Een heel verschil met vorige week toen alles hier maagdelijk wit was en een feest om door te lopen. Nu regende het gewoon, wel lekker ingepakt en vanmiddag nog eens hetzelfde rondje maar dan andersom in weer andere maar net zo natte druppels. Het is niet anders, morgen beter. Het was in elk geval niet koud.
Vandaag kwamen de bestelde vlaggen binnen! Ze zijn mooi! Mooier dan de vorige groter duidelijker, leuker! Echt weer om te vlaggen is het niet al hangt de oude wel buiten nu. Ik heb er drie laten maken. Morgen foto's hoop ik.
Vanmiddag wandelde ik samen met Heleen een stukje, dat was al een tijdje geleden. We vonden een babyschoentje.
Dat deed me denken aan al die schoenen die ik vond, vooral op het strand natuurlijk en dan vooral dit paar. Ik zag het al van een eind, het strand was leeg glad en breed in april 2007 in de buurt van de kleine duintjes
Keurig naast elkaar, maar wel twee verschillende.
Het was in die tijd dat ik ook nog weleens een gedichtje maakte.
Het wordt tijd dat het weer wat kleurrijker wordt. En nu blijkt ket klein hoefblad ook nog een gewone paardebloem te zijn... niet dat ik dat erg vind hoor, maar toch...
Het is deze dagen tien jaar geleden dat Joop druk was met het bouwen van zijn duivenhok. Het lijkt eigenlijk veel langer geleden en eigenlijk hebben we dus maar zeven seizoenen duiven gehad. Dat lijkt ook langer als je ziet hoe we met die hokken gesjouwd hebben. Een heel hok verhuisd uit Arnemuiden, hokken verplaatst, het was een heel gesjouw alles bij elkaar, maar ook erg leuk wat ik nooit verwacht had toen hij zei dat hij duiven ging houden.
Ons eerste koppeltje, het blijft leuk om te zien en Joop is er nog steeds erg druk mee ook al hebben we geen duiven meer.
Omdat er vandaag weinig te beleven viel en ik toch in de foto's bezig was kwam ik deze tegen, best leuk om eens even een herinnering te plaatsen vind ik.
Het klein hoefblad in de berm van de Langeweg en niet zomaar eentje, maar gewoon wel een stuk of zes.
Lekker zonnig weer vanmiddag maar best fris dus ik stond versteld.
Joechei! Maar het is nog lang geen mei.
Ik had de Tibouchina buiten gezet gisteren, maar vanavond was het superhelder de strooiwagen deed alweer een rondje dus die heb ik maar snel weer binnen gezet toen ik thuiskwam van mijn avondrondje.
Het is al wel lekker lang licht hè. De dagen worden langer, mijn tuin krijgt alweer een reepje zon overdag, ik zag zelfs al mensen buiten zitten.
Het miezerde heel de dag, maar toch fijn een paar rondjes gewandeld. Ik heb tenslotte een heerlijke regenjas.
De kauwtjes leken er ook van te genieten. Opvliegen om een stukje verder weer te landen, luid uh... ja dat geluid makend dat kauwen nu eenmaal maken, mooi is het niet.
Verder dan de dagelijkse dingen kom ik tot niets.
Geen idee van wat, maar ik moet er even van bijkomen.
Voor deze gelegenheid heeft Harmonievereniging Nut en Uitspanning aan componist Leon Vliex gevraagd een speciaal concert te schrijven. Het heeft de toepasselijke naam “Forces of the Sea” gekregen. Onmiskenbaar is de kracht van de zee die de ramp veroorzaakte maar ook de kracht van verbondenheid bij het herdenken van de slachtoffers, de veerkracht van de mensen om verder te leven en tot slot ook de aantrekkingskracht die de zee heeft. “Forces of the Sea” is een muzikaal monument voor alle slachtoffers maar straalt ook de hoop uit voor de toekomst.
Heleen heeft net als ik op Dreischor de ramp meegemaakt, zij woonde misschien 200mtr verderop op een boerderij. Zij speelt ook al jaren in de Harmonievereniging op Zonnemaire omdat ze daar na haar trouwen is gaan wonen en toevallig las ik gisteren dat zij de naam verzon voor het stuk.
Dus ik vroeg haar:
Wil je daar iets over vertellen? Of over het stuk. Ik heb het nu een paar keer beluisterd en vind het prachtig! Goeie naam ook. Ik ga het vanavond op mijn weblog zetten. Dus vertel maar wat je kwijt wilt.
en zij zei:
Ooooo, dat is wat. Dan moet ik eerst vertellen dat we als leden van N en U een naam mochten verzinnen, Johan had ook namen ingestuurd bv. Het bestuur (idee van Kees de Munnik) had bedacht dat ze een muziekstuk wilden voor de 60-jarig herdenking. Onze dirigent, Arjan Muller, heeft Leon Vliex benaderd en de opdracht is gegeven.
We hebben ruim een half jaar gezwoegd om dat stuk goed te kunnen spelen. Het bijzondere voor mij was dat ik op dat moment nog niet kon meespelen ivm mijn hersenoperatie en ik was vooral bang dat ik helemaal niet meer zou kunnen spelen, gelukkig ging dat in september weer een beetje en was ik er in februari bij. Ik moet er ook nog bij vertellen dat mijn naam eigenlijk nooit genoemd is, behalve door Wim Hanse toen we dit stuk in de kerk speelden en afgelopen woensdag op radio Schouwen-Duiveland door Gonda den Dekker. Ook vorig jaar heeft Gonda mij geïnterviewd op de radio.
Dan het stuk: de krachten van de zee en dat bekt natuurlijk beter in het Engels. Het eerste gedeelte van het stuk gaat over de overstroming en de verdrinking van mens en dier. Het volgende deel gaat over de opbouw en de hulp uit Noorwegen, Zweden en zo. De kracht van de verbinding. Het derde deel is de kracht van het mooie wat de zee ook heeft, toeristische aantrekkingskracht. Je hoort op een gegeven moment de bijtjes en de bloemetjes, dan hoor je dat er een nieuwe lente aanvangt. Dat is waar Jolanda Kloet de fluit bespeelt.
En die Leon Vliex heeft ook een repetitie geleid, ook heel bijzonder. Hij vertelde hoe hij het had bedoeld, hij had zich heel erg in de materie ingelezen. Ik stuur dit nu naar je op en ga dan nog even lezen wat ik precies heb geschreven en of ik nog aanvullingen moet doen. Nog een extra weetje wat niets met dat stuk te maken heeft: ik zag jou met een pop op de foto en die pop had je gekregen van het rampenfonds. Ik denk dat dat toch wel bijzonder was, want wij hebben nooit iets gekregen, we mochten zelfs niet mee naar Renkum. (Het kan ook zijn dat mijn moeder dat niet wilde omdat we al een hele tijd in de Betuwe hadden gewoond zonder onze ouders).
Dus uit vele inzendingen was de naam die ik had bedacht gekozen.
Ik was wel supertrots op mezelf en ik vind het nog steeds een mooi passende naam!
Er is bij dat filmpje bij het stuk een stukje waar kinderen op veldbedjes slapen, ik weet niet meer waar dat was, maar daar heb ik bij mijn weten ook een nacht geslapen, ik dacht dat het in Zierikzee was. De volgende morgen zijn we toen met de boot naar Numansdorp gebracht. Ik weet niet of het zo is, maar er staat me steeds bij dat ik die pop daar gekregen heb, ook al lijkt me dat sterk, het zal wel later zijn geweest.
Wij zijn eerst een aantal nachten bij de familie Korsten in Schuddebeurs geweest, daarna in de koffiekamer van het huis van nassau, maar of we dààr op veldbedjes lagen kan ik me niet herinneren. Daarna zijn we met de auto (via Zijpe? ) naar Ophemert gereden, met de hond. Alle koeien waren verdronken en de paarden waren vanuit Beldert op een boot weggevoerd.
En weet Janny niet meer dan jij, zij was tenslotte ouder. Jeannette weet ook nog meer.
ja Janny weet weer andere dingen zoals de mensen die achter ons huis op een vlot dreven, dat ze zo schreewden, dat weet ik weer niet, wel dat ze er zaten. En ik weet ook niet dat ze in mijn nabijheid was, dat we samen bang waren bv. Heel raar. Ik denk dat je zulke dingen vooral alleen meemaakt.
Wij waren naar mijn oma gebracht op het dorp totdat wij door de Haan en waarschijnlijk jouw vader op de schouders van de zolder gehaald en zijn we in een roeiboot naar de dijk gevaren. Dat weet ik allemaal nog.
Ja dat weet ik ook nog, dat we opgehaald werden, ook mijn vader want die was bij ons. Dus hij moest als laatste uit het raam in de boot, dat vond ik eng, was bang dat ze hem niet op konden vangen.
Zulke gesprekjes krijg je dan, de angst komt weer boven en omdat we zo klein waren weten we eigenlijk niets meer goed en de oudere zussen weten wel weer andere dingen maar of dat dan allemaal klopt...
Joop is de hele dag op stap, ik ben alleen en de hele dag die rotramp die dan toch weer boven komt drijven. Zinken zal het nooit.
We slapen nu dus eigenlijk in de inloopkast. Links mijn kast met spiegeldeur, rechts twee Joop kasten, eentje met spiegeldeur en een donkerrode. De kasten zelf zijn zwartbruin.
De rotankastjes met de sokken en onderbroeken en wat er verder al jaren in ligt, gewoon omdat dat daar ligt. Een luchtzuiverende sanseveria er bovenop.
Met een beetje draaien is er wel een Droste effect te krijgen, maar niemand zit op honderd Ria's te wachten natuurlijk, eentje is meer dan genoeg.
De klus is geklaard, de kasten ingepakt, de boodschappentassen en plastic boxen opgeruimd, ik laat vannacht het licht aan, dan kan ik af en toe even kijken.
Het was even leuk vanmorgen, zo zonder wind in de vlokjes, maar nu is alles weer weg. Opgeruimd staat netjes.
Half elf arriveerden de kasten, eenentwintig pakketjes vertelde de bezorger en dat klopte.
'Fam. de Wit?' grapte hij, 'nee? Inladen dan maar weer!'
En op zijn vraag wie hier de baas was, mocht ik tekenen voor ontvangst. Ze hielden de moed erin, aardige lui.
Eerst alles maar van karton en plastic ontdaan en daarna stuk voor stuk naar boven, een beetje meer nog dan eenentwintig.
Half drie hadden we één kast in elkaar. Kwart over vier moest Joop weer weg en Didi wou ook graag nog een rondje. Morgen verder.
Inmiddels is mijn, want dat was de eerste natuurlijk, ingeruimd. Ik heb nog ruimte over. Het zijn mooie kasten, we zijn tevreden, daar kan meneer B. toch echt een puntje aan zuigen.
Eén dingetje hebben we fout gedaan, als je het niet weet zie je er niets van, dus ik zeg lekker niet wat het is.
