Nou kijk, ik ben in dit geval A en ik kom uit Zierikzee en ben op weg naar huis. Ik ben bijna door de lange bocht in Schuddeberus heen als B voor me de weg opdraait. Ik rij op een voorangsweg, het kon nog wel net, maar ik moest wel wat afremmen, ze blijven sukkelen dus ik besluit er voorbij te gaan, er knipperde geen richtingaanwijzer, dus ze redeen gewoon te tutten. Ik was al aan het inhalen toen ik net op het laatst dacht te zien dat de richtingaanwijzer aan ging, 'het zal toch niet' dacht ik nog, maar ja hoor daar knalden ze al tegen me aan. Ik heb altijd geleerd eerst alle kanten op te kijken dan richting aangeven, vaart minderen en dan pas af te slaan en niet op het moment dat je afslaat pas riching aan gaan geven.
Nou en daar stonden we toen, het waren ook nog eens Polen maar wel vriendelijk, ze spraken wat engels en het kwam goed zeiden ze, maar ik deed toch eerst maar een deuntje en belde Joop om het heugelijke nieuws mee te delen. Hij was aan het fietsen en belde de politie, die eerst wel kon komen, maar later weer niet. Ik heb daar geloof ik wel twee uur gestaan. Inmiddels gelukkig wel een schadeformulier gevonden, maar ja daar hadden ze mijn hulp bij nodig en van anderhalve meter coronus afstand hadden ze blijkbaar nog nooit gehoord.. dus ik deed mijn best ze een beetje op afstand te houden.
En dit is het geworden. Ach ja, het is maar blik en als ik er geen virus bij opgelopen heb is het allemaal te overzien.
De bananen zijn weer binnen, ik voel me niet happy bij het boodschappen doen hoor, de mensen doen ook raar en al die doekjes en flesjes...
Bij de dierenwinkel lagen allemaal wattenstokjes bij de pinautomaat en ik vroeg waar dat voor was, dat is om te pinnen zei ze, maar ja toen had ik dat net gedaan, dus ik zei dat moet je dat er wel bij zeggen. Het zag er ook rommelig uit, niet een bakje voor de 'schone' en de 'vuile' bv . Het blijft behelpen met dat virus.
En dan hadden we na de woensdag van gisteren vandaag weer 'gewoon' donderdag.
Joop mailde eens een mail, wachtte op de telefonische afspraak met de chirurg over hoe het ging na de operatie, kreeg tussendoor andere telefoontjes, dus dat was allemaal een beetje rommelig en zodoende lang wachten.
Vanmiddag haalde hij zijn schoenen weer op in Goes en liet gelijk de andere waar ook nog een plaat in zit achter. Dat loopt ineens toch weer anders natuurlijk, maar dat moet kunnen zeggen ze, nu krijgt hij alleen maar last met die plaat erin omdat zijn voet niet goed kan afwikkelen.
Het is natuurlijk niet zo dat wanneer je geopereerd bent dat dan alles gelijk weer bij het oude is.
Ik heb goed boodschappen gedaan vorige week, alleen de bananen zijn nog maar op, morgen weer een pizza van de Smisse, dus dan hoef ik weer niet te koken. Nog niet in de winkel geweest van de week.
Al met al zijn we toch een beetje onstabiel Ik was het al, ik ben nu eenmaal snel uit mijn evenwicht en aan Joop merk ik het ook. Hij wandelt nog even een rondje om zijn schoenen te proberen en de corona uit zijn hoofd te laten waaien. We keken net samen naar het nieuws en het gaat echt nergens anders over. Beddentekort, oplopende cijfers, verplegend personeel tekort, rampzalig allemaal, daar worden mensen toch depressief van ook al wandel je je een ongeluk.
Het was bijna een perfecte dag. Schitterend weer, windstil, heerlijk gewandeld en Joop helemaal naar Scharendijke gefietst, dus allemaal super goed.
Tot een uur of drie. Joop kreeg een telefoontje en daarna wilde hij net onder de douche gaan, toen de telefoon weer ging, die lag nog beneden en was inmiddels gestopt. Toen hij terug wilde bellen deed zijn (rechter) hand raar, hij kon zijn bril niet goed pakken, en kreeg toen ook het knopje van de telefoon niet ingedrukt, dat is raar.
Het was voor hem herkenbaar als een tia omdat hij dat al eerder had, jaren geleden, toen viel zijn vork uit zijn handen. Verder was er nu niets merkbaars aan de hand. Hij douchte en omdat je je toch zenuwachtig maakt belde hij de dokter.
We mochten gelijk komen, ik moest rijden en mocht niet mee naar binnen (gelukkig). Het duurde best lang en ik maakte me zorgen, maar een tijdje later kwam hij opgelucht weer naar buiten, er was niets (meer) te vinden. Er was met de internist gebeld en er viel verder niets te ondernemen of aan pillen toe te voegen.
Wel vroeg de dokter of er stress was, dat is natuurlijk nooit goed en zeker niet in dit soort omstandigheden. Nu hebben wij geen stress in de huiselijke kring, maar bij de duiven rommelt het nogal eens.
Meerdere keren had hij al het voornemen met een gedeelte te stoppen, maar dan werd het weer bijgelegd of hij werd weer over gehaald, dat moet nu maar eens afgelopen zijn.
Dat was het nieuws van vandaag, we hebben er hoofdpijn van, het is toch al zo'n rare tijd.
Didi moest gelijk naar buiten toen we opstonden en dat betekent meestal niet veel goeds, geen tijd voor brokjes en thee, nee, gelijk jas en schoenen aan en met hoge spoed naar buiten. Diarree. Ik zag het gisteren al een beetje, zo aan het eind van een poep wordt het dan een beetje dun en dan komt er nog eens een beetje nattigs, dat is niet goed. Nou en dat bleek!
Vanmiddag wel heerlijk gewandeld hoor, niets aan de hand. Ik heb nog een paar pilletjes te liggen, dus als het nu straks nog dun is krijgt ze er daar eentje van, als het over is is het over.
We wandelden een rondje Schraphage, het was heerlijk weer! Strakblauwe hemel weer, met een koude noorden wind.
Meestal als ik een haas zie schiet dat ene zinnetje door mijn hoofd, dat zit er een beetje ingebakken.
Vanmiddag dus weer en ik besloot om het nu toch maar eens te plaatsen.
Corona heeft ook goede dingen, dat hoop ik tenminste. Mensen die net even rust nodig hadden en dat nu op deze manier onverwacht krijgen.
'Haasje haasje, kom toch naar me, je bent tog zo lief'
Het was november 1976, pas acht want in oktober jarig.
Vanmorgen begonnen de mannen van Deltadak met het vernieuwen van ik weet niet precies wat allemaal maar wel dat het dak mooier en beter wordt neem ik aan van een pand op de dijk hier tegenover.
Grijze pannen aan de voorkant en ik besloot om onderweg eens te kijken hoe de achterkant was, als ik het niet zou vergeten, want van zulke voornemens komt vaak niets terecht.
Deze keer wel en kijk, de achterdakpannen zijn rood. Ik vind dat toch wel erg leuk en ook raar, want rode pannen zijn toch veel leuker! Dat vind ik dan tenminste.
Maar goed, vroeger was rood dus goedkoper en grijs duurder. Ik moet nu toch eens opletten of ik hele grijze daken zie, die mensen had pas echt veel geld.
Voorlopig zitten we nog zoveel mogelijk aan huis gekluisterd met z'n allen en horen we elk uur hoeveel bedden er beschikbaar zijn en hoeveel patienten er verwacht worden en er worden plaatsen gecreeerd waar mensen rustig dood kunnen gaan.
Al die zieke mensen, ik moet er niet teveel aan denken, terwijl er anders ook 'gewoon' heel veel zieke mensen zijn. Joop had puzzels verkocht en ik wilde ze op de stoep leggen, hij werd boos en zei 'je gaat toch ook gewoon om boodschappen', ja dat is zo, maar dan doe ik wel handschoenen aan. Ik heb me er verder niet mee bemoeid.
Mijn lieve schoonzus begon vandaag (na een eerdere chemokuur en twee zware buikoperaties, dat alles in een tijdsbestek van een jaar of vijf) vandaag weer aan een nieuwe chemokuur, eigenlijk niet degene die ze zou krijgen maar met het oog op het corona virus krijgt ze dus een iets lichtere, want ja als ze het eventueel zou krijgen, dan overleeft ze het met een zware zeker niet.
Ze heeft mijn vorige week toegestuurde sloffen aan, ze droeg ze bij mij al eens eerder en ze waren zo lekker warm en door die chemo krijg je heel erg koude voeten blijkbaar.
Ik wens haar heel veel sterkte, want het is niet mis en ook zij kan best een ruggesteuntje gebruiken ook al heeft ze geen corona.
Het lijkt wel grote schoonmaak in de lucht. Geen vliegtuigstrepen meer, de afgelopen dagen een knalblauwe lucht met heel af en toe iets wazigs, dat was dan als de bezem er even doorheen ging.
Vandaag een harde koude noorden wind met af en toe wat wolken dat oogt wat vriendelijker maar het is echt vreselijk koud!
Wie weet wat voor goeds deze crisis ons uiteindelijk nog zal brengen, daar ga ik dan maar van uit, dat het even ergens voor nodig was.
Geen pretje om te wandelen vandaag, je zou er een loopneus van krijgen. Straks nog een klein ommetje en dan hopelijk morgen wat warmer.
Ik kijk naar buiten en wat vliegt er...... richting België gelukkig.
Vest is klaar. Eindelijk! Mouwen zijn goed gelukkig, dat is altijd even spannend. Nu ben ik voorlopig weer even uitgebreid, de trui van Joop moet nog maar even wachten tot augustus of zo wanneer de breikriebel weer begint.
Het is zo langzamerhand weer gortdroog buiten, de buiten planten beginnen ook al te roepen, ik hoop op een paar buitjes de komende dagen.
Het was druk in de polder, veel mensen (wel een stuk of zes) deden een rondje in de frisse wind, iedereen blijft netjes aan zijn kant van de weg en ik zag zelfs iemand die zijn hoofd van me af keerde. Ik kreeg het idee dat dat toch was omdat dan mijn virussen niet in haar gezicht konden waaien. Ik zorg altijd dat ik zoveel mogelijk uit de luchtstroom loop.
Zo doen we allemaal ons best om uit de slagen te blijven.
Sil wilde a.s maandag komen, 'jij komt helemaal niet' was mijn antwoord, dat was wel een beetje bot misschien, maar wel mijn eerste gedachte. Ik hoef geen bezoek, zelfs niet van mijn kinderen nu.
Ik had nog wel een hele oude die ik bijna niet meer aan durfde te doen, dus ik dook afgelopen dagen eens in diverse thuiswinkels een mens moet toch wat te doen hebben. Niet dat ik me verveel, de dagen zijn eigenlijk te kort maar dit was echt nodig en ik vond hem, precies wat ik zocht!
Vandaag een leuke eigengemaakte kaart in de bus. Woorden als bezigheidstherapie, gevoel van onmacht en denken aan... en hoewel het dagelijkse leven eigenlijk bijna normaal is, is het gevoel erbij toch heel anders.
Dit hoeft hopelijk toch niet al te lang gaan duren er is al zoveel mis nu.
