Joop moest even in St. Annaland zijn vanmiddag. Hij ging met de Spit en zodoende reden Didi en ik gezellig even mee, het was toch te warm om te wandelen.
Op de terugweg keken we even in St.Philipsland, de plaats waar mijn vader zijn laatste jaren als politieman sleet.
Ik rekende het eens even uit onderweg. Ze verhuisden op 1 september 1967, wij konden toen in hun huis hier in Zonnemaire blijven wonen. Mijn vader, geboren in 1914 ging op zijn zestigste met pensioen, dat was dus in 1974, dat klopt wel, want zo rond die tijd kochten wij ons huisje op Scharendijke en toen woonden zij daar al.
Hier in dit huis op St.Philipsland zouden ze dus maar negen jaar gewoond hebben, dat zal ook wel zo zijn maar voor mijn gevoel was het 2x zo lang.
De dakkappel zat er toen nog niet op, het raam aan de zijkant was mijn vader zijn kantoor, daar sliepen we als we er met z'n allen waren en met z'n allen is dan met zijn tienen. Mijn zus met vier kinderen en ik met twee. Wat een drukte moet dat geweest zijn voor mijn ouders, maar alles was er gewoon hoor, sudderlapjes, pap, soep, advocaatjes, ochtendboterhammen en mijn vader zat gewoon in zijn stoel.
Er moet een foto uit die tijd zijn van het huis, maar die kan ik zo gauw niet vinden, ik kom dan weer vanalles anders tegen.
Even lekker een rondje gedaan dus, al was dat ook best warm.
Op zondagmorgen zemen de mannen in Zonnemaire de ramen, op klompen en in pyamabroek, ik zag er tenminste eentje vanmorgen...
'Als ik wist dat je voorbij zou komen had ik iets leukers aangedaan', zei hij, maar ik vond dit leuk zat.
Het was al een beetje herfstig zo op de vroege morgen, dat trok geleidelijk aan weg en vanmiddag wandelden we weer in de zon.
We waren er al vaak voorbij gelopen en op den duur merkten we op of het boekje er wel of niet lag. Vandaag lag het er wel zoals meestal en nu moest ik toch eens kijken wat het was, een aantekeningenboekje van iemand dacht ik, misschien boodschappen, maar nee hoor....
het is voor de voorbijgangers, fietsers, wandelaars, mensen zoals wij en er stond al best veel in.
zodoende heb ik er ook maar eens iets ingekrabbeld
en even van het uitzicht genoten, al moest ik snel weer verder want Joop was al langzaam doorgelopen.
Silvia is vanmorgen weer vertrokken naar haar eigen huis en haard.
Ik poetste daarna eens wat en draaide een wasje. Tijd om ook weer een beetje tot mezelf te komen.
Even naar Zierikzee voor een boodschap of wat, maar ik kwam met heel andere dingen thuis. Van eentje had ik gelijk alweer spijt, het was ook te klein, dus dat heb ik ook gelijk maar weer retour gebracht.
Ach ja..
Het duurt even maar dan heb je ook wat, wat een prachtige bloemen zijn het toch!
Vandaag wandelden we al lekker vroeg eens rond en door Noordgouwe en omstreken.
Keken ook daar eens in het kerkje en dronken koffie bij het cafe.
In deze kerk hebben ze stoeltjes, ik zie dat geschuif al helemaal voor me op zondagmorgen, voordat iedereen zit.
Vanmiddag wilde Silvia ook eens bij het Watersnoodmuseum kijken, daar was ze nog nooit geweest. Voor mij was het nu de derde keer en elke keer zie je toch weer iets nieuws, zeker als het zoals vandaag lekker rustig is en alle fotoboeken voor het pakken liggen.
Er zijn ook mensen die hun verhaal vertellen, je kunt dan iemand aanklikken en omdat de naam me bekend voorkwam klikte ik Leen Schilperoord aan en nam het laatste stuk van zijn verhaal op. De dominee was al langs geweest om te vertellen dat zijn vader waarschijnlijk verdronken was bij een poging drie andere mensen met een boot te redden. Al luisterend realiseerde ik me dat mijn zus waarschijnlijk bevriend was geweest met zijn zus, ze woonden ook op Zonnemaire.
Je wordt er niet vrolijker van, erg indrukwekkend allemaal.
'Mam, het wordt mooi weer, vind je het goed als ik nog een paar daagjes kom...'
We hebben dan wel geen blokhut meer, maar een logeerkamer lijkt ook goed te bevallen, dat is alleen maar fijn natuurlijk, nog een reden geen spijt te hebben van onze beslissing om te verhuizen.
'Zullen we dan morgen eens in Dreischor gaan wandelen...'
Ook leuk, daar waren we samen ook nog nooit geweest en het is toch mijn geboortedorp. Voor een verre doorstapwandeling was het wat te warm en de honden mochten ook niet in het Dijkwater, dus we verkenden Dreischor eens in een laag tempo. Dronken koffie bij Goemanszorg, bekeken de kerk eens van buiten
en van binnen
de knik in de toren, die bij de bouw al aan het verzakken was
De bankjes met de kussentjes.
Ik poseerde nog eens voor mijn geboortehuis...
en we reden weer naar huis met de hondjes in Sil dr nieuwe slee.
Vanmiddag even naar het speelveld waar een Workshop / demonstratie petanque door Mauvaise Herves Piste uit Ouwerkerk werd gehouden. Waar ken ik die mensen toch van!
Ook dat was even gezellig, volgende keer misschien maar eens meedoen.
Onze stoelen gleden nog voor geen meter op de ruwe stenen vloer en als de viltjes een paar keer achter een voeg waren blijven haken waren ze eraf.
Tot ik gisteren voorbij Paauwe liep en bedacht dat ik daar weleens binnen zou kunnen lopen en nu heb ik toch prachtige glijders onder de stoelpoten! Niet dat je met gemak van de ene kant van de kamer naar de andere glijdt, maar het schuift en dat is fijn! Deze zitten met een schroef in de poten, knappe voeg die ze eraf krijgt.
Op weg naar huis kwam ik mijn oude schoolmeester tegen, die hier ook nog steeds woont. We maakten een praatje en hij leest àlles zei hij. Ik vroeg of ik niet al teveel taalfouten maakte, ik heb het tenslotte allemaal van hem geleerd, maar hij zag er niet één zei hij, nou dat is toch mooi meegenomen!
Het ziet ernaar uit dat het nu eindelijk gaat gebeuren, tergend langzaam kleurt het puntje paars.
Ook hier zijn de kinderen weer naar school, niet dat ik daar last van had, maar samen met de afnemede vakantiedrukte was de stilte goed hoorbaar vanmorgen.
Bijna geen boten meer aan de passantensteigers bij Bommenede.
