We hebben het er niet vaak over hoor, maar zo af en toe komt het toch weleens ter sprake dat Simba al heel oud is en dat we binnenkort een jong hondje krijgen. Natuurlijk kan Simba nog wel een tijdje mee, maar het kan ook zomaar afgelopen zijn, net als met oma’s en opa’s. Ik had eigenlijk helemaal niet zoveel foto’s van Simba met de kinderen vandaar dat ik er nog maar eens wat gemaakt heb., overbelicht acheraf, maar toch wel aardig. Ik krijg vast nog een herkansing. Vanmiddag hebben we een rondje over het strand gedaan, wel eerst met de auto erheen, zoals we dat vroeger deden. Het strand raakt inmiddels al weer erg stil en verlaten en alleen bevolkt met aangeklede mensen, dat is in het voorjaar wel anders, dan is iedereen blij met de eerste zonnestraaltjes en gooit de winterkleren uit. Nu hebben we nieuwe winterkleren, nieuwe laarzen vooral en die trekken we dan aan, zelfs bij zomerse temperaturen zoals vandaag.
Komende week maar weer eens in de tuin aan de slag, op blauwalg vissen na weinig gedaan de laatste tijd. Er moet poep geruimd worden en gras gemaaid en de zomerbloeiers kunnen weg en als je dan bezig bent komt van het een het ander.
Het hing een beetje van het weer af, maar de vooruitzichten waren goed en eigenlijk was het heel de dag prachtig weer, dus de zussen zijn gezamenlijk naar Beachboom en ik pas gezellig op de kinderen. Natuurlijk zijn we vanavond nog even wezen kijken en zwaaien, erg leuk om ook even daar te zijn. Er kwam een helicopter laag over om witte snippers te strooien een belevenis op zich voor de kinderen natuurlijk. Metovergelopen laarzenen kleren vol zand kwamen we, na een patatje met wat kipnuggets onderweg, weer thuis. En nu is het nog even feest in de caravan, tenminste ik ga zo eens luisteren of het al stil is.
Vanmiddag mijn bril besteld en een gratis zonnebril op sterkte, eens kijken of dat bevalt. De glazen moesten wel weer iets sterker, maar gelukkig nog geen staar te bekennen.
Er zijn dagen zat dat ik helemaal niets aan mezelf doe, dan vind ik het wel best allemaal. Maar toch een paar keer per week maak ik er wel een beetje werk van met wat kleur hier en daar en dat komt dan uit het oude naaikistje van mijn moeder, ik had het er al eens eerder over, maar ik heb het geloof ik nog nooit laten zien. Mijn vader vond het na de ramp van 1953 en nu is het mijn toverdoos.
Vanmiddag wat boodschappen gedaan en jassen gekeken in Zierikzee, ik was niet in de goede winkel blijkbaar, want nu zitten overal weer ceintuurtjes rond, of rare grote kragen aan en hoewel ik best een leuke gewone jas wil, wordt het toch denk ik een sportief jack, de mode van nu is blijkbaar niet die van mij. Maar ik kijk nog even verder natuurlijk, dit was nog maar het begin. Voor de jassen had ik ook al brillen gepast, veel leuker en aan het eind van de sessie hield ik er twee over. Het winkelmeisje maakte daar foto’s van om thuis te laten zien en toen ik de foto’s zag was het voor mij helemaal duidelijk, ik weet het en Joop vind hem ook leuk gelukkig. Een paar weken geleden ben ik namelijk op mijn bril gaan staan en daar kunnen ze toch slecht tegen. Ik durfde er al helemaal niets aan te doen, maar Joop heeft hem nog aardig recht kunnen buigen zonder dat er iets afbrak. De poot gaat alleen steeds losser en schever zitten, tijd voor een nieuwe dus. Toevallig had ik dat een paar dagen voordat ik erop ging staan al aangekondigd…. echt heel toevallig hoor….
De voorbereidingen voor de allerlaatste Beach Boom zijn in volle gang, nog twee nachtjes slapen. Mij zul je er niet vinden het is niet bepaald mijn soort muziek zal ik maar zeggen, ik geloof dat ik op mag passen. Hopelijk hebben ze een beetje redelijk weer.
Op weg naar het strand kwam ik langs ‘t Dolfijntje met het bijbehorende Aquadome, daar is eindelijk een begin gemaakt met de sloopwerkzaamheden, het zal een vreemd gezicht zijn als alles weg is, maar wel netjes. Ik raak al aardig gewend aan het alleen wandelen. ‘t Gaat goed met Simba hoor, morgen kan ze denk ik wel weer een klein rondje mee.
Gras…en voorbij het grazen lig ik bij mijn vier poten mijn ogen te verbazen, omdat ik nu weer evengrote monden vol eet zonder te lopen, terwijl ik straks nog liep te eten, ik ben het zeker weer vergeten wat voor dier ik ben – de sloten kaatsen mijn beeld wanneer ik drink, dan kijk ik naar mijn kop, en denk: hoe komt die koe ondersteboven? Het hek waartegen ik mij schuur wordt glad en oud en vettig op den duur. Voor kikkers en voor kinderen ben ik schuw en zij voor mij: mijn tong is hen te ruw, alleen de boer melkt mij zo zalig, dat ik niet eenmaal denk: wat is hij toch inhalig. ‘s Nachts, in de mist, droom ik gans onbewust dat ik een kalfje ben, dat bij de moeder rust.
De koeien kwam ik vanmiddag tegen toen ik een rondje deed. Ik heb een tijdje met ze zitten praten en tegen ze geloeid, dan komen ze heus wel even kijken wat je allemaal aan het doen bent in die slootkant. Ik vond het ook best een beetje eng want in de sloot achterin de tuin loopt een rat een kleintje nog wel maar toch… dan vraag ik me toch wel even af of misschien ook in deze sloot… ik heb het niet op ratten. Er is eten genoeg want het land ligt nog vol met tarwe, de duiven gaan ook lekker op het land zitten pikken in plaats van naar binnen te komen, het is nog te droogom te ploegen denk ik.
Op zoek naar een koeiengedicht kwam ik bovenstaand van Gerrit Achterberg tegen, ik vind het een mooi gedicht van een bijzondere man als ik het zo lees.
De trouwfoto van mijn ouders, gemaakt op 1-9-1939 vandaag zeventig jaar geleden, aan het begin van de oorlog. De eerste september zou in hun verdere leven een belangrijke datum blijven, waarop ze o.a. meerdere keren verhuisd zijn. Ik dacht dat ik hun trouwboekje ook nog had, maar dat kan ik niet zo gauw vinden. Als het nog te voorschijn komt plaats ik dat er ook nog wel bij, altijd leuk om te zien vind ik.
We nemen er een pruim op! Zo zien ze er, na een weekje jenever, inmiddels uit:
Ik heb vandaag een paar uur heerlijk gewandeld, zonder Simba. De laatste pruimen zijn geplukt, overwegend kleintjes en minder sappig, de boom is leeg.
Het is te warm, ik vind het niet fijn meer, heb ook nergens zin in en hang maar wat bij de vijver waar genoeg te zien valt, dat wel, maar echt vrolijk word ik daar ook niet van. Simba sukkelt nog steeds, al lijkt het nu wel weer wat beter te gaan. Haar eten smaakt niet, maar een stuk bruin stokbrood gaat er wel in en dan maar afwachten of het erin blijft. Levi is afgelopen weekend gevallen met de fiets, allebei zijn (goeie) voortanden afgebroken en kin kapot. Gelukkig zijn de tandartsen erg knaptegenwoordig, vroeger liep je gewoon de rest van je leven met een plaatje in je mond.
_Berste donateurs van Rabin,
Ik kreeg vandaag de volgende email van de directrice van de school van Rabin. Hij is geslaagd voor zijn eerste tentamen van dit lopende schooljaar. Zoals jullie kunnen zien heeft hij dit tentamen weer met nog betere cijfers afgesloten. Hij is 9de van zijn klas en heeft een percentage gemiddelde dat in de hoogste groep valt. Toch raadt de klasse onderwijzer hem aan te proberen nog beter te presteren. Waarschijnlijk omdat die ziet dat Rabin nog beter kan.
Ik hoop dat we met ons allen Rabin zijn opleiding op deze school af kunnen laten maken en dat iedereen zijn steentje blijft bijdragen.
Hieronder de email van de directrice. En als bijlage de cijferlijst van Rabin._
_Dear Sir,
How are you doing these days. We hope everything is going good there. Rabin’s first terminal examination was finished the result is also published. He has passed his examination nicely. I’ve attached his result sheet with this email. Please find the attached file._
