Gisteren was de koekoek er, dat had ik hier nog niet vermeld, dus bij deze. Er zijn hier veel koekoeken, dus dat is wel de moeite van het onthouden waard en op de video kan je hem horen, als je goed luistert en het geluid hard zet.
We waren vanmorgen alweer bij de dokter, soms heb je dat zo, dan val je van het één in het ander en dat is nu met Didi het geval. Een dikke lip deze morgen. Echt zielig kwam ze naar me toegelopen, zo van 'wat me nu weer overkomt'. Niet willen eten en niet willen drinken, dat is niet goed natuurlijk, dus na het uitlaten waarbij ik zag dat de poep alweer bijna normaal was want gisteravond nog wel wat gegeten, heb ik toch de dierenarts maar gebeld.
Om twaalf uur kon ik al komen en daar bleek haar tandvlees behoorlijk ontstoken de pus kwam eruit. Ze kreeg een antibioticaprik, morgenochtend gaat de kies eruit en dan is het hopelijk afgelopen met de ellende.
Zodoende kwamen Janny en Freek gezellig even deze kant op, zodat we ook weer even konden lachen. Niemand waar ik zo mee lachen kan als mijn zus, gewoon dat je aan een blik genoeg hebt en elkaar begrijpt, daarvoor moet je toch dezelfde genen hebben denk ik.
Ik heb al een paar jaar een paar en het zijn toch zulke heerlijke schoenen, zeker als je met zo'n ellendige knobbel te doen hebt, dan past lang niet iedere schoen meer. Lekker soepel leer geen snijdende randjes, dus ik dacht ik bestel dezelfde maar dan net iets anders, opengewerkt aan de bovenkant het zag er leuk uit.
Komt de volgende morgen, ja echt binnen nog geen twaalf uur, de post met precies dezelfde, kleur was wel goed dus ik vind het prima zo. Pikolinos dames, geweldig! Ze hebben ook erg leuke tassen.
's Morgens vroeg is ze al niet meer te bereiken. Freek vond een briefje op tafel met, 'ik ben naar het dorp'. Gebak halen natuurlijk en rondbrengen, want als je nog steeds gratis mag zwemmen in het zwembad waar je jaren gewerkt hebt is dat wel een gebakje waard.
Voor ons hoefde ze niets te halen want Didi is nog steeds aan de diarree, tenminste vanmorgen toen ik alweer voor dag en dauw in de polder liep. Dat schoot niet op natuurlijk, dus toch maar pilletjes gehaald bij de dierenarts. Op viste gaan als je aan de dunne bent vind je zelf ook niet fijn en alleen thuis laten was ook geen optie, die verjaardag komt nog wel. Het cadeautje was trouwens ook nog niet klaar, dusss... had ze zelf een gebakje extra, ze hield er nu toch over.
Rabin is ook jarig op deze dag, ik weet niet meer of ik dat al wist, een mens onthoudt nu eenmaal niet alles bij het ouder worden. Hij studeert nu in Kathmandu dank zij ons en doet het prima! Zijn zusje heeft wellicht nog betere kwaliteiten en hopelijk benut zij ook haar kansen.
We hebben wel nog lekker gewandeld vanmiddag en als ik het zo zie werkt 1 pilletje nu al, fijn toch eigenlijk dat er pilletjes zijn.
Nu zijn we weer aan de dunne, Didi tenminste en zodoende liep ik gisteravond om elf uur nog over straat en vanmochtend om zeven uur weer al en zo nog een paar keer tot bloedens toe. Vanmiddag hielpen we Mir even met het terughalen van de schilderijen uit het gemeentehuis en weer lossen op de zaak, en ook nog een paar boodschapjes, toen had ze het binnen gedaan, arm beest, wat zal ze het benauwd hebben gehad.
Verder is ze niet ziek, ze drinkt en vanavond heeft ze ook weer gegeten, ik ben benieuwd hoe dat er weer uitkomt.
Ik denk dat ze iets engs heeft gegeten, een paar dagen geleden lag er iets doods waar ze op kauwde en soms weet je het toch niet, maar gelukkig heeft ze dit bijna nooit. Nu moet alles maar weer eens gewoon worden, voorzover dat nog kan.
Ook weer een tekening klaar.
Geen kunst maar gewoon een leuke kleurpotlodentekening, wel met goede kleurechte potloden en als je ze leuk vindt zijn ze te koop voor het goede doel, ik blijf het gewoon volhouden.
De foto's zijn van gisteren, zo mooi was het vandaag niet jammer genoeg.
Eerst maar eens een vlooien en tekenmiddel gekocht vandaag want dat komt er ook weer aan en die rare Bravectopillen ga ik dus mooi niet meer geven, maar gewoon pipetjes met druppels van Exil deze keer en omdat ze maar net 30kg weegt twee pipetjes, zoals is aangegeven nodig tot 30 kg. Al die rommel ik hou dr niet van.
Lekker gewandeld en vanavond een hapje bij Salud gegeten, het was er druk, wat doen al die Duitsers al hier, laat ze gewoon thuis naar het voetbal gaan kijken ;)
Ik ging vandaag nog maar eens terug naar de dierenarts want verbetering zat er niet in. Gisteren was ze misselijk, dacht dat ze een koe was en liep ze ook mank, allemaal dingen waar je niet vrolijk van wordt.
Nu hebben honden dat toch weleens hoor, hier hebben we geen gras maar als ze op Scharendijke 's morgens gelijk naar buiten wilde ging ze eerst een maaltje gras eten en daarna een kotspartij. Gisteren had ze dat hier eigenlijk voor het eerst, misschien heeft het ook met het voorjaar te maken, of niet loops worden wat dan eigenlijk zou moeten, kortom ze voelde zich niet lekker en had ook nog een snee in haar poot zag ik vanmorgen, niets met spiergedoe te maken maar gewoon een snee.
De dierenarts zag al snel wat er aan de hand was door andere vreselijke dingen uit te sluiten omdat de symptomen niet klopten.
"die spier is gewoon af, er is iets gebeurd en je zult waarschijnlijk nooit weten wat", was zijn conclusie.
Kortom: geen medicijnen, geen gruwelijk scenario, alleen een afgescheurde spier door Joost mag weten wat. Misschien bij een wilde hazenachtervolging ergens achter blijven haken, om maar eens iets te nioemen.
Blijft alleen het cosmetisch plaatje natuurlijk, een deuk in je kop en een kaakbot dat lelijk uitsteekt, daar wordt je niet knapper van, maar daar kunnen wij mee leven hoor.
En zo zie je er niets van.
We gingen het goede nieuws eerst maar eens bij tante Heleen vertellen, al kostte dat wel wat moeite.
Wij gingen vandaag eens naar een opnamedag van Kunst&Kitsch in Herentals in België, in het Art Center Hugo Voeten. Net als wij daar moeten zijn is de weg opgebroken natuurlijk, zodat Tom het ook niet meer weet, maar gelukkig waren we nog op tijd. Wat heet op tijd...
Bij binnenkomst krijg je een nummertje waar je tegelijkertijd een drankje voor krijgt en dan is het wachten.
Met vijftig tegelijk mag je naar boven en toen we even zaten mochten de nrs 500 t/m 550, wij hadden nrtje 613.
het is een gesjouw van jewelste, tassen vol gaan er mee, veel schilderijen en verder dingen waarvan je denkt, nee... en af en toe denk je hee!
Na een uurtje of zo mochten we naar boven en dan moet je even zoeken waar je moet zijn.
Wij zochten naar stand 10 want daar was het zilver en eenmaal gevonden ga je daar weer in de rij.
Vlak voordat wij arriveerden was er blijkbaar een erg interessant theeserviesje dat uitgebreid gefilmd werd, het was ook mooi en alles is natuurlijk netjes gepoetst voordien.
Voor ons was er nog een mevrouw met prachtige schaakstukken, zoiets had Emiel Aardewerk ook nog nooit gezien, 'filigrain' was de techniek en blijkbaar erg moeilijk, hij was vol bewondering.
En toen kwam Joop met zijn couvert, ja wij hebben het altijd maar over het bestek maar hij noemde het gelijk bij naam.
En dit is wat hij er van maakte, ouder dan we dachten en van verschillende afkomst, dat is dan wel weer apart een vork uit Amsterdam en een lepel uit Rotterdam. Niet echt waardevol, al vind ik €100 voor een vork ook niet echt weinig, het gaat meer om het verhaal erachter, dat vond hij ook.
'Bedankt dat u gekomen bent', zei hij nog.
Wat veel indrukken op zo'n dag, wat zal zo'n man moe zijn en de helft niet meer weten misschien.
Joop zocht iets vandaag en omdat hij het dan niet kan vinden moet ik er al snel aan te pas komen. Ik heb dan ook geen flauw idee waar het moet liggen maar begin dan maar op de meest logische plek zoals de oude schoenendoos van mijn moeder, terwijl ik aan Joop al wat andere mogelijkheden door heb gegeven. Zelf had hij ook al in die doos gekeken maar dat waren allemaal Prince dingen volgens hem en die zocht hij niet.
En toch als ik dan een oude portefeuille opensla zit daar dan gewoon het gezochtte briefje in.
Mannen kunnen niet zoeken.
De schoenendoos was behoorlijk versleten zo langzamerhand en omdat Joop gisteren nieuwe slippers binnengekregen had, heb ik de boel maar eens overgeladen. Met weemoed neem ik dan ook afscheid.
Vierenvijftig gulden negentig hadden ze gekost en ik weet nog dat ze ze droeg.
Freek grapt weleens dat als ze vroeger kranten voor hem meebracht die altijd in een tas van Verton zaten... dat zal heus wel niet altijd het geval zijn geweest, maar ja dat ze graag schoenen kocht of eens een tas, dat is bekend, welke vrouw niet eigenlijk.
Voor de aardigheid zocht ik eens op Cristall Waalwijk en die bestaan nog gewoon. Vintage is het nu, jaren zeventig schoenen er is blijkbaar een markt voor.
