Mijn leven bestaat nu eventjes alleen uit hond, poep, foei en eten, het is superleuk hoor, maar ik verlang ook soms wel een beetje naar een lekkere wandeling op het strand, dat moet ik toch binnenkort weer eens doen, als de moesson voor bij is…. denk ik. Er gebeurt genoeg, maar ik wil ook niet iedereen elke dag vervelen met hondenfoto’s en filmpjes, een filmpje per week, zoals Rene voorstelde is voldoende en dan kan ik ze ook een beetje aan elkaar plakken.Wat fotootjes tussendoor kan wel, maar daar was het vandaag ook niet echt weer voor. Ik heb me inmiddels opgegeven voor de Puppycursus, nu maar afwachten wanneer we kunnen beginnen.
Het is natuurlijk toch een hele inbreuk op je privacy, ineens zo’n vreemde kostganger erbij.
Didi mocht eerst niet eens in de badkamer komen, waar je doorheen moet om in mijn kamertje te komen waar het kussen van Simba ligt. Ze bleef het proberen, elke keer een paar stapjes verder, tot Simba ging grommen om dan weer rechtsomkeert te maken. Vanmiddag is het gelukt. Simba kijkt af en toe even achterom maar maakt verder geen aanstalten haar weg te sturen.
De eerste nacht hebben we weinig geslapen, met tussenpozen werd er behoorlijk gepiept, dus ik hield gisteravond mijn hart vast en verwachtte weer weinig nachtrust. Dat viel alles mee, ik heb haar in haar mand gelegd, deur dicht en we hebben haar niet meer gehoord tot een uur of vier een paar piepjes, ik heb haar toen even laten plassen en daarna weer in haar mand gelegd. Daarna geslapen tot vanmorgen half acht, heerlijk!
‘t Gaat goed zodoende. Daarnet hebben we even bij de overbuurtjes kennis gemaakt, aan de riem, dat was weer een nieuwe ervaring.
Het was weer een hele rit, maar eindelijk is ze er dan. De meeste pups waren al weg, er bleven er na ons nog twee over. We kregen een heel voedselpakket mee van de baasjes, het inentingsboekje en foto’s van depapa en de mama. De terugreis ging uitstekend, ze gedroeg zich keurig, wel nieuwschierig naar buiten kijken en af en toe een beetje piepen, maar ook af en toe een kort hazenslaapje als ze er even moe van was. We zijn nog even gestopt voor een plaspauze, dus geen ongelukjes. Simba is nog erg op haar hoede en niet erg vriendelijk, Didi kreeg zelfs al een snauw, nu ja, ze moet wel even haar plek weten natuurlijk. ‘t Was ook even spannend met al dat eten op tafel, dat eigenlijk helemaal niet voor Simba is. Ik moet nu wat het eten betreft wel even goed de rangorde in de gaten houden, eerst wij, dan Simba en dan pas Didi, als ze tussendoor nog een maaltijd krijgt, krijgt Simba ook eerst wat lekkers. Daarnet lagen ze wel alle twee gezamenlijk bij mijn voeten, maar ik merk wel dat Didi vaak Joop opzoekt. Haar bak is nog wat aan de grote kant, ze eet ook niet alles op, maar misschien geef ik ook wel veel te veel. ‘t Is nog even wennen zodoende, maar onze nieuwe huisgenote dribbelt al vrolijk door het hele huis en poept en plast lekker in de tuin.
Omdat we per se iets wilden dat niet op Simba lijkt en omdat Joop geen Toos of Paula wilde was het best moeilijk. De oorsprong van de Rottweiler ligt in Tibet, dus daar iets mee doen leek ons wel wat. Ik vond eenvertaalmachine, maar ja, veel is dan weer niet bruikbaar … tot ik ‘sister’ vertaalde en Didi baini tevoorschijn kwam. Volgens Joop zijn er veel soorten zusjes en meisjes, het ligt aan hun positie in de familie hoe ze genoemd worden en Didi komt daar dan altijd aan te pas. Ik vind het wel grappig en Joop ook. Zodoende wordt het Didi.
Leuke bijkomstigheid was toen ik op Didi zocht hier terecht kwam. Te Groningen op 2 juli 2007 zag Stichting Didi officieel het licht. Didi, het Nepalese woord voor ‘grote zus’, verwoordt de positie die wij gezamenlijk voor de vrouwen willen innemen.
Gisteren kwam ik via Bolus bij een opname van Mevr. Hocke Hoogenboom(opname 2 aanklikken, bij mij doet hij het alleen in Internet Explorer). Erg leuk om te horen, want ze woonde vlakbij ons in een boerderij om de hoek. Een typisch mens, ik zie haar nog zo voor me. De moeder van mijn vriendinnetje deed het huishouden en kookte voor haar. Als we paddenstoelen vonden gingen we daarmee naar haar toe, we mochten dan binnen komen, daar was het ook al om te doen natuurlijk en dan ging ze in haar boeken zoeken, liet ons plaatjes zien en vertelde er iets over. Niet dat ik dat ook allemaal hoorde en opsloeg, want ik keek daar altijd mijn ogen uit, vond het prachtig om te zien wat zij zag als ze naar buiten keek door dat raam dat ik altijd aan de andere kant zag en de spullen die er stonden, oud en muf, ik vond het wel mooi, zo heel anders dan wat we thuis hadden. De mannen van opname 1 waren stropers zo te horen, ik zou niet weten wie het zijn, maar ze hebben het wel een paar keer over mijn vader die dan achter hun aanzat als ze aan het stropen waren, wat een kinderachtig gedoe toch eigenlijk als je het nu zo hoort, maar toch erg leuk om te horen voor mij, vooral ook het dialect van de mannen.
Ik moet er nodig eens op uit, er zijn paddenstoelen, het strand is weer zo goed als leeg en ik heb er nog niets van gezien. Dat komt wel een beetje door Simba, maar het is vooral mijn eigen schuld natuurlijk. Het komt er gewoon niet van op het ogenblik. We deden wel een rondje en vanmiddag was ik bij de kappervoor een grote beurt, niet dat het er nu ineens heel anders uit ziet, gewoon weer wat korter en blond in plaats van grijs.
ik bak een cake brei wat pennen aan een das doe eens een spelletje en draai een was.
Bijna hetzelfde plaatje als gisteren, alleen nu met Wienekeen ik. Bijna was ze vertrokken zonder een foto te maken, ik dacht eigenlijk dat ze niet in beeld wilde, maar dat viel mee. Ze was in de buurt, dus een mooie gelegenheid om even langs te komen voor een bakje koffie en een praatje. Erg gezellig alweer, zoals altijd bij het ontmoeten van mede bloggers, want ook wij hadden elkaar nog nooit in levende lijve ontmoet en als we niet allebei een weblog hadden gehad elkaar waarschijnlijk ook nooit leren kennen. Bella was erbij, Yazou bleef bij de baas. Simba was voor Bella niet echt aardig en hield alles nauwlettend in de gaten.
