetje zitten 'vuulderen')
Vanmorgen deed ik ook weer even boodschappen, het was zo rustig in de winkel maar ik zag niemand zonder mondkapje dus deed ik het ook maar aan/op. En dan kom je de winkel binnen en dan staat er een mandje pepernoten om te snoepen..... ik had gelijk alweer zin om dat ding weer in mijn tas te proppen, zag totaal het nut niet in die ruime winkel maar goed, ik snoepte wat en deed hem weer aan/op.
Bij het weer naar huis rijden stond de nieuwe eigenaar van ons huis achter het hek, ik stopte en stapte eens uit voor een praatje. Ik mocht gelijk komen kijken, zo leuk!
Pas een nieuwe stoep was er gestort, zonde van al die mooie oude stenen natuurlijk, met al die witte mosjes erop en het woekerende heermoes, maar hij was er blij mee. Alles is zwart met witte kozijnen. Ik vind het leuk! Heel anders, zoiets hadden wij nooit kunnen verzinnen.
Alles is eigenlijk nog zoals het was alleen in het zwart en een lagere schutting zoals dat bij ons eerst ook was. Stukje bij beetje pakken ze wat aan zoals ze het zelf willen hebben. De tuin is een bende maar dat komt ook nog goed zei hij. De vijver is weg maar de notenboom staat er nog.
Tsja, het blijft toch een beetje ons levenswerk ook al liep het anders dan gedacht, het is fijn om te horen dat ze genieten daar en het een fijne plek vinden, net als wij.
Het vrijstaande huis De Grote Hofstede (Bermweg 7) heeft een hoog schilddak met hoekschoorstenen bekroond door windvanen en is boven de voordeur 1805 gedateerd.
Ik had het er al eerder over, de oprit is net als elk jaar weer mooi bedekt mat al het blad, verder is er niet veel veranderd. Huis en tuin waaschijnlijk nog iets meer verwaarloosd.
Ik veegde onze tuin rondom aan en maakte het afvoergootje schoon, zodat al het regenwater weer moeiteloos de riolering in kan stromen. Nee wij hebben geen regentonnen, bloemen lusten ook gewoon kraanwater (drinkwater heet dat tegenwoordig) waar ik verder gewoon zuinig mee ben. Dat zouden meer mensen moeten doen i.p.v. overal van die joekels van baden in de tuin te zetten, daar kunnen wij een jaar mee doen.
Wel gewandeld, maar vanmiddag begon het alweer te regenen zodat ik mijn rondje maar wat inkortte.
Een cake gebakken van roomboter van ver over de datum, maar hij smaakt nog prima.
Voor het eerst weer eens bruine bonen gemaakt, lekker! Nog genoeg over voor nog een maaltijd.
Breien gaat niet goed en dat vind ik best heel erg, ik hoop toch dat daar nog een beetje verbetering in komt.
Verder is mijn hoofd alweer druk met het instellen van de wintertijd. Als ik nu 's morgens wakker word zie ik aan het licht buiten precies hoe laat het ongeveer is, nu moeten we weer een uur vroeger op, we mogen de wekker wel zetten... oh nee, zie je ik ben nu alweer in de war...
Het was een prachtige dag. Vanmorgen met ochtendnevel, wat natuurlijk sprookjesachtige plaatjes oplevert, maar waarbij het nog veel fijner is om te wandelen. Zo rustig en stil als de wereld dan is.
MIjn tuin is ook een sprookje op zich, dat zal best in veel tuinen zo zijn, maar dit is de mijne met een Tibouchina die er maar geen genoeg van krijgt. Geraniums die nog volop bloeien, het is gewoon alles bij elkaar nog een vrolijke boel en dat kan een mens in deze rare wereld best gebruiken.
Zelfs de cactus gaat nog bloeien!
Vanmiddag wandelde ik weer met Paule, alles bij elkaar haalde ik ruim 10 km.
Over Paule wil ik eigenlijk nog wel het volgende kwijt.
Zijn bazinnetje is tien jaar ouder dan ik, ze is slecht ter been en heeft mensen om zich heen waaronder ik die af en toe een rondje met hem lopen. Dat is prima en laatst toen er een paar met vakantie waren viel ik wat vaker in, ook prima! Geen enkel probleem voor mij.
Laatst aten we samen een hapje en toen kwam ook ter sprake of ik eventueel Paule zou willen hebben als zij er niet meer zou zijn. Ik heb toen gelijk gezegd dat ik dat niet wilde, er is ook nog de kans dat ik gewoon eerder doodga.
Ik wil geen hond meer, ook niet eentje van zeven die ik dan misschien nog wèl overleef.
Dus bespaar me gezeur, ik ben niet eenzaam, heb genoeg hobby's en ik kan gewoon fijn leven zonder hond!
Verder mis ik Didi natuurlijk nog dagelijks, maar dat is weer heel wat anders.
Een heerlijke zonnige dag vandaag... op een paar middaguurtjes na toen er een buitje viel en daar liep ik net in natuurlijk.
Een beetje gepoetst vandaag, de badkamer was aan de beurt. Ik doe maar wat hoor, er zit geen volgorde in, als het vuil of stoffig is moet het schoon en dan moet ik ook nog zin hebben. Valt wel mee met dat gepoets van mij.
Ook een paar naaldjes gebreid, maar ik voelde wel dat dat nog niet zo'n goed idee is, toch maar proberen het boord op de trui voor elkaar te krijgen.
We gaan nog niet echt de goede kant op met dat virus, het is om moedeloos van te worden, maar we zullen het ermee moeten doen.
De foto's zijn uit de tuin waar het met alle herfstkleuren, een nog uitbundig bloeiende Tibouchina en prachtige lampionnetjes nog een vrolijke boel is. Gelukkig maar!
Laat ik nog maar een keer zo'n herfsttafereel doen dacht ik, wie weet verkoop ik die weer wel, dat is nog niet het geval, maar wie weet, wat niet is kan nog komen!
Vanmorgen viel er een hoop water, maar na de middag trok het open en wandelde ik een rondje met Paule, ook lopend er naar toe want de wind was behoorlijk aangetrokken, dat zouden mijn benen al fietsend niet redden. Het was heerlijk, gewoon warm!
Ik trok op het gemak nog een mouw uit van de gekrompen trui, morgen weer een pand. De wol van de eerste mouw hangt nog te drogen, zo gauw dat droog is ga ik eens kijken of ik een fijne col op de gele kan breien.
Nog even over het gebouw van gisteren. Toen ik daar kwam bij mijn vriendin was het bushalte, met onderin de toren de wachtruimte. Voordat het busstation werd, was het tramhalte.
Ja, ooit reed er hier op Schouwen Duiveland een tram van de RTM.
Dat begon op 30 april 1900 tot 1 febr. 1953. De oorlog maakte al veel stuk, maar na de ramp was het gedaan. Ik weet nog wel dat de rails hier lagen op de Trambaan, dat is het verlengde van de Bermweg waar we nu wonen.
De ene dag heb je foto's en veel te vertellen en de andere dag geen van twee. Ik kan dan niet iets bewaren 'tot morgen', wat ik wil vertellen moet eruit.
Ik besloot om uit het eerste mapje dat ik tegenkwam van 20 oktober uit mijn archief een foto te pakken. Daar ging een paar jaar overheen want in het begin liep ik nog niet dagelijks met mijn fototoestel op zak, maar in 2007 was het zover.
Het was een drukke maand zo te zien. Joop naar Nepal, Marlies te logeren, kinderen te logeren, Jan Wolkers die dood ging en de 20ste deed ik boodschappen op Burgh bij AH. Dat vertelde ik toen nog niet, dus dan maar nu. Het is nooit te laat.
Naast AH staat het oude busstation waar ik vroeger weleens kwam. Mijn vriendinnetje woonde daar, ik had haar leren kennen op de middelbare school klas 1C, een beruchte klas onder de leraren, bevolkt door een man of 30, de klassen waren groot toen en 1C wil zeggen dat er ook nog een 1A en B waren. De babyboomers van na de oorlog.
Ze heette ook Ria. We hadden lol, begrepen elkaar en waren altijd samen, op school tenminste. Voor mijn gevoel duurde het jaren, maar dat was hooguit twee jaar, tot ik bleef zitten en zij overging naar de derde klas. Ze liet me staan, want ja een vriendinnetje in een andere klas dat is niet handig.
Hetzelfde was me al eens eerder overkomen op de lagere school, niet dat ik daar bleef zitten, maar gewoon dat een vriendinnetje tegen je zegt dat ze nu een ander vriendinnetje heeft en dat jij dan ook maar een ander vriendinnetje moet zoeken. Dat waren flinke klappen voor mij.
Zulke dingen komen dan boven bij zo'n foto. Gelukkig had ik al snel een vriendje die me nog nooit heeft laten zitten.
Het begon met de trui linksboven, dat is al een hele oude maar ik heb hem pas weer opgezocht en hij zit nog steeds erg lekker. Ik droeg hem op Scharendijke al vaak in de truin waar ik weleens achter een doorn bleef haken. De elleboog repareerde ik jaren geleden al, maar nu was er in het boord een steekje los. Dezelfde wol heb ik niet meer dat was bij de elleboog ook al zo, dus nu deed ik het ook met een restje grijze.
Ondertussen verzon ik dat ik dan eigenlijk ook wel de trui rechtsboven aan kon pakken, de halsboord zit niet lekker, ik veranderde hem al eerder, maar nog steeds niet goed. Zo draag ik hem niet. Die wol heb ik niet meer, maar nog wel een gekrompen gebreide van dezelfde wol, dus ja....
Eén mouw heb ik al uitgetrokken, de wol hangt al buiten te drogen. De rest trek ik ook nog uit, genoeg over voor nog een trui die nooit meer krimpt, wie weet!
Bovenstaande deed ik allemaal nadat we vanmorgen vroeg al in het ziekenhuis waren voor het Barrett onderzoek van Joop nadat hij laatst klachten had, eigenlijk doen ze dat om de drie jaar maar nu dus een jaar eerder vanwege de klachten, die hij inmiddels niet meer heeft. Alles zag er rustig uit zeiden ze, ze namen nog vier hapjes voor onderzoek, volgende week uitslag.
Afgelopen zaterdag deed zijn rechterhand weer even raar, het blijft toch maar terugkomen. Nu was hij ook gestopt met de bloedverdunners vanwege het onderzoek, veel te vroeg achteraf omdat een dag nu eenmaal 24 uur heeft i.p.v. 12.
Er is ook een hoop stress bij die duiven, ik ben het een beetje zat aan het worden.
Gelukkig voel ik me lekker!
De pijn aan mijn schouders is echt een stuk minder vandaar ook mijn gescharrel met de wol. Nu komende nacht weer even afwachten want dan is de pijn het ergst. Zo gauw ik uit bed ben is het goed te doen. Ik probeer vooral mijn rechter ook zo weinig mogelijk te ontzien, dus ik pak die borden wel uit dat hoge keukenkastje ook al doet het pijn, want ik kan ook opletten hoe ik ze pak, met links pakken is gewoon een stuk onhandiger dan zit het deurtje in de weg.
Zo tobben we voort.
Al met al een heerlijke dag hoor, lekker gewandeld vanmiddag!
Alles komt goed!
« Vorige Pagina |
Toon berichten 1425-1432 van 7873 |
Volgende Pagina »
