Vandaag was ik alweer bij de kapper, dat komt omdat ik mijn haar laat groeien dan moet je namelijk steeds even de puntjes bij laten knippen.
Verder plukte ik nog maar eens een schaal pruimen, ik heb er zo langzamerhand mijn buik van vol, maar ja laten hangen vind ik ook zonde, dus ik deel nog maar eens zo hier en daar.
Verder wat planten verplant, nog een nieuwe gekocht en Joop bracht er nog eentje mee van de duiven, een Cucurma heel apart, die mag nog even buiten.
En vanavond aten we een hapje bij Zee en Meer, het was gezellig druk op 't durp.
Als ik met mijn hoofd naar Didi buig voor de foto gaat ze altijd likken, gelukkig heeft Joop daar geen last (meer) van ;)
De ramen en het houtwerk boven zijn nu ook eindelijk schoon, geen vieze groene aanslag meer voorlopig, wat toch wel een nadeel van dat kunststof is. De kozijnen zijn gewoon van hout, maar daar moet ook nodig een laagje op, het is heel lelijk, in de regen geschilderd lijkt het wel.
Ik werd zodoende ook aan het werk gezet en zeemde zo hier en daar eens wat.
Vanmiddag wandelden we een rondje via de groentenboer op Noordgouwe.
Vroeger liep ik met mijn moeder ook vaak richting Noordgouwe, meestal tot aan van Rhee die in de molenaarswoning woonde en weer terug, die molen heb ik nooit zien staan.
En toen zag het er allemaal nog heel anders uit natuurlijk, ik denk halfverwege zestiger jaren.
De bushalte is nog wel op ongeveer dezelfde plek, nu met een hokje, stel je voor dat de mensen zomaar in de wind, of nog erger in de regen moeten staan.
Mijn dag begon met het redden van een vlinderleven. Hij zat wild fladderend gevangen in een web en het was het eerste dat ik zag toen ik naar buiten stapte. Ik bevrijdde hem en deed de kleverige draadjes van zijn lijf. Dankbaar (dat denk ik dan maar) fladderde hij de lucht weer in.
Even later zo'n mooi zwart rood lieveheersbeestje en vanmiddag dat rare dingetje hieronder, een paar weken geleden vond ik ook al zoiets en toen dacht ik dat het een opgedroogde teek was, zo zag het eruit, maar ik denk nu dat het het omhulsel van een lieveheersbeestje is dat uit de boom valt, niet dat lieveheersbeestje maar het omhulsel...
Ze zijn er toch in allerlei kleur- en stip samenstellingen.
Vanmorgen was, sop en stof gebeuren en vanmiddag een wandelingetje.
Verder een breiwerkje opgezet, dat vond ik tijd worden na twee lampenkappen.
Een zonnige pottentuin in Zonnemaire op een zonnige morgen.
Het meeste eenjarige spul heeft zijn beste tijd wel gehad, maar deze staat er nog zonnig bij.
Er werd een rij aardappels met de hand geraapt, geen idee waar dat voor nodig is... monsters dacht iemand vanmiddag, maar dan een hele rij. Het was er goed warm voor.
En toen ik eigenlijk aan het eind van de dijk rechtsaf wilde, had Didi daarover toch andere gedachten.. we moesten toch echt links hoor, daar kon je zwemmen en dat deden we dus maar.
Vanmiddag gingen we even naar de kapper op Scharendijke, Joop tenminste, ik plukte intussen wat pruimen.
Eigenlijk vond de kapster een knipbeurt nog niet nodig zei Joop later, het was nog kort zat zei ze, 'maarrr' zei hij, 'ik merk het altijd aan mijn snor, als ik die opzij moet schuiven is mijn haar te lang....'
Het begint zo langzamerhand toch een beetje nazomer te worden, inclusief spinnen en webben, maar het is goed vol te houden zo. Niet te heet en 's avonds koelt het lekker af.
Ik ging vanmorgen weer door dat weggetje, er staat nu 'Eigen Weg' op de bordjes geschreven.
En weer kwam ze naar buiten. Ik zei vriendelijk 'Goedemorgen' en weer vroeg ze of ik iemand zocht. Ik antwoorde van niet en liep verder.
Misschien wil ze dat ik eerst vraag of ik daar mag lopen, maar volgens mij is het gewoon openbare weg ook al is het land eronder van de boer, er staan aan het eind nog twee huisjes.
Een eigen weg is in Nederland in principe voor iedereen toegankelijk. Het betreden van andermans grond is namelijk toegestaan, behalve als de grond is afgesloten, er schade ontstaat, of door de eigenaar kenbaar wordt gemaakt dat het betreden verboden is, bijvoorbeeld door een bordje "verboden toegang voor onbevoegden (art. 461 Wetboek van Strafrecht)".
Door verjaring kan een eigen weg een openbare weg worden. In de Wegenwet is bepaald dat als een weg 30 jaar lang voor iedereen toegankelijk is geweest, of 10 jaar lang als de overheid de weg heeft onderhouden, er sprake is van een openbare weg. De eigenaar mag de weg dan niet meer uit de openbaarheid halen. Hij blijft echter wel eigenaar van de grond. Het afsluiten van een openbare weg is strafbaar. Om te voorkomen dat een eigen weg openbaar wordt kan de eigenaar in deze periode gedurende minimaal een jaar een bordje "eigen weg" plaatsen.
Een bordje "eigen weg" betekent dus niet dat een weg niet voor iedereen toegankelijk is en heeft in het recht een heel andere betekenis dan het bordje "verboden toegang voor onbevoegden".
Het donderde wat vanmorgen vroeg en een fijn buitje regen friste de boel lekker op.
Ik reed nog eens naar Scharendijke voor een verse voorraad pruimen, die aan de andere boom worden nu ook rijp, die zijn wat steviger. Het is voor het eerst dat die boom wat vruchten draagt.
Veel wind vandaag, maar toch nog een witje kunnen 'vangen' toen ik een rondje deed.
Gisteren bij de havendagen kwamen we natuurlijk veel bekenden tegen ook uit Scharendijke. Ik maakte eens een praatje met deze en gene tot er iemand uit Scharendijke vroeg of ik het naar mijn zin had in Zonnemaire.
En op mijn antwoord dat ik het hier in Zonnemaire prima naar mijn zin heb antwoordde hij "eindelijk weg uut Schaerendieke".... En hoe langer ik er over na liep te denken hoe rotter ik dat antwoord vond, want zo is het natuurlijk niet.
Ik wilde eigenlijk als ons huis verkocht was een mooi stukje schrijven over ons leven in Scharendijke en hoe het geweest was en hoe we daar veertig jaar heel fijn gewoond hebben en hoeveel lief maar ook leed we daar gekend hebben, wat natuurlijk iedereen wel weet.
Nu de verkoop van ons huis wat langer op zich laat wachten krijg ik toch steeds meer de behoefte te vertellen hoe fijn ik het ook in Scharendijke heb gehad en natuurlijk praat ik dan niet alleen voor mezelf. Joop en ik hebben daar een geweldige tijd gehad.
De eerste jaren de verbouwing van ons huis in de Ingridstraat, zoveel plezier als we daarbij hadden. Elke keer weer na de schoolvakanties die Joop ook had omdat hij nog in het onderwijs zat weer een stukje verbouwing klaar, weer een stukje meer woonplezier.
Mijn wolwinkeltje! Ik vond het leuk! Genoten heb ik die tien jaar.
Joop was inmiddels ook druk in het verenigingsleven en zette zich in voor de jeugdcommissie van de Watersportvereniging, hij was zes jaar voorzitter. We zeilden zelf nog volop, de meiden hadden een optimistje, fijne tijd!
Daarna begon Joop voor zichzelf, de zaak groeide en groeide we bouwden de loods het ging goed!
Joop was inmiddels met anderen druk met het oprichten van de tennisvereniging, waarvan hij ook daarna nog zes jaar voorzitter was.
Tot die kink kwam, die opdrachtgever die ooit gouden bergen beloofde ineens niets meer van zich liet horen en wij daar zaten met veel personeel, het zal een samenloop van omstandigheden zijn geweest, onervarenheid...
We vekochten de zaak èn ons inmiddels zelfgebouwde huis, dat we daarna huurden van de koper. Joop kreeg een baan bij de koper en ik ook voor een paar maanden. Tot ook dat ophield.
Joop vond daarna weer werk in Krimpen en ik kon daar na een paar maanden ook aan de slag, tot die werkgever failliet ging... we hadden inmiddels wel weer ons huis terug kunnen kopen.
Op 9-11 begon hij aan een nieuwe baan. Na een paar maanden kreeg hij toen een beroerte en dat zijn dan de minder leuke dingen natuurlijk.
Daarna werd er niet meer gewerkt, tenminste niet voor een werkgever. We sjouwden om en nabij het huis hielden bijen, verkochten honing, maar ook die bijen moesten weg want ik werd allergisch...
Daarna kwamen de duiven en inmiddels was Joop ook gaan bergbeklimmen, touwleiderscursussen, veel klimmen en trektochten, Nepal kwam in beeld.
Ik hield een weblog bij en probeerde eens wat te schilderen en begon foto's te maken.
We hebben niet stil gezeten. We hebben geleefd in Scharendijke.
En tegenwoordig doen we dat in Zonnemaire, gewoon omdat we daar nog een band mee hadden en omdat we wisten dat we niet konden blijven waar we zaten. We hadden ook nog een paar jaar kunnen wachten, maar dat zou de stap alleen maar groter en moeilijker maken.
En nu ben ik vooral blij dat we het gedaan hebben. We hebben een fijn huis een klein tuintje en een mooie polder.
