Ook zo'n leuke uitdrukking van de laatste tijd, om aan te geven dat je relatie niet botert, of dat er iets anders aan de hand is waar je het eigenlijk niet over wilt hebben... zeg dan gewoon: 'dat gaat je niets aan', of heb het er niet over. Hoe ingewikkeld kan het zijn.
Ik ben weer eens in mijn foto's aan het spitten de laatste dagen vanwege 'de Stoepeschieters' , erg leuk maar het kost een hoop tijd, die ik wel heb, zeker nu het zo koud is, maar eigenlijk ga ik toch liever naar buiten. Foto's van lang geleden, waar ik dan de mijne naast kan leggen, erg leuk vind ik.
Vanmiddag ging ik nog gezellig even bij Joke langs. Wim was aan het werk, want er mot toch brood op de plank natuurlijk en zodoende konden we lekker even kletsen zonder man erbij, dat is toch anders, niet ingewikkeld hoor, maar anders.
De foto is ook alweer van een tijdje geleden, die kwam ik ook nog tegen.
Ze was mijn eerste vriendin op de middelbare school, haar moeder was pas overleden en hoe moeilijk ze het daar ook mee gehad moet hebben, daar merkte ik nooit iets van. We hadden veel plezier, waren allebei even klein en ik was altijd stinkend jaloers (jaja Redstar) op haar mooie krullen.
Vriendjes, of eigenlijk meer mensen waar je in een periode van je leven alles mee deelt en doet, ik heb er niet veel gehad. Op de lagere school de buurkinderen, meisjes net zo goed als jongens, we speelden altijd samen.
Op de middelbare school werd dat anders, daar had je toch altijd wel een paar vaste, maar altijd meer, in mijn geval tenminste. Ik heb eigenlijk nooit een vriendin gehad waarmee ik alles deed. Met de één fietste je samen, met de ander ging je naar het strand...
Op de foto ben ik veertien. Ruim een jaar later zou ik Joop leren kennen en gingen we brieven schrijven. Twee keer per week een brief en 's zondags kwam hij dan op de brommer naar me toe, dan wandelen we een eindje en dat was het dan. Maar ja, daar ben je dan wel erg druk mee op dat moment en dan ook nog school en huiswerk en fietsen.
Eenmaal getrouwd gaat het met vriendschappen ook anders, het moet dan wel van twee kanten klikken. Gelukkig kwamen we ook die tegen en ook daar haakten er weer af. Verhuizen, uit het oog verliezen, zo diep zit het dan ook weer niet denk ik.
Echte hartsvriendinnen, die heb ik eigenlijk nooit gehad, wat is dat eigenlijk? Een hartsvriendin.
Ik heb twee mensen die ik vertrouw, misschien wel drie, maar om nu te zeggen dat we dagelijks contact hebben, niet eens wekelijks.
We vonden gisteren ook nog lekker vies balletje in de vijver, dat is sindsdien favoriet natuurlijk, want er is niets lekkerders dan fijne nieuwe vieze balletjes, dat snapt u wel.
De lelie hebben we (Joop) in mootjes gesneden. Dat is een hele homp wortels met uitlopers, waarvan sommige al nieuwe stekken hebben. We hebben dan ook niet eens nieuwe stekken geplant, want er komt er vast nog wel eentje naar boven.
Ik snap dat niet iedereen het met onze manier van handelen eens is, maar we doen het zoals wij denken dat het goed is en repareren het gat. Het zijn geen wortels die er doorheen komen, we hebben het zelf kapot getrokken (Joop) toen de pomp het niet meer deed en de kist waar die in stond naar boven getrokken moest worden. En nu maar hopen dat ze snel komen, zodat de boel weer vol kan lopen.
Het is nog steeds erg koud. Ik zou nu eindelijk weleens een keer zonder trui, gewoon lekker in je shirt naar buiten kunnen lopen, zonder dat je bevriest.
Een hoop met sirenes en helicopters vanmorgen, er was een duiker vermist. Wat een ellende weer voor familie en vrienden. Het zoeken is gestaakt, dat zegt genoeg.
Wij vermaakten ons intussen met de vijver. Ik heb nog een stuk of wat vissen van de verstikkingsdood weten te redden, die zwemmen nu in de bak met planten en water die straks de boel weer op gang moeten brengen wat bacterieën betreft. De laag blubber en planten met het laatste laagje water laten we liggen op advies van onze tuingoeroe.
De waterlelie hebben we gecastreerd, ik heb een kruiwagen vol stekken en ga ook geen nieuwe stekken in de speciebak zetten want er liggen genoeg nieuwe in de blubber, we zien wel hoeveel er weer opkomen.
Er ligt nu een zeil over de hele boel zodat het niet uitdroogt, dus het is te hopen dat het gat snel gedicht wordt. Het kleine gaatje kunnen we zelf repareren met een Simson setje, het is nl. hetzelfde spul als fietsbanden.
Er rijden wel wat meer auto's dan anders, maar eigenlijk valt het wel mee met de drukte, op de weg tenminste. De restaurants zijn 's avonds wel goed bezet met eters. Bij het achterste huis rechts tussen de bomen, fotografeerde ik een paar dagen geleden de Ribesjes. Ze kennen me wel hoor ;)
Vandaag hebben we de pomp er maar bij gezet om de vijver leeg te halen. Het water bleef maar zakken, maar om nu nog een week te wachten en het gat moest toch goed zichtbaar zijn, daar zakte het te hard voor.
En jawel, een flink gat, een hele losse flap. Dat kan niet van mijn harkje zijn want van de andere kant vis ik niet op waterplanten daar, daarvoor sta ik aan deze kant en dan zou de flap dus deze kant op moeten vallen. Ingewikkeld, maar ik wil geen schuld als ik het niet heb.
We hebben een grote bak waar we al water en planten in verzameld hebben, vissen zijn nergens meer te bekennen, of de reigers hebben ze al op, of ze zitten nog ergens onder de blubber. Die grote dot in het midden is de waterlelie.
Nu moet het maar snel gerepareerd worden, dan kan de boel weer vollopen. Ik kan niet wachten eigenlijk, want het weer is al zo triest en dan dit er nog bij een mens zou er depressief van worden, waar liggen de pillen ook alweer....
Toen ik gisteren naar huis liep vanaf het strand, zaten er ergens vier mensen op een bankje, dik aangekleed want stervenskoud, maar in hun handen hadden ze elk een grote Heineken pils. Ik vond het er een beetje triest uitzien en dacht: 'ga lekker een warme chocolademelk halen een eindje verderop'.
Te groot voor de scanner, ik deed er ook een week over.
"Mam, ga je mee bij de zeehondjes kijken", vroeg Mir vanmorgen en omdat Joop onze auto nodig had, gingen we met die van haar. Het was koud! Erg koud!
Miriam wilde al snel naar huis want het zag er naar uit dat we nog wel een half uurtje moesten wachten. Ik had me goed aangekleed, was alleen mijn wanten vergeten, dus na even twijfelen besloot ik toch te blijven en dan maar terug naar huis te lopen, dat is niet zo heel ver, maar ik ben nog steeds voorzichtig met Didi. Als het moest kon Joop me komen halen die zou dan wel terug zijn.
En daar stonden we dan, zo'n drie kwartier te wachten tot ze eindelijk de vrijheid kregen, met ijskoude stijve vingers, dus van inzoomen kwam niet veel, maar al met al toch best een leuk filmpje.
Of Didi nu van de kou of van opwinding trilde weet ik niet maar ze volgde de zeehondjes wel op de voet.
Vrolijk Pasen allemaal!
UPDATE:
Er is wat verwarring over het aantal, vier minuten is natuurlijk ook erg lang, maar het zijn er zes, die stuk voor stuk naar het water hobbelen. Zes kisten waarvan de kinderen die erop zitten de kleppen naar boven trekken.
Het lijkt me het verstandigst dat de Dorpsstraat in het seizoen, dus vanaf Pasen afgesloten wordt. Iedereen wil voor de supermarkt parkeren en dat kan nu eenmaal niet als het druk is, zeker niet als er ook nog eens gelost wordt om iedereen van eten en drinken te kunnen voorzien.
Het 'eiland' begint langzaamaan weer een beetje over te hellen, de zwart witte nummerplaten zijn weer erg aanwezig. Eind van de middag deed ik nog even een rondje en zo te zien zaten we aan de goede kant van de bewolking.
Vanmorgen was ik druk in de tuin en omstreken. Een nieuw waslijntje aanleggen. Vegen, opruimen, verzetten en nog eens vegen. Bramen en wilde rozen snoeien en vergiftigen.. Het kacheltje een plekje geven en natuurlijk aan het eind van de middag toen het toch wel erg donker werd in de verte, even aansteken.
