Voor mij geen Blue Monday hoor, ook al was hij grijs en nat en bah enzo.
Nee, meer eentje van opluchting, helderheid en duidelijkheid.
Vooral onduidelijkheid en onzekerheid daar kan ik niet tegen, ik kan er nachten wakker van liggen en dat deed ik dus ook de laatste week. Gewoon wat praten en informeren kan al voor heel wat duidelijkheid zorgen. Weten waar je aan toe bent is soms heel belangrijk, zeker voor mij.
Voor Miriam is in elk geval duidelijk dat een auto zonder sleutel niet rijdt, kwiet, verloren, foetsie en nu staat hij daar. Ik heb vanmiddag nog even hetzelfde stuk gelopen als zij gisteren deed, maar een strand is groot hoor als je een sleutel zoekt, ik heb hem dan ook niet gevonden.
Nee ze had ook geen reserve, die was iemand anders al eerder kwijt geraakt maar, als het goed is rijdt hij/zij morgen weer.
Deze vind ik zelf wel grappig. Het kind zit wel stevig in dat prachtige bed, maar waarom nou die papegaai erbij moet... hahaha.
Deze vind ik heel gevaarlijk, arm kind ze kan zomaar van de bank afkukelen. Wel weer zo'n mooi bankje, met een kussentje deze keer.
En dan deze... bovenop de tafel, met paard en mooie slobkousen.
En waarom er hier een bos tulpen bij moet.... dat stoeltje was trouwens ook lange tijd in gebruik, ik heb meerdere foto's waarop er bij geposeerd wordt.
Zij mocht gezellig met haar pop, die kon alleen niet stilzitten.
Ik ken ze geen van allen. Neefjes en nichtjes van moeders kant denk ik. Mijn moeder heeft het vast heel vaak verteld, of ze wist het zelf ook niet meer, maar we hebben ze wel vaak samen bekeken. Het staat er niet op, dus we zullen het ermee moeten doen.
Beetje druk hè, bloemtjes, kleedje, drukke jurk, poeh, veel te veel.
Deze ken ik wel, mijn moeder met haar broertje, in een mooie kar.
Dat waren de meeste wel.
Janny en ik hebben per telefoon nog samen gelachen om de foto van de slapende opa met kind. Zij dacht altijd dat ik dat was, maar eigenlijk weet ik wel zeker dat zij het is. Ik was begin jaren vijftig een jaar of vier, toen maakten ze al heel andere foto's. Janny was vier rond 1945, dat klopt beter bij het beeld. Maar we hebben nu afgesproken dat we net doen of we het allebei zijn, die daar liggen bij dat lieve kleine opaatje, waar we allebei zoveel van hielden.
Mijn moeder, ... ik denk een jaar of drie.
Mijn moeder met haar broertje, oom Han een paar jaar later.
Mijn vader, een jaar of twintig?
Een onberkende meneer, maar hij zit wel in ons fotodoosje, dus vast ergens verre familie, maar het gaat me hier om het meubilair.
Dat mijn moeder als kind al bij hetzelfde bankje stond als mijn vader jaren later.
Honderden mensen hebben zulke foto's in doosjes en allemaal op of bij hetzelfde bankje, stoel of tafeltje. Bij de foto van mijn vader staat het andersom zodat hij erop kon leunen en wat zou er bij de vreemde meneer op het tafeltje staan? Want dat deden ze ook veel, alleen het meubilair was niet genoeg. Bij mijn moeder op de bovenste foto ligt er ook een bos bloemen in de stoel, terwijl die toch van zichzelf erg mooi is.
Morgen heb ik er nog een paar.
Zomervakantie vieren bij opa en oma in Serooskerke, mijn opa maakte dan altijd een wip.
Grijs en koud vandaag. Wel droog zodat we toch lekker gewandeld hebben.
En kijk eens wat ik zag....
.... het lijkt wel mei!
Kijk dit is tante Nel zoals ze eruit zag toen ze Oom Han (die heb ik er ook even bij gezet nu) leerde kennen. Het verhaal gaat dat ze elkaar leerden kennen via een contactadvertentie in de krant. Oom Han was een al wat oudere vrijgezel van zo rond de veertig, nog nooit een vriendinnetje gehad en plots was daar tante Nel. We stonden er allemaal van te kijken.
Na een tijdje trouwden ze en ze leefden nog lang.
Oom Han werkte hard, tante Nel deed dingen voor de kerk, hielp ouden van dagen, tenminste dat denk ik, ze was er druk mee, dat denk ik ook, we kwamen er niet zo vaak. Als we er kwamen vroeg oom Han bij het inschenken of je korte of lange thee wilde, hij moest daar zelf altijd erg om lachen.
Wel een koekje erbij, maar van hun eigenverbouwde kropje sla aten ze drie dagen, zuinigheid met vlijt zullen ze gedacht hebben. Ze hadden dan wel geen kastelen, nee dat is te gek natuurlijk, maar wel twee huizen en een hoop geld toen tante Nel als eerste doodging. Ze zag er nog steeds hetzelfde uit.
Het viel oom Han wat tegen bij de begrafenis, weinig mensen van de kerk en hij besloot het testament te herzien, niet alles zou meer voor de kerk zijn, er ging nu ook een groot deel naar de goede doelen en de notaris was er daar vast één van. Janny en ik moesten het als enige erfgenamen doen met elk €1000.
Janny heeft zelfs de hand-koffiemolen en een kast die ze graag wilde hebben terug moeten kopen van de opkopers.
Ik spitte nog eens even door de oude foto's vandaag. Moe van te weinig nachtrust en zelfs nog even doktersbezoek vanmiddag voor Joop, het loopt even niet zo lekker. Maar alles is okee verder hoor, niets aan het handje.
Op de foto mijn zus en opa, die samen een tukje doen in de schaduw, een foto waar ik altijd best jaloers op was. Ik wilde ook zo'n lieve foto van mij en opa...
Het lijkt allemaal ze vreselijk lang geleden.. maar het is nog maar zeventig jaar..
'Goedemorgen!"
"Goedemorgen"
"Ik heb een afspraak, om tien uur"
"Oh met wie?"
"Dat weet ik niet, maar het gaat om nieuwe zolen"
"Oooh dat moet u hiernaast zijn...."
Ik stond bij het VVV kantoor in huis, dat was niet de bedoeling natuurlijk
Verder verliep het wel goed hoor. Het was op de kop af twee jaar geleden dat ik daar ook was. Een kleine aanpassing en volgende week zijn ze klaar.
Op de terugweg ging ik even bij Oom Han op bezoek. Janny en ik vroegen ons laatst af of de wieltjes nog op het graf zouden liggen en dat deden ze. Wel her en der verspreid en lang niet meer zo mooi, maar ik heb ze een beetje bij elkaar geraapt, dat vindt tante Nel ook vast beter zo.
Verder regende het vandaag vooral.
De planten hebben allemaal een douchebeurt gehad en zijn lekker opgefrist. Toen het er tegen een uur of half drie naar uitzag dat het eindelijk droog ging worden toch nog maar een rondje gedaan en eenmaal onderweg werd het al snel steeds lichter.
Joop ging nog op controle voor zijn CK waarde, maar dat is niets verontrustends, eigenlijk bijna normaal.
Joechei! Het is nog lang geen mei!
Grijs, nat, vies, triest en mistroostig, bah! Ik deed gelijk maar een paar rotklussen, zoals afspraken maken voor nieuwe zolen enzo. Ik houd niet van fietsen en ook niet van bellen.
Toen het even droog was deden we een rondje over de dijk, rond het dorp. de mosjes op de Muraltmuurtjes gedijen goed met het natte weer.
Eenmaal weer thuis was ik blij verrast nu eens de eerste bloeiende sneeuwklokjes bij mezelf in de tuin te ontdekken. Iedereen heeft ze vast al ergens gezien en ik zal wel met oogkleppen opgelopen hebben, maar vanmiddag zag ik ze voor het eerst, dus, in mien tuun!
Mooi hè!
Lente!
(al weet ik ook wel dat het niet echt lente is natuurlijk, maar het klinkt toch leuk..)
Het regende vanmorgen dus we deden eerst samen maar wat boodschappen in Zierikzee. De wien was op dus we keken op aanraden van Joke eens bij Gall&Gall, want zij had ook een lekker wijntje afgelopen zondag.
Daar namen we er om te beginnen een paar van mee. Leuke acties ook daar en een klantenkaart met extra korting... we proberen het gewoon eens een tijdje, dan komen we tenminste ook nog eens in 'de stad'.
Eenmaal weer thuis een kopje thee en hoppa, Didi en ik gingen weer eens met de bus mee naar Renesse. Eerst winkelden we even, het was er helemaal uitgestorven, dus ruimte zat.
Ook bij Intra Tuin weinig mensen en hoe we ook zochten geen koopjes voor ons. Wel vandaag of morgen even terug voor wat mooie violen, het is tenslotte erg voorjaarsachtig nog steeds, al was het vandaag wel wat donkerder.
Gelukkig is mijn fiets ook weer terecht...
Ik heb zo gelopen dat ik het grootste deel van de route met m'n neus in de zon liep.
Een stralend blauwe lucht, zeker het eerste stuk.
Later betrok het een beetje.
Ik zit er nu dan ook heerlijk van te gloeien.
Verder niet zoveel gedaan eigenlijk, een beetje stof verzameld en zo, van die dingen.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 4065-4072 van 8045 |
Volgende Pagina »
